Hoofdstuk 30 - Interviews II

Ik liep naar de stoel alsof ik niet zojuist het podium opgeduwd was door mijn mentor en nam plaats naast Caesar.
"En, Alex. Hoe bevalt het Capitool je? Een heel verschil, omdat je uit District 5 komt, nietwaar?" Caesar sprak alles veel te overdreven uit, alsof hij verschrikkelijk slecht aan het acteren was. Misschien was hij dat wel. Misschien verschool er een hele andere man achter al de make-up…
Misschien moest ik me niet druk maken om dat, maar om het interview.
"Zeker. Het is hier heel anders." Ik lachte zo charmant mogelijk, en ik walgde van mezelf, maar ik moest het spelletje mee blijven spelen. Ik plaatste mijn hand naast mijn mond, alsof ik een geheim ging vertellen. "Ik moet wel zeggen dat ik hier ook wel als kok zou willen werken. Wat een heerlijke gerechten! Dan kan ik misschien nog iets leren." Zo heerlijk waren de gerechten niet, maar toch. En ik kon al helemaal niks leren ervan.
"Echt waar? Ik had gehoord dat je erg goed kunt koken, Alex!"
"Nou, vergeleken met het Capitool kan ik niets, maar ik vind het inderdaad fantastisch om te koken. Ik kookte altijd voor mijn tweelingbroer Miles toen ik nog thuis was. Ik heb hem alleen achter moeten laten…" Het publiek maakte een geluid uit medelijden, precies wat ik wilde.
"Wat een verschrikkelijk verhaal, mijn beste Alex! Heb je nog iets tegen hem te zeggen voordat je tijd om is?" Eerst vond ik het gemeen omdat ik dacht dat hij doelde op de tijd van mijn leven die op raakte, maar toen realiseerde ik me dat hij het waarschijnlijk over de tijd van het interview had.
Ik keek recht een camera in.
"Miles, we redden ons wel. Samen, zelfs a-als ik het niet red. Blijf sterk." Ik stotterde voor wat extra effect op het publiek. Stotteren was eindelijk ergens goed voor.
Ik hoopte dat Caesar niet over Flynn of May ging beginnen, omdat ik daar niet graag over praatte, maar gelukkig kreeg hij daar geen tijd meer voor; er ging een zoemer af, ten teken dat mijn tijd over was. Alsof het gepland was, want het had een fantastische timing.
"Wat een verlichtend gesprek," zei hij, refererend naar mijn lichtgevende stropdas en knoopjes en ik lachte nog even charmant voordat ik het podium afliep.
Dat ging verrassend goed. Al voelde ik me wel vies dat ik Miles zo had gebruikt. De boodschap kwam uit mijn hart. De vijf camera’s en al het publiek kwamen uit het Capitool. Daar was ik dus minder blij mee.
Ik keek even naar Flynn en hij maakte een gebaartje dat ik moest wachten op zijn interview (we konden niet praten; dan zouden ze ons horen in het publiek).
Een aantal interviews later kwamen Chris en Day, wat een babies. Love them. So much.
De interviews verliepen zoals je verwachtte dat interviews zouden verlopen. De jongen uit District 7, degene die ik tijdens het herkijken van de Boetes zo knap vond (niet tegen Flynn zeggen), vertelde over hoe hij bij die Boete stenen op de glazen bollen had gegooid. Húh? Hoe heb ik in hemelsnaam geen enkele vliegende steen gezien in die Boete? Caesar vroeg er naar, dus het moest wel te zien zijn; als het Capitool het verborg, zou het niet opnieuw opgebracht worden. Ook het hele publiek leek te weten welke stenen er werden bedoeld. Was ik dan echt zo bezig geweest met iedereens uiterlijk tijdens de Boetes? Of waren de stenen heel slecht te zien en dus makkelijk te missen? Ik gokte het laatste.
Daniel werd ondervraagd over of hij toevallig een relatie had, maar hij ontkende het. God… Wat was ik blij dat ik die vraag niet gesteld had gekregen. Ik verzonk in gedachten en kwam tot de conclusie dat Day nog steeds in de top 3 knapste mensen van deze Spelen zat. Voor ik het wist moest ik weer opletten; het was tijd voor het interview van Flynn.
Eerst praatte hij met Caesar over zijn vriendinnetje en broer, die drie jaar geleden stierven. Ik wilde het podium oplopen om hem te steunen, als dat niet zo’n verschrikkelijk dom idee was. We zouden het geheim houden dat we samen waren. Caesar had ook door dat Flynn het niet fijn vond om te praten over zijn ex en zijn broer, dus hij veranderde snel van onderwerp.
"Wel, mijn nichtje vind jou heel erg knap. Maakt ze nog een kans bij jou of heb je al een vriendinnetje?" Hoewel sommigen me ermee verwarden - of me ermee wilden pesten - was ik geen meisje.
"Ik heb geen vriendinnetje." Het publiek begon enthousiast te schreeuwen. Ik werd jaloers, maar dat zou ik nooit toegeven."Maar ik ben wel bezet." De enthousiaste kreten verdwijnen meteen en maken plaats voor teleurstellende zuchten.
"Je hebt dus een vriendje." Flynn knikte, en ik hoopte dat het daarmee over was, maar Caesar wist niet wat opgeven was. "Wil je nog iets tegen hem zeggen?" vroeg Caesar.
"Dat doe ik zo meteen nog wel." Eh, Flynn. Tijd om te stoppen. Ik stelde mijn privacy op prijs.
"Is het een andere tribuut?" Oeh’s en aah’s vulden het publiek. AAAAAAH’s vulden mijn hoofd.
"Ja, en hij kan nog goed koken ook." Wel, daar ging mijn privacy.
Hij liep het podium af, recht naar mij toe, en de camera volgde hem. De tijd van zijn interview was niet over, en toch was hij weg. Hij zoende me en het was anders dan de andere keren. Ik wist niet hoe, maar het was wel zo. Misschien kwam het omdat iedereen het kon zien. Misschien niet. Ik had paniek, maar zoals vaker smolten mijn zorgen zodra ik in de armen van Flynn was.
Samen keken we de rest van de interviews, maar het werd pas echt interessant toen de jongen uit District 11, Christian Swan, met zijn interview begon. Hij had pas één vraag beantwoord toen hij Daniel, de jongen uit 7 die zojuist had ontkend een relatie te hebben, en Luna, de zus van Chris, het podium op riep. Nou kon ik wel zeggen “riep”, maar Daniel stond naast ons, en die werd het podium opgeduwd. Luna, die in het publiek zat, werd meegesleurd door Chris.
Want, volgens Christian, waren de twee een stel. En volgens de rest van de wereld ook; het publiek werd wild. Daniel en Luna werden rood. Fijn dat ik niet de enige was die dat deed, deze Spelen.