Hoofdstuk 27 - Wat Heeft May Met Liften?

"A-Alex?" Sophie stond buiten mijn deur, en klopte er zachtjes op.
"Het is tijd voor de lunch… Kom maar als je wilt, en anders laten we wat over voor je." Ze klonk voor het eerst oprecht aardig.
"I-ik kom eraan."
"Is goed. Neem je tijd."
Ik stond op en bekeek mezelf in de spiegel. Mijn ogen waren rood van het huilen, en zelfs op dat moment rolden er nog tranen over mijn wangen heen, waar ik me niet bewust van was. Ik haalde even diep adem en veegde de tranen weg.
Wat ik at tijdens de lunch, wist ik ook niet; ik was veel te diep in mijn gedachten verzonken. Ik kwam pas weer terug in de realiteit toen Bethany opstond. Toen had ik pas door dat de lunch over was en ik liep naar de lift toe. Op weg naar Flynn; ik had geen zin om bij mijn mentoren te zijn. Plus, we hadden afgesproken om samen de bekendmaking van de cijfers te bekijken. Heerlijk, dan stond ik voor schut bij mijn eigen mentoren, waar ik al sinds dag één geen goede reputatie bij had, en bij de mentoren van Flynn.
De lift kwam snel en ik liep snel naar binnen, ervan uitgaand dat de lift leeg was. Waarom ik daarvan uitging wist ik niet, want er leek altijd wel wat te gebeuren in de liften in dat gebouw. Zelfs de ene keer dat ik het echt niet nodig had.
Wie er in de lift stond? May. Ik had liever Aderyn in de lift gehad, want nu May en ik alleen waren kon er van alles gebeuren.
"Waarom heb je hem gezoend? Je had me gewoon kunnen zeggen dat je op jongens valt."
"H-hij zoende mij en ik val op jongens én meisjes." Anders had ik helemaal geen kans op liefde, zei de ene helft van mijn brein. Eh, Alex, ik weet niet of je het doorhebt, maar je hebt met twee immens lekkere mensen gezoend, zei de andere helft van mijn brein. Kunnen jullie niet gewoon samenwerken? vroeg ik. Ik was een hopeloos geval.
"Maar Adey had me verteld dat-"
"Aderyn haat me. Ze zou me graag dood zien, met zo veel bloed mogelijk." Het was waar. Ik had Adey niet gezien toen May me in elkaar sloeg, maar ik had zo het gevoel dat ze met een bak popcorn zat te kijken, terwijl ze schaterlachte.
"Je had het me op zijn minst zelf kunnen vertellen, of proberen om het uit te leggen," zei ze met een zacht stemmetje. Voor het eerst sinds ik haar kende klonk ze… kwetsbaar. En klein.
"M-maar… I-ik wilde je geen pijn doen." En ik was bang dat ze me in elkaar ging slaan, maar uiteindelijk deed ze het toch, dus dat maakte al niet meer uit.
"Maar stel je eens voor hoe dit op mij overkwam. Ik moet nota bene van Adey horen dat je iemand anders hebt gezoend, en dat heb je me niet eens uitgelegd. Alsof ik een stukje speelgoed was dat je niet meer leuk vond."
"Hij zoende mij! I-ik… Sorry… Ten eerste ben je zeker geen speelgoed, en ten tweede… Je weet zelf toch ook wel dat ik je nog leuk vind?" Het kwam eruit voordat ik doorhad. Vond ik haar nog leuk? Dat was niet heel lastig om te beantwoorden, anders dacht ik niet zo vaak aan haar. Maar niet leuk-leuk. Want ik had Flynn. Toch? Nee, Alex. Stop.
May’s blik en haar uitstraling werden weer hard als steen.
"Nou, dan laat je dat wel op een hele vreemde manier blijken. Nog veel geluk met je nieuwe vriendje." Wist ze dat? Of gokte ze maar? Ik hoopte met heel mijn hart het tweede. Maar als ze het wist, en ze we stonden beiden levend en ongeschonden in dezelfde lift, was dat ook wel fijn.
"May!" Ze wilde uitstappen, aangezien we bij haar verdieping waren. "May… Moet ik dit echt uit gaan leggen?"
"Je hoeft me helemaal niks uit te leggen, we hadden toch niets? Veel plezier bij Flynn." May stapte uit en voordat ik nog kon reageren gingen de liftdeuren dicht.
Ik had alles verpest. Ik begroef mijn gezicht in mijn handen en zuchtte diep. Toen ik mijn gezicht weer uit mijn handen haalde drukte ik het knopje voor verdieping acht in en even later kwam ik er aan.
Ik besloot het nare gevoel dat het gesprek met May achterliet te negeren, en liep naar binnen alsof er niks gebeurd was.