Hoofdstuk 24 - De Rest Van Die Ene Middag

Die middag viel mijn lunch erg tegen. Waarom? Er waren geen aardbeien. En Derk was in een verschrikkelijk slechte bui. Dat was geen goed teken, want hij was normaal al gemeen tegen me.
"Goed, het is de bedoeling dat we tactieken gaan bespreken, maar dat deden we in de trein al, dus ik snap het nut er niet van. Maar goed, dat is ons rooster." Hij zuchtte en mompelde iets over de Capitoolmensen en hun moeders. Maar Sophie kuchte en begon over hem heen te praten, waardoor ik hem niet kon horen.
"Onze plannen over de tactieken zijn niet veranderd. Alex, haal ergens een wapen vandaan en maak dan dat je wegkomt. Verstop je, vermom je, wat dan ook. Als iemand je vindt ben je dood.” Au. Het klopte. Maar au. “Beth, als jij een wapen hebt, moet het goedkomen. Maar blijf alsjeblieft weg van gevaar en dus de Beroeps. Daarnaast moeten we jullie uitstraling bespreken voor het interview.” Derk leek weer geïnteresseerd in het gesprek.
“Juist, Bethany, jij gaat er vastberaden en sterk uitzien, en Alex… Doe maar gewoon aardig, ofzo. Verpest het niet. Als je de boy-next-door kan spelen, dan krijg je wellicht nog sponsors, die je aandoenlijk vinden.”
Na de besprekingen besloot ik onder de douche te springen, omdat ik in de regen had gestaan met Florian, Adey en Parveen. Maar eigenlijk vooral omdat ik de douches hier in het Capitool veel te leuk vond. Al die knopjes!
Ook vond ik die middag eindelijk de mogelijkheid het gips van mijn pols te halen. Mijn pols voelde weer zo goed als nieuw, behalve dat hij een beetje bezweet was door het gips.
Toen ik na de douche aangekleed en wel op een bank ging zitten in het appartement, gingen de liftdeuren open. Tot mijn verbazing stond Flynn daar. Ik liep naar hem toe, maar werd verrast doordat hij me in een knuffel trok en een kus gaf. Mijn mentoren hadden dat gezien. Ik had niets tegen Flynns kussen - geloof me - maar ik had toch een lichte aversie ontwikkeld tegen zoenen in het openbaar.
“K- kom, we gaan naar mijn kamer,” zei ik, hopend dat ik niet al te rood was. Ik wachtte niet op antwoord en ik sleepte Flynn mee, weg van Sophie en Derk.
Eenmaal op mijn kamer vroeg ik me af waarom de hand van Flynn in het verband zat.
“Wat heb je met je hand gedaan?” Ik keek hem bezorgd aan, en pakte de hand vast.
“Oh, een ongelukje tijdens de training. Maar als het goed is is het morgenochtend helemaal genezen.” Tijdens de training had ik zo min mogelijk gelet op Flynn. Natuurlijk had ik wel gekeken. Ik was niet gek. Je kan niet zeggen dat een knappe man die pijlen schiet met een boog geen fijn uitzicht is. En al helemaal niet als die knappe man je vriend was. Toch heb ik zo min mogelijk gekeken, omdat ik geen rumoeren wilde starten. Niet meer dan dat er al waren, want het feit dat we tijdens de Parade waren gespot, achtervolgde ons ook al.
Omdat ik niet veel had gekeken naar Flynn, besloot ik het los te laten. Het kon inderdaad een ongelukje zijn. De training was gevaarlijk. Er liepen mensen zoals ik, met wapens, zoals messen. Geen goede combinatie. Ik drukte een kus op de in verband gewikkelde hand.
“Nu is het zeker morgen genezen,” grinnik ik. Hij ging op mijn bed zitten, en ik klom ernaast. Ik legde ook mijn hoofd op zijn schouder - als de rebel die ik was - en daarvoor kreeg ik een arm om me heen terug. Een goede deal, als je het mij vraagt. “Hé, je gips is eraf,” merkte Flynn toen pas op.
“Tja, maar de verdeling is hetzelfde gebleven. Jij moest zo nodig mijn gewonde-hand-shine stelen…” Ik lachte en gaf hem een kus op zijn wang. En nog een op zijn hand. “Grapje, sorry.”
“Zal het volgende keer niet meer doen, hoor.” Hij drukte grijnzend een kus op mijn voorhoofd.

De hele middag hebben we gepraat. Over leuke dingen, zoals thuis en voor mij dan koken. Flynn keek me lachend aan terwijl ik een heel recept voor een noodlebowl met zalm uitlegde, alsof het een interessant verhaal was. Maar dat was het niet, want het was een recept voor een noodlebowl met zalm en wie wil daar nou naar luisteren? Nou, blijkbaar Flynn, dus.
We praatten echter ook over minder leuke dingen. Zijn overleden tweelingbroer en zijn overleden ex. Hij had de naam van zijn broer op zijn rechterarm getatoeëerd, en ik drukte er een kus op, en vertelde hem dat het heel mooi was. Gelukkig wist ik even later, toen hij zijn hart gelucht had, Flynn af te leiden van zijn broer en zijn ex, want hij werd altijd verschrikkelijk verdrietig als hij aan ze dacht. Terecht hoor, maar ik vond het afschuwelijk om hem zo te moeten zien. Ik wilde een blije Flynn. En zeker omdat de Spelen veel eerder zouden beginnen dan ik had gewild.
“Oh, kut. Het is al bijna elf uur. Mijn mentoren gaan me echt vermoorden.” Flynn sprong op van mijn bed, maar ik pakte zijn handen om hem tegen te houden.
“Je mag hier slapen. Als je wil.” Flynn keek me aan en ik zag gewoon in zijn ogen dat hij probeerde te verbergen hoe blij hij was. “Maar ik ben wel moe, dus kunnen we gelijk slapen? Anders gooi ik morgen die messen nog verder van de dummy af.” Flynn stemde in, en trok gelijk zijn shirt uit, waardoor mijn mond bijna open viel. Maar dan ook echt bijna. Hij schrok en bedekte zijn bovenlichaam - helaas - en zei dat hij vergeten was te vragen of het oké was dat hij alleen in een boxer sliep. Maar iemand met dat bovenlichaam mocht nog in een clownspak slapen, en ik sliep zelf ook shirtloos, dus natuurlijk stemde ik in.
Die avond viel ik in slaap op de borst van Flynn terwijl hij met mijn haar speelde, met als achtergrondgeluid zijn ademhaling. Het was een goede avond.