Hoofdstuk 33 - Het Begint

Mijn plaat schoof de laatste centimeters omhoog en kwam tot stilstand, zodat ik de arena voor het eerst goed kon zien: we stonden in een cirkel rond de Hoorn des Overvloeds. Voor ons was de grond. Achter ons was een gigantisch lavameer met vier paden naar vier gangen. Heerlijk. Dan moesten we met vierentwintig tributen over vier paadjes gaan lopen, of in de lava vallen. Nou ja, waarschijnlijk niet vierentwintig; er gingen vast wel wat tributen dood tijdens het bloedbad. Misschien ging ik zelf al dood en zat ik te piekeren over iets wat ik zelf niet eens mee hoefde te maken. Focus.
De paden liepen door uit in een doolhof van gangen, en het leek sinister. Ik begon al te rillen bij de gedachten aan verdwaald raken in die gangen. Het idee dat er wellicht mutilanten zouden kunnen zitten maakte het alleen maar erger.
Ik werd verrast door een stem, die de tributen aansprak. Al zo lang als ik me kon herinneren was het hetzelfde audiobandje geweest, maar deze stem was anders. Ik snapte het niet. Als het niet stuk is, valt er niets aan te maken.
"Jullie hebben in de catacomben allemaal verschillende kleuren shirts gekregen die met slechts één andere tribuut overeenkomt, kijk maar naast je," sprak de mysterieuze stem. Mijn blik schoot naar links, en daar stond Parveen. Ik zat toch niet bij hem? Als het wel zo was, kon ik alvast gaan bedenken wat mijn laatste woorden zouden gaan zijn. Ook handig. Maar Parveen had een blauw shirt, en ik een zwarte. We zaten niet bij elkaar. Ik haalde even opgelucht adem. We hadden allebei weer een kleine kans op overleving. Van het bloedbad, dan. Mijn teamgenoot stond dus aan mijn rechterkant. Nou ja, erger dan de combi tussen mij en Parveen kon het niet, dacht ik, totdat ik naast me keek. Tot mijn grote schrik stond May naast me. Ze droeg een zwart shirt, en haar vuurrode haren zaten in een hoge staart. Ik was niet bang dat May me niet kon verdedigen, of niet goed genoeg kon vechten. Nee, dat was het niet. Ik was gewoon bang dat ze me in elkaar sloeg, of me zelfs vermoordde om maar van me af te zijn. Ik was alleen maar een tienerjongenvormig blok aan haar benen.
Oja, en ze haatte me. Kleine toevoeging.
Snel schoten er drie opties voor hoe dit af kon lopen in mijn brein. De eerste optie was dat May me neerstak tijdens het bloedbad. De tweede optie was dat ze me als bondgenoot wel waardeerde en dat alles weer goed ging. De derde optie was dat we Flynn tegenkwamen en May en hij gingen vechten. Maar ik bedacht een vierde optie, want de anderen waren niet leuk genoeg: jankend wegrennen. Die leek me nog het beste.
"Jullie zijn vanaf nu aan elkaar gebonden als bondgenoten tot jullie door de dood worden gescheiden." Dat klonk alsof we gingen trouwen.
Alex, blijf je trouw tot je teamgenoot, en zal je van haar houden, tot de dood jullie scheidt? Nou, nee, liever eigenlijk niet. Ik had Flynn, en ik had ook geleerd dat je in elkaar werd geslagen als je niet loyaal was. En daarbij hield ik natuurlijk van Flynn. Dat ook.
"Jullie mogen elkaar niet vermoorden." Ik haalde weer even opgelucht adem; ik was veilig. May mocht me niet vermoorden. Die was in ieder geval binnen! Ka-ching!
De stem ging verder met zijn verhaal: "En jullie moeten bij elkaar in de buurt blijven. Verder dan honderd meter kunnen jullie niet komen, en wie zijn teamgenoot vermoordt zal zelf ook een zekere dood sterven. Veel plezier, en mogen de kansen immer in je voordeel zijn." Dat het Capitool plezier ging krijgen betwijfelde ik niet, maar ons veel plezier wensen vond ik toch raar.
Ik had onthouden dat we zestig seconden kregen voordat we van onze platen mochten stappen. Deed je dat eerder, dan werd je opgeblazen door een mijn. Eerlijk, dat leek me een minder pijnlijke dood dan neergestoken worden. Maar ik wilde May niet gelijk van haar teamgenoot ontdoen, en ik wilde Miles trots maken. Ik wilde het in ieder geval proberen.
Ik begon af te tellen. Nog zestig seconden.
Ik keek de kring van tributen rond, en mijn blik kruiste die van Flynn. Volgens mij wilde hij me
iets duidelijk maken met zijn blik, maar ik snapte het niet; daar stond hij veel te ver voor. Of misschien wilde hij helemaal niks zeggen en verbeelde ik het me. Dat gebeurde me wel vaker.
Flynn had een paars shirt aan, en naast hem stond een ander meisje, wat ik niet herkende, ook in een paars shirt.
Nog vijftig seconden.
May probeerde mijn aandacht te krijgen vanaf mijn rechterkant, maar ik was naar Flynn en de rest van de kring aan het staren, dus dat had ik pas door na zo’n tien seconden..
Nog veertig seconden.
Mijn teamgenoot wees naar zichzelf en daarna naar de hoorn, of iets achter de hoorn. Toen wees ze naar mij, en naar mijn platform. Ze bedoelde dat zij naar de hoorn ging en dat ik bij mijn platform moest blijven. Wat had ik toch een geluk dat ik vroeger veel hints had gespeeld op feestjes met mijn ouders. Top spel.
Nog dertig seconden.
Ik snapte haar plan niet volledig; we konden niet verder dan honderd meter uit elkaar, en ik kon de afstand tot de hoorn niet goed inschatten. Plus, als ik stilstond, zou ik waarschijnlijk neergestoken, neergeschoten of gewurgd worden. Of alle drie tegelijk. Je moest blijven rennen als je in leven wilde blijven.
Ik maakte een ik-weet-het-niet-hoor gebaar, en daarna een ik-wil-zeg-maar-niet-dood-en-als-ik-stil-ga-staan-gebeurt-dat-waarschijnlijk-wel gebaar.
Nog twintig seconden
May snapte het op magische wijze en ze maakte een blijf-dicht-bij-me-in-de-buurt gebaar.
Ik knikte.
Nog tien seconden.
May ging klaarstaan om zo snel mogelijk van haar platform weg te kunnen schieten, en keek niet meer naar me om. Ik bedacht dat het misschien een goed idee was om ook klaar te gaan staan.
Nog vijf seconden.
Ik haalde diep adem.
Nog vier seconden.
Ik maakte zo snel mogelijk een snelle strategie voor mezelf; zo veel mogelijk spullen en voedsel regelen. En niet sterven. Kop op, Alex. Je kan dit.
Nog drie seconden.
Ik wilde weg. Terug naar huis.
Nog twee seconden.
Nog heel even, en dan barstte de hel los. Dan begonnen alle tributen te rennen. Dan kregen ze wapens. Dan werd het echt gevaarlijk. En ik hield niet van gevaarlijk.
Nog één seconde.
Het begon.