Hoofdstuk 18 - Een Begin

De lift kwam aan op de verdieping en ik sprong voorzichtig uit Flynns armen, waar hij van schrok. Hij dacht vast dat hij me had laten vallen. Ik pakte zijn hand vast en rende de lift uit, waarna ik neerplofte op een bank in het appartement.
"Welkom in District 5," zei ik lachend. “Het is niet veel…” Ik deed alsof ik beschaamd was, maar zelfs ik wist dat het wel veel was. Het Capitool had onze appartementen zo extravagant gemaakt als maar kon. Aangezien wij District 5 waren, was er overal goud. En dan bedoel ik ook echt overal. De bank was goud. De muur was goud. De kasten waren goud. Alle details die niet goud waren, waren zwart. Het was luxe.
"Dankje, ik had nooit verwacht om een keer in District 5 te zijn. Heel mooi ingericht hoor," zei Flynn, die lachend meedeed met mijn grapje. Hij kwam naast me zitten op de bank.
"En, bevalt het hier?" grinnikte ik.
"Alles bevalt mij, zolang jij erbij bent." Ik werd rood omdat hij weer eens flirtte en ik daar niet aan gewend was, en toen, alsof ik nog niet rood genoeg was, sloeg Flynn zijn arm om me heen.
"B-bedankt." Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Nu moest ik een antwoord verzinnen. "Jij bent ook geen verkeerd gezelschap." Serieus? In mijn gedachten sloeg ik mezelf in mijn gezicht. Twee keer.
"Dankjewel, om eerlijk te zijn is het lang geleden dat het zo goed voelde om bij iemand te zijn."
"Ik heb nog nooit echt een relatie gehad, dus daar kan ik niet over meepraten. Maar ik weet wel dat het goed voelt." Ik dacht terug aan May, maar dat beeld probeerde ik ook zo snel mogelijk weer te verdrukken.
"Echt niet, ik geloof niet dat je nog nooit een relatie hebt gehad. Daar ben je veel te knap voor." Oké, maar waarom noemde zo veel mensen me knap? Ik was een irritante nerd zonder sociale vaardigheden. En met een warrige bos blonde haren.
"D-dankjewel. Maar thuis werd ik gewoon beschouwd als een nerd."
"Nerd? Hoe kunnen ze jou nu een nerd vinden, Handsome?" Oh nee. Zijn bijnaam voor mij was weer terug. Hoe moest je met bijnamen omgaan? Normaal zou ik het opgezocht of gevraagd hebben, maar dat stressende beeld van mezelf wilde ik niet aan Flynn geven.
"Ik heb geen idee." Ik lachte. "Ik had thuis wel vrienden, maar het kwam er eigenlijk altijd op neer dat ik en mijn broer er alleen voor stonden." Geloof het of niet, Miles was nog onsocialer dan ik. Maar hij was niet snel gestresst, of aan het stotteren. Hij was altijd gewoon heel stil, en rustig. Als iemand hem iets vroeg gaf hij een kort en duidelijk antwoord, en dat was het dan.
"Dat snap ik dus niet, hè? Als ik in District 5 had gewoond was ik allang vrienden met jou geweest.” Vrienden? Alleen vrienden? Oh. “Heb je een broer?" vroeg Flynn, wat me afleidde van zijn vorige uitspraak.
"Ja. Ik heb een tweelingbroer, Miles." In de twee dagen dat ik in het Capitool was, had ik te weinig aan Miles gedacht, vond ik. Natuurlijk wel een aantal keer. Maar te weinig. Er gebeurde teveel, en er was te weinig tijd.
"Echt? Ik heb nu echt medelijden met die jongen. Het is ziek."
"Het is inderdaad verschrikkelijk, maar veel kan je er niet aan doen." Ik probeerde het zo luchtig mogelijk te zeggen, omdat ik mijn pijn niet wilde laten zien. Miles was zonder mij thuis gebleven. Ik vroeg me af of hij wel genoeg naar buiten kwam en met mensen praatte nu ik weg was, en dat maakte me verdrietig. Dat betekende echter niet dat dat in mijn stem te horen moest zijn. Ik moest geen zwakte tonen.
"Hé, jij weet niet hoe het is om je tweelingbroer in de Hongerspelen te zien. Zijn leven is nu een complete hel." Flynn haalde zijn arm van me af en keek heel beledigd. Had ik iets fout gedaan? Ik had vast wel weer iets fout gedaan. Dat deed ik altijd.
"S-sorry..." Hij zag er echt heel beledigd uit. "Alles oké? I-ik… K-kan ik helpen? Het was niet… ik bedoelde het niet zo, ofzo. Snap je? Het is…” Ik zuchtte, maar Flynn zag er nog steeds van zijn stuk gebracht uit. “Gaat het?"
"J-ja, het gaat." Flynn kwam lastig uit zijn woorden, en nu was ik niet de enige die stotterde. Er stroomde ook een traan over zijn wang. Het was gek om hem zo te zien, en vooral omdat het mijn schuld was. Normaal was hij zo sterk, en niet dat sterke mensen niet mochten huilen, maar het schokte me wel.
"Wil je het vertellen? Ik ben er voor je, zelfs als je het liever voor jezelf houdt." Ik hoopte eigenlijk wel dat hij het ging vertellen, want ik wilde hem kunnen helpen.
