Hoofdstuk 39 - Avond

Iedereen die zegt dat de bovenste laag van de lasagne niet de lekkerste is, liegt. Dat was de conclusie die ik trok toen ik die bovenste laag klaarmaakte. Ik bedoel maar, heel veel kaas, bechamelsaus en tomatensaus. Wat wil een mens nog meer? Wel besloot ik maar de helft van alle ingrediënten te gebruiken, zodat er later nog wat over was.
Ik schoof de lasagne voorzichtig de kleine roze oven in. Er zat een timer op het ding, maar of die ook echt ging piepen na twintig minuten, wist ik niet. Het zag er niet uit alsof deze oven daar modern genoeg voor was.
Achter me zat May te schrijven in een boekje, en aangezien een tribuut niet oneindig veel boekjes mee mocht nemen naar de Arena kwam ik tot de conclusie dat dat haar dagboek was. Elke spier in mijn lichaam wilde dichter bij haar gaan zitten om mee te lezen, maar dat zou haar privacy schenden.
Ik keek op de timer van de oven. Nog vijftien minuten.
Het liefst wilde ik aan May vragen hoe het zat met die kus die middag, maar dat durfde ik niet. Ik zuchtte. Niet vragen betekende niet weten. Wel vragen betekende immens veel ongemak en misschien weer vijandigheid. Keuzes waren niet mijn ding.
De lasagne moest nog tien minuten.
Ik besloot het niet te vragen en ik staarde verveeld naar de muur voor me.
Nog vijf minuten.
Weet je wat? Ik vraag het gewoon. Gedachten zijn er om veranderd te worden. Toch?
“Eh, May?”
“Hm?” Ze keek op van haar dagboek.
“Het is gewoon… O- over vanmiddag. Waarom… Waarom zoende je me?” En waarom was ik banger voor May dan voor de Minotaurus?
“Oh, ja. Dat. Sorry, was niet de bedoeling,” zei May nonchalant. Au.
“Niet?” Het was even stil en ik bedacht me dat ik waarschijnlijk meer moest zeggen. “I- ik bedoel gewoon… Het kan niet niet de bedoeling zijn geweest, snap je? Je-” May onderbrak me snel.
“Ik was gewoon opgelucht dat je nog leefde. Sorry, Alex.” Deze keer leek ze het serieuzer te zeggen. Ze voelde zich oprecht schuldig, en keek snel terug naar haar bruine dagboekje, in de hoop dat dit gesprek over was.
“Maar dan kan je ook gewoon een knuffel geven, toch?” ging ik door. Ze keek verdrietig op. Waar was de stoere May?
“Dat had gekund.”
Het was stil.
“Waarom deed je dat dan niet?” Waarom kuste ze me? Waarom deed dat me wat? Waarom kon ik al die gevoelens niet opzij zetten en gewoon houden van Flynn?
“Ik weet het niet, Alex. Ik…” Ze stopte even, en zuchtte voor ze verder ging. “Alles is raar hier in de Spelen. Thuis zou ik ook niet zomaar iemand vermoorden. En hier wel. Het is hier anders. Ik had het niet moeten doen. En al helemaal niet omdat je met Flynn bent. Ik weet nog hoe erg ik het vond toen jij hem zoende en nu doe ik hem hetzelfde aan. Maar het is al gebeurd. Laten we het er alsjeblieft niet meer over hebben, oké?” Nee, het was niet oké. Ik vond het niet leuk om dit te horen. Voor mij niet, voor May niet, en voor Flynn niet. We moesten het er over hebben. Maar May wilde alles behalve dat, dus ik bleef stil en staarde voor de zoveelste keer die avond naar de muur voor me.
Wacht. De lasagne. Shit.
Ik opende het deurtje van de kleine oven en vervloekte mezelf gelijk. Ik had nog zo goed gelet op de timer! Ik wist gewoon dat die niet zou piepen! Verschrikkelijk. Voor me lag een zielig hoopje as dat je net geen lasagne kon noemen. Oké, misschien was het niet zo erg. Maar de bovenkant van de lasagne was zeer zeker zwart.
“May. Klein probleempje. De lasagne is een beetje aangebrand. Een beetje heel erg.”
De geur van verbrande lasagne en verloren hoop en dromen vulden de gang. May kwam naast me staan en keek naar het smeulende hoopje voedsel.
“Dat is geen probleem, dat lossen we zo op!” Ze pakte een mes uit de messenset en haalde daarmee de bovenste laag van de lasagne van de lasagne. Afschuwelijk, om zoiets te moeten eten. Een lasagne zonder bovenlaag! Walgelijk. Maar eten was schaars in de arena, dus we konden niks weggooien. Dat kon sowieso niet; er was geen prullenbak.
We dronken wat water, en hoewel mijn dorst niet gelest was, kon ik niet meer drinken aangezien we het de komende dagen moesten doen met één fles water. We moesten zuinig doen. Met volle monden bespraken we wie het eerst de wacht ging houden die nacht. May bood zichzelf aan, omdat ze nog verder wilde schrijven in haar dagboek. Ik pakte de deken - ha, toch maar goed dat ik een deken had! - en ging op de grond liggen. De grond was echt heel hard. Au. Ik draaide me vier keer om, maar dat leek niets te doen aan hoe hard deze stenen vloer was. Gelukkig was hij niet heel koud. Gelukkig viel ik, zoals gewoonlijk, snel in slaap.