Hoofdstuk 32 - Voorbereiding

‘s Ochtends verliep het leven in het Capitool zoals altijd; te laat gewekt worden door Sophie, een ontbijt en de lift in. Maar ik kon er niet positief over zijn. De sfeer, maar ook mijn brein stond het niet toe. De stemming was grauw. Ik en Beth aten extra goed tijdens het ontbijt, om ons voor te bereiden op al die dagen in de Arena waar wij zonder voedsel zouden zitten.
Het was stil.
Voordat ik het wist waren we al bij het punt waar ik afscheid moest nemen van mijn mentoren. Ik huilde. God, ik verafschuwde mijn mentoren. Maar het was meer de realisatie dat ik zelfs Sophie en Derk de rest van mijn leven in mijn nek had hijgen dan dat ik de Spelen in moest, die me zo verdrietig maakte. Derk gaf me een schouderklopje, en Sophie gaf me een knuffel voordat ze me alleen in de hovercraft achterlieten.
"Succes Alex," zei Derk zachtjes toen hij de hovercraft verliet, alsof hij me hoop wilde geven. Maar ik had geen kans, en Derk wist dat ook. Iedereen wist dat.
Ik deelde een hovercraft met alle jongens, en die van de meiden was al vertrokken. Het leek bijna gezellig in de hovercraft, want er praatten meerdere mensen. Alsof we elkaar over een uur niet moesten vermoorden. Ik kon me niet voorstellen dat ik mee zou kunnen doen met een gesprek in het algemeen. En al helemaal niet op dat moment.
Ik wilde niet. Ik wilde terug naar huis. Ik wilde gewoon níét. Ik wilde dat iemand ergens een verborgen camera vandaan haalde en dat dit allemaal nep was en dat ik terug kon naar mijn familie en Miles. Ik wilde niet dat May me haatte. Ik wilde geen arena in. Ik wilde niet. Ik wilde terug. Ik wilde weg uit de hovercraft. Ik wilde gillen en schreeuwen. Ik wilde geen wapens gaan halen bij de hoorn om vervolgens anderen ermee te gaan vermoorden. Ik wilde niet dood. Ik was niet klaar om te sterven. Ik wilde niet dood!
Ik was er niet klaar voor. Ik kon niks. Het kostte me uren voordat ik messen goed vast begon te houden. Ik ging dood.
De afgelopen dagen in het Capitool waren geweldig geweest. Verschrikkelijk, maar ook geweldig. En al die gebeurtenissen, May, Flynn, interviews, trainingen en privésessies, hadden me afgeleid van de Hongerspelen. De echte realisatie kwam pas in die hovercraft. Dat voelde ik door mijn hele lichaam. Ik werd misselijk. Ademhalen werd lastig en mijn zicht werd wazig, maar niemand mocht me zien. Dan zouden ze me een watje vinden. Dat was wel het laatste wat ik op dat moment nog wilde. Ik wilde schreeuwen, maar dat zou ook niet helpen. Bovendien zouden mijn longen me dat niet toestaan; ze draaiden al overuren omdat ze niet eens normaal adem konden halen. Stel je voor dat ik ze nog zou vragen geluid te produceren.
Het leven was oneerlijk. De Spelen waren oneerlijk. Ik ging dood. May ging dood, of misschien Flynn wel. En, als alles tegen viel allebei. Florian ging misschien wel dood. Samuel ging misschien dood, al vond ik dat bij nader inzien niet heel erg, maar toch. Hij had ook een familie. We gingen allemaal dood.
Ik wilde schreeuwend uit de hovercraft wegrennen. Ik wilde niet. Het voelde alsof ik verdronk. Ik wilde niet. Ik wilde niet. Ik wilde niet. Maar wat ik wilde maakte niet uit. Dat waren de regels van de Spelen. Het moest een grap zijn. Ik ging niet dood. Dit was allemaal een slechte droom. Er kwam iemand met een soort van spuit, en ik had helemaal niet door dat hij hem in mijn arm stak, en dat het pijn deed. Ik had alleen door dat ik niet dood wilde.
Flynn kwam naast me zitten en pakte mijn hand vast. Zonder verder iets te zeggen, en ik was hem dankbaar. Heel erg.
De hovercraft vertrok en ergens in de achtergrond hoorde ik iemand zingen, maar wie het was, of wat hij zong wist ik niet. Ik wist alleen dat het vals was.
Ik staarde de hele weg voor me uit. Tranen rolden over mijn wangen, maar ik was te afwezig om te denken aan knipperen. Functioneren, dat kon ik niet meer. Ik was te bang.
"Alex, we zijn er." Huh? Wat? Oh. Juist. Flynn legde zijn handen op mijn wangen en keek me diep in mijn ogen aan.
"Je moet nu goed naar me luisteren. Als het bloedbad begint blijf je zoveel mogelijk bij je startplaat. Ik ga naar de hoorn toe, om een wapen te pakken en dan kom ik zo snel mogelijk naar je toe. Oké?" Ik knikte kort terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Ik wilde echt niet. Ik kreeg een laatste kus van Flynn, voordat ik toekeek hoe hij de hovercraft uitgeleid werd.
In de kamer waar ik naartoe werd gebracht stond mijn styliste, met in haar handen een zwarte trainingsbroek en een zwart shirt. Ze stemden je kleding vaak op je district af, dus zwart was niet bepaald wat ik verwacht had, maar ik deed het maar aan. Ik kon toch al niet meer terug, dus dan kon ik maar beter mijn best gaan doen.
"Alex, lieverd. Ga naar de arena, en maak me trots." Ik verzweeg het feit dat ik haar naam niet meer wist. Het lag op het puntje van mijn tong… Iets met een “L”...
Maar ik wist dat dat niet belangrijk was. Ik probeerde me af te leiden met leuke gedachten, maar dat lukte niet. De schoenen die bij de outfit hoorden, waren van die stevige bergschoenen. Mijn vader droeg zulke schoenen altijd, maar zelfs de gedachte aan mijn vader maakte me niet blij.
"Zal ik doen," zei ik tegen de sippe styliste voor me, terwijl ik in de cilindervormige buis ging staan. Mijn styliste deed haar hand op het glas, en ze begon te huilen. Ik wist niet dat ze zo aan me gehecht was, maar misschien was het een Capitool-ding. Ik had haar maar een paar keer gezien, dus ikzelf was niet echt gehecht aan haar - en haar gekke ideeën voor kleding voor me hielpen ook niet echt - maar ik vond het zielig dat ze moest huilen.
De plaat waar ik op stond begon naar boven te bewegen, op weg naar de arena.
Hoe zou de arena zijn? Zou May me gelijk neersteken als ze me zag? Zou ik het bloedbad überhaupt overleven? Zou ik sponsoren hebben? Zou ik nog snel terug kunnen duiken naar de kamer met de styliste door door het gat te slippen?
Mijn plaat ging steeds verder omhoog, en mijn hartslag ging steeds sneller. Ik wilde weg. Ik wilde terug. Ik wilde alles behalve de Hongerspelen.
Maar ik had niets te willen.