"E-eh, drie jaar geleden werd mijn vriendin gekozen voor de Hongerspelen en ik stond al klaar om mij aan te bieden voor de Spelen, zodat ik haar kon beschermen. Ik wilde al roepen toen mijn tweelingbroer mij tegenhield en zichzelf aanbood. Ik was stomverbaasd en ik kon geen woord meer uitbrengen. Ik heb toen machteloos moeten toekijken hoe ze samen in de arena werden gegooid. Lang had ik nog hoop dat één van de twee terug zou komen, totdat ze bij de laatste acht zaten en de tributen uit District 2 ze vonden. Ik bespaar je de details, maar ze waren niet meer te herkennen toen ze thuis afgeleverd werden in een houten kist." De tranen stroomden over zijn wangen. Ik had geen idee hoe ik daarop kon reageren, als ik überhaupt moest reageren.
"W-wat verschrikkelijk... I- ik... Ik ben er voor je. Als je iets wilt kun je het altijd vragen. Je gaat ze trots maken in de spelen." Behalve dan dat hij kinderen ging vermoorden. Maar dat moest hij wel. Iedereen moest.
"D-dat denk ik niet. Ik heb hier drie jaar voor getraind, omdat ik ze wilde wreken, maar door recente dromen weet ik nu dat ze dat helemaal niet willen. Ze willen niet dat ik wraak neem op de tributen uit District 2 en ze willen al helemaal niet dat ik meedoe aan de Hongerspelen. Ik heb het zo verpest." Hij was boos op zichzelf. Heel erg boos. Dat kon ik zien aan de vaas met rozen die hij van de tafel sloeg. Arme rozen, ze hadden nog een heel leven voor zich. Op het feit na dat ze al dood waren toen ze in de vaas stonden, omdat ze ooit geplukt moesten zijn… Nou ja, wat maakt het uit. Ze lagen heel zielig op de vloer.
"Je hebt helemaal niks verpest. Het was misschien een fout, maar na regen komt zonneschijn. Er gaat vast nog iets goeds gebeuren. Dat verdien je." Ik probeerde hem blijer te maken, en veegde de tranen van zijn gezicht, maar ze bleven komen.
"Ik heb het wel verpest. Ryder en Beau zijn teleurgesteld in mij. Mijn vader, broer en zus haten mij en ik heb mijn moeder kapot gemaakt. Ik heb iedereen die van mij hield weggejaagd. Ik heb helemaal niemand meer," zei hij snikkend. Hem troosten werkte nog niet helemaal… Ik pakte hem bij zijn onderarm.
"Mij heb je niet weggejaagd." Hij lachte door de tranen heen.
"Dat hoop ik maar." Flynn sloeg zijn armen voorzichtig om me heen en legde zijn hoofd op mijn schouder. Ik zat aan zijn haar, in de hoop dat ook dat hem kalmeerde. Het bleef een tijdje stil.
"Hoe doe jij dit?" vroeg hij.
"Hoe doe ik wat?"
"Ik heb de afgelopen drie jaar een muur om me heen gebouwd. Ik liet niemand mijn emoties zien en stootte iedereen af, en jij laat die muur instorten alsof het niks is. Ik kan met je lachen, en ik kan zelfs huilen naast jou, dat heb ik met niemand. En ik ken je net. Je bent echt speciaal voor mij." Dit ging snel. Dit ging heel snel. Maar op één of andere magische manier vond ik dat helemaal niet erg. We hadden nou eenmaal weinig tijd, en ik had nog nooit iemand ontmoet bij wie ik me na één dag al zo veilig voelde.
"B-bedankt. Jij bent ook speciaal voor mij." En daarmee had ik het ook uitgesproken. Ik vond hem leuk, en nu niet alleen maar in mijn brein. Nu ook in het echt. Verliefd geworden zijn op twee mensen in twee dagen? Hoe kreeg ik het voor elkaar?
"Misschien is dit dom en te snel, maar ik wil het toch doen. Ik zou het een grote eer vinden om jouw eerste vriendje te worden en ik zou graag met trots kunnen zeggen dat je de mijne bent." Oh. Oh god. Hét lekker ding uit District 8 heeft zojuist gevraagd of hij mijn vriend mocht zijn. Ja! Ja, ik wil. Wanneer is de bruiloft?
Nee, bekijk het realistisch, Alex.
"Maar… May gaat me letterlijk vermoorden als ze dit te weten komt. Letterlijk. Je hebt gezien wat ze vanochtend deed." May stond hoog op mijn lijstje van angsten, naast de gebruikelijke dingen als de dood en spinnen met dikke én lange poten.
"Je hoeft echt niet meer bang voor haar te zijn. Ik laat haar niet meer in jouw buurt komen. Voor geen seconde." Hij had door dat ik bang was. Was het dan zo opvallend?
Niet dat ik daar echt lang over na kon denken, omdat hij me een kus gaf. En ik wist gelijk dat ik geen keuzes meer hoefde te maken. Ik wist het. Alles was duidelijk.
Ik trok me terug, en ik zei: "Oké. Ik vertrouw je."
"Top. Betekend dit ook dat ik je mijn prachtige vriendje kan noemen?" Meer geflirt. Nog meer en ik zou sterven.
Alex Matthew Williams. Doodsoorzaak: Geflirt. Heel. Veel. Geflirt.
"’Prachtig’ weet ik niet zozeer, maar de rest wel. Ja. Ik ben je vriendje." Er viel een last van mijn schouders. Ik wist niet of ik de juiste keuze had gemaakt, maar het was een keuze. En het was Flynn. Lieve, knappe, aardige en grappige Flynn.
"Je bent prachtig." Flynn begon me weer te zoenen, maar deze keer was anders; ik zoende terug.
Mijn gedachten dwaalden af naar May en ik voelde me heel even schuldig. Maar toen voelde ik de biceps van Flynn, en dat was een wondermedicijn. Zorgen over May zouden later nog wel komen. Ze sloeg me in elkaar. Ik moest me niet schuldig voelen.