Hoofdstuk 35 - Bloedbad II

Ze trok me van de grond af en even stonden we stil, en ik verzonk in gedachten, op een heel slecht moment; ik kon elk moment vermoord worden, en May ook. Maar soms kon ik mezelf niet tegenhouden en begon ik uit het niets over de raarste dingen te denken.
Mocht je je teamgenoot eigenlijk pijn doen? Ik wist dat je je teamgenoot niet mocht doden, maar telde pijn doen ook? Ik hoopte dat May me geen pijn mocht doen, want bij de gedachte aan de eerste trainingsdag alleen al moest ik rillen. En nu, in de arena, had May wapens. Aan de andere kant had ze wel een tribuut vermoord die mij aan probeerde te vallen, maar dat kon ook komen doordat May gewoon iemand wilde vermoorden. Ik bedacht me dat ik vrij weinig over May wist. Alleen op het dak hadden we een goed gesprek gehad. De andere keren dat we samen waren zoende ze me, sloeg ze me in elkaar of praatte ze met me over waarom ze me in elkaar sloeg. Heel gezellig dus.
"Kom, we hebben niet de hele dag de tijd," haalde May me uit mijn gedachten.
Ik wilde een sarcastische opmerking maken, maar ik werd afgeleid door een mes wat net over mijn schouder vloog. Dat was een teken dat we moesten gaan, want waarschijnlijk zou het volgende mes in mijn rug komen.
Samen renden we weg, en we gingen voor mijn doen aardig snel, totdat May haar districtsgenoot uit het niets achter ons zag. Ze bevroor en ze pakte mijn pols vast zodat ik ook niet meer verder kon.
"May, niet doen. We moeten hier weg, het is gevaarlijk hier," siste ik naar mijn roodharige bondgenote.
"O, hallo May. Is dat je nieuwe vriendje? Het viel te verwachten. Je houdt het nooit erg lang met ze vol, of wel soms?" begon de jongen uit District 4.
Ten eerste zou ik niet zozeer zeggen dat ik haar vriendje was. Dat zou niemand zeggen. Of we hadden wel een hele rare relatie, waar we elkaar voor de lol openbaar voor schut zetten. Ten tweede had ik geen idee waarom de jongen zijn laatste zin zei. Wat bedoelde hij met dat ze het niet lang volhield met haar vriendjes?
Mijn gedachten werden voor de zoveelste keer die dag onderbroken door May.
"Hij is mijn vriendje niet." Au. Het viel te verwachten, maar toch deed het ergens diep in mijn hart nog een beetje pijn. Wat gek was, want ik had Flynn. Maar ik kon het niet ontkennen.
May vervolgde haar verhaal. "Het zal je misschien verbazen, maar sommige mensen vinden me niet op die manier leuk." Nog een steek in mijn hart, maar May leek het niet op te merken. "Zullen we nu terug gaan naar wat er nu gaat gebeuren? Nog een laatste wens?" De jongen grijnsde breed.
"Dat weet je best, schat." May mocht me dan misschien haten, maar dat betekende niet dat ik haar niet kon verdedigen. Ik trok mijn mond open om er iets over te zeggen, maar voordat ik ook maar één woord gezegd had liep May al naar hem toe. Ik veranderde mijn plan en zei iets anders dan mijn reactie op de opmerking van de jongen.
"May, hij heeft wapens. Niet doen." Mijn stem klonk zacht, en het verraste me om te horen hoe bang ik klonk.
"Ach, er is niks mis met een beetje gezelschap." Behalve als dat gezelschap je neer kon steken. Dan was er wel iets mis mee.
May stond voor de jongen stil, en plaatste haar hand op de linkerwang van de jongen. Ze bewoog zich naar voren, en ik had heel even niet door wat ze aan het doen was, maar toen drong het tot me door; ze gaf hem een kus op zijn wang. Ik werd verschrikkelijk jaloers. Ze mocht dat niet doen bij andere jongens. Zeker niet als ik erbij was. Ik klemde mijn tanden op elkaar.
