Hoofdstuk 40 - RIP

Als ik al dromen had gehad, was ik die gelijk vergeten toen May me wekte.
“Alex. Alex! Alex? Wat is er mis met deze jongen? Wordt eens wakker!” Het kostte haar wat tijd, maar ik was wakker. Ik zou normaalgesproken boos geworden zijn over de gemene opmerking die ze over me maakte, maar daar was het te vroeg voor.
Eerst was ik vooral verward. Sinds wanneer wekte May me? Normaal stond Sophie voor mijn neus. Of Derk. Of Flynn, wat een aanzienlijk fijnere gedachte was dan de andere opties. Maar nu was het May. En toen kwam het pas echt binnen. De Spelen waren al begonnen. We waren al in de Arena. Ik kreeg spontaan een koude rilling en ik deed mijn best om niet in paniek te schieten.
“W- wat is er?” vroeg ik May, toen ik eindelijk een beetje gewend was aan de gedachte dat ik nu in een Arena was.
“De doden komen.”
“Pardon?” De doden deden wat nu? Ik was pas weer net gewend aan de Hongerspelen, kreeg ik er nog een gratis zombie-apocalyps bij? Nee, bedankt.
Maar toen bedacht ik me dat ze elke avond bekend maakten wie er die dag waren gestorven. Het Capitoolembleem zweefde voor ons. Zelf was ik namelijk niet zo snel tot die conclusie gekomen.
Ik ging rechtop zitten, met mijn rug tegen de muur, en mijn dekentje op mijn schoot. Toen verscheen de eerste tribuut. Het was de jongen uit 1. Ik bleef stil.
“Cabe Flatway. Ik heb niet veel met hem gepraat, maar we hebben wel getraind. Man-tot-man gevechten.” Je zou bijna vergeten dat ze een Beroeps was, als je haar daar zo zag zitten. Het was duidelijk te zien dat ze moe en verdrietig was. Ze leek vijftien, en normaal leek ze veel ouder.
“O.” Wow, wat een top antwoord, Alex. Ga vooral zo door. Het hologram toonde de volgende dode. Ik kende haar naam niet, maar ik wist wel dat ze uit District 3 kwam en dus de districtsgenoot van Parveen was.
“Mary Jones. Ik had niks anders verwacht van haar. Ze was hopeloos.” Als zij al hopeloos was, wat was ik dan? Levend. Maar niet minder hopeloos. Toen het gezicht van Hendrik - May’s districtsgenoot, wiens schedel ik had gebroken met een roze kinderoven - verscheen verbaasde ik me over het feit dat Parveen de eerste dag overleefd had. Ook voelde ik schuldgevoel over mijn rug kruipen. Ik beloofde mezelf dat het zelfverdediging was geweest, maar toch voelde ik me niet fijn over de moord die ik had gepleegd. May deelde - zoals vaker - mijn emoties niet. Zij leek bijna te willen glimlachen bij het zicht van de jongen van District 4. Het was niet duidelijk, maar ik dacht wat te zien.
De volgende dode tribuut was Beth. Mijn Beth. De Beth die ik nooit had gemogen. Maar wel de Beth die ik kende. Die mijn lot deelde. Die uit mijn district kwam. Ik stelde me al voor hoe iedereen in District 5 aan het huilen was. Toen stelde ik me voor dat iedereen wist dat ik nog leefde omdat ik met May was, en dat iedereen onze zoen gezien had. Dat beeld wilde ik niet zien.
De foto die ze toonden van Beth was vredig. Dat was waarschijnlijk omdat hij voor de Arena was genomen. Alles wat uit de Arena was gekomen was enkel te beschrijven met de woorden “satanisch”, “verschrikkelijk” en “oh my gosh, dit is letterlijk een hel”.
“Bethany Morray, toch? Kende je haar goed?” vroeg May me zachtjes.
“N-nee. Ze was… Niet heel aardig. Maar ze deed haar best. Soms. I- ik weet niet hoe ik me… Hoe ik me hierbij moet voelen.” Ik dacht aan hoe Beth nooit kinderen zou kunnen krijgen, met wie ze vrolijk zou kunnen spelen. In plaats van kleinkinderen, zouden haar ouders hun dochter in een houten kist thuis geleverd krijgen, net zoals hoe Flynn zijn broer en vriendin terug kreeg. Toen dacht ik aan Flynn. Hij zou toch nog wel leven? Het moest wel. Maar we waren pas bij District 5. Nee, het moest. Hij leefde. Punt.
De jongen uit District 6 was ook dood. Zelfs May kende zijn naam niet. Ik merkte pas dat ik naar May aan het staren was toen ze de naam van de volgende tribuut noemde.
“Caithlynn Whiteburg. Flynns voormalige teamgenoot.”
“Totdat jij haar wurgde.” Het was waar, maar toch kreeg ik gelijk spijt van dat ik dat zei. Ik moest May niet uitlokken.
“Alex, ik verdedigde je,” zei ze kalm, maar ik zag dat ze een beetje boos was.
“Klopt. Maar het had gewoon sneller gekund.” Ik voegde het laatste snel en stil toe, in de hoop dat ze dan snapte waar ik vandaan kwam met mijn eerdere opmerking. Het faalde.
“Volgende keer vermoord ik degene die jou neer wil steken wel iets sneller hoor, Alex. Het staat genoteerd. Nog meer wensen?” Ze klonk geïrriteerd. Wellicht kwam dat door het feit dat ze geïrriteerd was.
“Nee, nee. Maar je had haar gewoon kunnen steken. Of haar nek om kunnen draaien. Wurgen ging gewoon net te ver.” Als blikken konden doden, waren de Hongerspelen per direct over. Ik besloot toch maar sorry te zeggen. “Toch bedankt, May. Ik bedoelde het niet slecht. Alles liever dan neergestoken worden.”
We hadden nog net genoeg tijd om het gezicht van het meisje uit 7 te zien verdwijnen. Van District 7 sprong het hologram over op een tribuut uit District 10. Flynn leefde nog! Ik haalde opgelucht adem. En ook Florian had de eerste nacht overleefd. De jongen uit District 12 was de laatste dode die avond. Het Capitoolembleem verscheen nog één keer, en verdween toen. De stilte die daardoor werd veroorzaakt was oorverdovend. Het hologram had gezoemd, maar zonder dat gezoem was het wel heel stil.
Ik wilde weer gaan liggen en gaan slapen, maar de deken werd van me afgegrist.
“Wat denkt meneer nu te gaan doen?” vroeg May. Ze was niet boos; ze wilde me enkel plagen, maar ik was toch bang. Dat effect had in elkaar geslagen worden nou eenmaal op een mens.
“Uhh… nou.. Snap je… Ik… Slapen?” Was dat het goede antwoord? Ik keek verwachtingsvol naar May, hopend dat ze mijn antwoord goedkeurde.
“We zouden om de beurt de wacht houden, oen.” Niet het goede antwoord dus. Shit. Maar ze had gelijk. Het was haar beurt om te slapen.
“Oh. Oh ja. Ik… Nou… Slaap lekker dan?”
“Bedankt.” Ze ging op de grond liggen. “Jezus, wat is deze grond hard.”