Hoofdstuk 29 - Interviews I

De rest van de middag trainden we - ja, echt trainen, viezerikken - en we stopten pas toen we door een kwade Sophie opgehaald werden ("Alex! Ik heb het hele gebouw doorzocht naar je! Nu ben je laat! Dit is een ramp!") voor de voorbereidingen op het interview. Sophie loodste ons allebei een andere kamer in, en daar zag ik mijn styliste weer staan. Ik was haar naam al lang weer vergeten maar zij de mijne natuurlijk niet.
"Alex, schatje. Hier is je outfit," zei ze, wijzend naar een paars ding gemaakt van een soort rare dons, maar even later zag ze iets wat haar niet beviel. Ze begon bijna te gillen.
"Oh. Mijn. Zeeblauwappelgroen! Ik ga Messiah echt vermoorden! Het is niet de goede maat!" Ze rende de kamer uit - voor zover rennen kon op haar hakken van bijna een meter hoog. Een paar ongemakkelijke seconden later kwam ze binnen met een normaal uitziend zwart pak, en ik was blij dat ik het paarse ding niet aan hoefde.
"Goed, Alex, lieverd. We hebben gelukkig dit nog voor je. Het is inderdaad erg jammer, maar ik kan er helemaal niks aan doen."
Ik mompelde snel iets wat leek op "Nee is niet erg hoor, ik ga dit wel aantrekken. Doei." Daarna liep ik een kleedkamer in en binnen een mum van tijd had ik het pak goed aangetrokken, in tegenstelling tot twee dagen daarvoor. Vooruitgang!
Het enige nadeel aan dit pak was dat er knopen aan zaten die licht gaven en de stropdas - die ik om had laten doen door Sophie - lichtte ook op. Nou ja, het had erger gekund. Ik was toch echt een jongen uit District 5, en dat ging het Capitool me niet laten vergeten.

Even later stond ik naast het podium, achter de gordijnen. Volgens mij noemde iemand het ooit de coulissen maar ik had geen idee of dat wel de goede term was.
Op dat moment zat Parveen in de stoel naast Caesar Flickerman, de presentator. Ik had medelijden met Parveen. Niet omdat het fout ging of iets dergelijks. Nee, gewoon omdat het Parveen was. Hij zat daar maar. Een beetje te knikken, en wat korte antwoorden te geven.
Toen Parveen van de stoel opgestaan was kwam May het podium opgelopen. Eerst praatten ze een beetje over May’s jurk (die trouwens echt heel mooi was, ze leek nóg mooier dan eerst. Maar ze haatte me, dus ik mocht dat niet denken van mezelf), toen over hoe ze haar districtsgenoot sloeg tijdens de boetes, maar toen vroeg Caesar iets wat mijn aandacht trok:
"Weet je May, als bekende presentator van de spelen hoor ik af en toe fluisteringen over bepaalde tributen. En een paar dagen terug had ik gehoord dat je uit de trainingsruimte verwijderd moest worden. Hoe kwam dat zo?" Oh oh.
"Nou Caesar, om heel eerlijk te zijn. Het kwam door een jongen."
"Ah, een jongen." Caesar wiebelde even met zijn wenkbrauwen. Maar mijn hart wiebelde ook. Want ik was die jongen.
"Het is altijd een jongen. Wie is de gelukkige?" Gelukkig? Dan was ik het vast niet. May sloeg me in elkaar.
"O, niet op die manier. Nou, een soort van. Kijk Caesar, sinds het gedoe met Hendrik had ik mezelf beloofd dat ik jongens nooit meer zou vertrouwen. Maar toen kwam ik hier en- umm, laten we het er maar op houden dat ik belofte had verbroken. Alleen hij heeft me op een hele directe manier duidelijk gemaakt dat hij mij niet leuk vind, dus heb ik hem tijdens de training duidelijk gemaakt dat je niet met me moet spotten." Erg duidelijk. Ik rende drie dagen lang weg voor May. En daar zou ik vooralsnog niet mee stoppen.
"Dat meen je niet, een mooie meid zoals jij? Wie vind jou nou niet leuk?" Een gek. Ik was niet die gek. Ik was wel gek, maar niet zó gek. Gek, hè?
Natuurlijk vond ik haar nog leuk. Maar het mocht niet van mezelf. Ik had het verpest. Aderyn had het verpest. Flynn had het verpest. Maar… Flynn.
Ik moest stoppen met de schuld geven aan anderen. Het was mijn eigen domme fout en nu moest ik ervoor boeten door door May gehaat te worden.
"Ik denk dat ik de fout heb gemaakt om hetzelfde te denken Caesar." Ze dacht het, maar ze had het fout.
"Als ik jou was zou ik die jongen maar snel vergeten, er staat ongetwijfeld een rij andere leuke jongens op je te wachten als je weer thuis komt." Het feit dat hij het woord “als” gebruikte maakte me bang.
May"s interview was afgelopen en ze liep van het podium af, zonder enige aandacht aan me te schenken toen ze langs me liep.
Haar interview deed me verrassend veel pijn en ik vroeg me af of dat May"s bedoeling was, en of ze me wilde manipuleren. Dat zou ze toch nooit doen? Tenminste, dat hoopte ik.
Even later was May’s districtsgenoot ook klaar met zijn interview en toen was Bethany aan de beurt. Ik raakte afgeleid en ik wist niet dat ik aan de beurt was totdat ik door Sophie het podium opgeduwd werd.