Nee. Je hebt het recht niet om zo te denken. Je hebt Flynn. Stop nou.
Ze fluisterde iets in het oor van haar districtsgenoot wat voor mij onverstaanbaar was, en voor ik het wist zat het zwaard van May in de rug van de jongen.
Niet hoe ik zou flirten, maar voor May was het typisch. Ik staarde vol ongeloof naar hoe May nonchalant haar zwaard uit de jongen trok. Ze veegde het bebloede lemmet aan het shirt van de jongen, maar ik keek weer weg. Ik wilde al dat bloed niet zien, en mijn maag ook niet.
Meiden, ik snapte er niks van.
De op de grond gezakte jongen die hoogstwaarschijnlijk zijn laatste adem aan het uitblazen was trok zijn mes, en hij richtte het op May.
"Nu ga je te ver," snauwde ik. Dat was niet iets voor mij. Hm.
Ik liep op hem af, maar bedacht me dat ik geen wapens in mijn handen had. De set met messen had ik in de grote zwarte rugzak gestopt, en die droeg ik, wel, op mijn rug. Het enige wat ik in mijn handen had was het kubusvormige roze ding. Ik had nog steeds niet goed gekeken wat het was. Ik wilde May verdedigen, maar ik wist niet hoe. Hoewel het geen officieel wapen was, tilde ik de roze kubus op, en sloeg de mannelijke tribuut uit 4 er zo hard mogelijk mee op zijn hoofd. Ik had geluk dat het raak was, en de jongen leek heel even verbaasd, maar hij herstelde zich en nu werd het mes gericht op mij, in plaats van May. Oh oh. Nog geen seconde later zat het mes in mijn rechter onderbeen. Ik schrok er erg van; ik had niet verwacht dat hij het nog kon doen omdat hij zo gewond was geraakt.
De pijn en de schok waren heftig, maar ik probeerde ze te negerend en terwijl ik op mijn onderlip beet om niet te huilen begon ik de jongen weer te slaan met het roze ding wat langzamerhand bevlekt was geraakt met druppels bloed. Wiens bloed het was wist ik niet; het kon ook dat van mij zijn aangezien er nog steeds een mes uit mijn been stak. Wat ik wel wist, was dat de jongen, toen ik klaar was, stil in een plas donkerrood bloed lag. Hij leek niet meer te ademen. Ik stond erg te trillen. Niet doordat hij me bang gemaakt had, niet omdat er een mes in mijn been zat, maar omdat ík, van alle mensen, zojuist iemand had vermoord.
Ik was bang voor mezelf. Had ik dat echt gedaan?
"Nú kunnen we gaan." May pakte mijn hand en trok me mee.
Links, rechts, links, rechts. Het lukt je wel Alex, je kan lopen. Negeer het mes. Links, au. Links, au.
Ik wilde een hartig woordje spreken met de uitvinder van messen. Na een tijdje kwam ik nauwelijks meer vooruit, en May had dat door. Ze tilde me op - als Flynn dat maar niet zag - en droeg me zo op een normaal tempo zo ver mogelijk van het bloedbad vandaan. Ik voelde me kinderachtig. Getild worden door een vrouw. Ik was zestien, en daarmee dus een heel jaar ouder, en even lang als zij was. Oké, misschien was ik één centimeter korter. Maar dat ging ik dus mooi niet toegeven.
Toen besloot ik me niet kinderachtig te voelen. Het waren de Hongerspelen. Normale standaarden geldden niet meer. En als we zo sloom bleven als toen ik zelf probeerde te lopen, dan waren we vermoord.
May had me vijf hele minuten door het doolhof gedragen, en we hadden heel wat afslagen genomen in de hoop dat we dan niet snel iemand tegen zouden komen. Ze legde me voorzichtig op de grond neer, wat een verfrissende verandering was van haar kant.