Hoofdstuk 25 - De Dag Waar Er Niet Veel Gebeurde

De volgende ochtend werd ik gewekt door Flynn, die op wilde staan, maar aangezien mijn hoofd nog op zijn borst lag ging dat wat lastig. Ik verplaatste mijn hoofd, waardoor hij weer kon bewegen. Tot mijn verrassing werd ik uit bed getild, en nadat ik geïrriteerd had gekreund omdat ik eigenlijk in bed wilde liggen en door wilde slapen, kon ik het toch niet laten om te lachen om Flynn. Veel te lief. Maar dat kon ik niet aan voor het ontbijt. Flynn koos kleding voor me uit, en zo vertrokken we naar het ontbijt. Althans, we pakten ontbijt en sloten onszelf toen weer op in mijn kamer omdat mijn mentoren niet altijd even blij met mij waren. En al helemaal niet als ik met een jongen aankwam voordat dag überhaupt was begonnen.

De rest van de dag bestond uit messenwerpen, wegrennen voor May, falen in messenwerpen, uitblinken in plantenkennis (toch nog iets geleerd van al dat koken) en nogmaals, wegrennen voor May.
Flynn en ik besloten samen te trainen, grotendeels omdat Flynn me niet alleen wilde laten met May, omdat hij wel zag hoe hard ik die dag, nou ja, wegrende voor May. Of hij was jaloers, want daar was hij het type wel voor. Ha, ik had gewoon iemand een keer jaloers gemaakt. Ik! Alex! Die ene! Die zit, iedereen die dacht dat ik nergens zou komen in het leven!
Ook hielp ik die Flynn om een brief op te stellen naar zijn familie om zijn excuses aan te bieden. Hij voelde zich schuldig dat hij ze zo had afgestoten, en wilde ze vertellen dat hij zichzelf wilde verbeteren, nu het nog kon. Hoewel het een kleine moeite was voor me, was hij er heel blij mee.
Die nacht gingen we elk naar onze eigen kamers, en had ik mooie dromen over van alles.
Alles leek zo goed. Alles leek alsof we iedereen - en elkaar - niet over twee dagen moesten gaan vermoorden in een arena.