Hoofdstuk 37 - Muur?

"Alex. Kom achter me staan," hoorde ik May ergens vaag achter me zeggen. Mijn hartslag klonk te hard om echt naar May te kunnen luisteren en er schoten veel vragen door me heen, maar er was één gedachte die het meeste voorkwam: Jay! Het Duister In!
Een Minotaurus! Wat fantastisch, ik kon mijn door boeken verworven kennis een keertje inzetten. Misschien kon ik een poel vinden met lava, en dan kon ik ervoor zorgen dat de Minotaurus erin viel en dan kon ik precies zijn als Jay. Dan was ik een held.
Ik was zo blij dat ik bijna met mijn handen wilde gaan wapperen maar toen bedacht ik me weer dat Panem me kon zien. En daarna pas dat een Minotaurus dodelijk was. Ik was Jay niet. Ik leefde niet in een boek. Mijn blijdschap werd vervangen door angst.
Vanuit mijn ooghoek zag ik May langzaam haar dolken trekken, wat de Minotaurus zag als een uitdaging, en hij begon te rennen. Hij kwam op ons af.
"Alex. Ren." Ik pakte mijn tas en de roze oven en even stond ik stil.
Wacht, wat was rennen? Hoe deed ik het? Help! Benen? Waarom rende die Minotaurus zo hard?
Even later leek mijn brein zich te herinneren hoe het mijn lichaam tot rennen zette en ik rende de gang uit, weg van de Minotaurus.
May liep met haar wapens op de Minotaurus af, maar de Minotaurus bleef doorrennen. Ik dacht even dat hij over haar heen zou rennen. Of haar zou opeten. Wist ik veel?
Maar de Minotaurus rende door: hij kwam op mij af. Ik had geen kans als ik ging proberen om hem te doden, dus ik rende weg, zo hard als ik kon. Helaas was ik het, en was dat dus niet zo hard. Ik rende alsof mijn leven ervan af hing, want dat was ook het geval..
Mijn benen begonnen pijn te doen. Het was meer pijn dan eerst, meer dan die van de wond die het mes van May's districtsgenoot veroorzaakt had, en ik begon steeds langzamer te rennen. Ik ging dood. Ik zou sterven. Het was voorbij. Ik had tenminste het Bloedbad overleefd, dacht ik, terwijl ik stopte met rennen.
Ten minste, dat dacht ik, totdat ik een geluid hoorde wat leek op een zware steen die langs een andere steen schoof. Ik vroeg me af of dat het geluid van de dood was. Als dat het geval was, was het een stom geluid.
Ik draaide me langzaam om, om de dood recht in zijn gezicht aan te kijken. Maar er was geen Magere Hein, geen Minotaurus en dus geen dood. Er stond een massieve stenen muur. Zoals alle andere muren in het doolhof. Ik wist echter zeker dat ik geen enkele afslag had genomen, dus hoe kon daar nou een muur staan? Ik liep erheen en sloeg erop met mijn handen, wat ten eerste pijn deed en ten tweede bevestigde dat het echt een muur was.
Als ik echt geen afslagen had genomen - wat waarschijnlijk het geval was; de gang splitste een aantal meter verderop pas - betekende dat dat May aan de andere kant van deze muur was. Samen met een moordlustige Minotaurus. Ze kon dood zijn. Maar ik was zo uitgeput dat ik die gedachte niet lang vast kon houden. Ik zakte met mijn rug tegen de wand rechts van me naar de grond, mijn linkerhand tegen de net verschenen muur.
Zodra ik weer gevoel kreeg in mijn benen kon ik beginnen met stressen over May. Voor een paar minuten zat ik daar in stilte na te denken over alle dingen die fout konden gaan en al fout gegaan waren.