Hoofdstuk 17 - De Ziekenboeg

Het duurde even voordat mijn ogen weer gewend waren aan focussen en aan zien, toen ik ze open deed. Ik keek naar mijn hand. Mijn rechter pols was gewikkeld in verband of gips, ten minste, iets wat daarop leek. Was hij gebroken? Waarom? En hoe?
"Hé, Gaat het?"
Flynn zat naast me en ik schrok me rot. Ik toonde hetzelfde reflex dat ik een tijdje terug had gehad toen Derk in mijn kamer stond, waar ik mezelf wilde bedekken met mijn dekens, maar toen ik merkte dat ik gewoon een shirt droeg gaf ik dat op. Op dat shirt zaten bloedvlekken, waarvan ik niet wist waar ze vandaan kwamen. Ik wist ook niet waar ik was. Ik wist niet bijzonder veel meer.
"Oh.” Ik besloot hem toch maar te vragen waar ik was, want misschien wist hij meer dan ik. Dat was niet moeilijk, want ik wist niets. “Hoi. Waar zijn we?"
"Eh, we zijn bij de ziekenboeg." zei Flynn ongemakkelijk.
"Oh." Het schoot me weer te binnen. May. May’s laarzen. May’s laarzen in mijn gezicht. "Oh."
"Gaat het een beetje?" Ik merkte pas dat hij mijn hand vast hield toen hij hem snel losliet. Ik keek beschaamd weg, maar waarom wist ik niet, want hij had mijn hand vast, en ik niet die van hem.
"I- ik denk het. Hoe lang lig ik hier al?" Hoe lang zat hij er al? Hoe lang had hij mijn hand vast toen ik buiten bewustzijn was?
"Eh, dat is een hele goede vraag. Voor mij leek je wel uren bewusteloos, maar ik weet niet hoelang we hier zijn, sorry."
"Je hoeft geen sorry te zeggen. Waar is May?" Als ze maar geen andere mensen pijn gedaan had.
Flynn sprong van zijn stoel af, zijn eerst rustige uitstraling verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor woede. Oh god, vechtpartij twee. Ik dook ineen.
"Wil je nu serieus weten waar ze is? Degene die je arm heeft gebroken en je letterlijk bewusteloos heeft geslagen?"
Ik schrok me dood; zijn stem was veel luider dan ik ooit had kunnen verwacht van hem.
"R-rustig…” Snel hapte ik naar adem. “I- ik wilde weten of ze nog bij de anderen was, en of ze nog gevaarlijk deed. Zijn de anderen oké?"
Ik zag spijt in zijn ogen en zijn woede was net zo snel weg als het kwam. Hij ging ook weer zitten, en schraapte zijn keel.
"Oh, sorry. Het laatste wat ik van haar heb gezien is dat ze met twee bewakers meeliep, maar ze mag echt hopen dat ik haar niet in de arena tegenkom, want ik maak haar af." Nou, dat hoefde ook weer niet. Het was wel romantisch. Nee! Stop, Alex! Je hebt nog één pols die niet is gebroken, en dat houden we liever zo.
May had me dan misschien in elkaar geslagen, maar ze had er een reden voor. En, hoewel Flynn er heel sterk uitzag, ik betwijfelde of May hem niet eerder af maakte. Ze zou hem - en mij - met haar blote handen kunnen vermoorden. Dat gunde ik Flynn niet. Ik probeerde mezelf te vertellen dat ik dat niemand gunde. Maar daarin slaagde ik niet volledig.
"Ga alsjeblieft niets gevaarlijks doen," vroeg ik hem, proberend niet te wanhopig te klinken. Flynn grijnsde, maar deed daarna snel alsof hij niet had gegrijnsd.
"Oké, omdat jij het zegt.” Ik lachte. Fijn dat mijn advies over niet sterven opgevolgd werd. Alleen omdat ik het was, en niet omdat het een goed idee was. “Maar de dokters hebben gezegd dat je mocht gaan als je wakker was en het goed ging. Dus als het goed gaat met je, zou ik hier graag weggaan. Ik heb het niet zo op ziekenboegen."
"Is goed." Ik stond op, maar de ziekenboeg begon te draaien en ik viel bijna om. Ik redde mezelf nog net door mezelf op te vangen aan de rand van het bed. Bewegen leek me nog lastig, maar ik stond. Flynn snelde op me af, maar gelukkig wist ik mezelf al te redden. Soort van. Ik stond nu met één hand in mijn heup, en de ander uitgestrekt op het bed. Niet de meest aantrekkelijke houding. Ik probeerde dan ook snel overeind te staan. Dat snelle kon ik wel vergeten, maar ik stond eindelijk rechtop. Al was het wel heel klunzig.
"Lukt het om te lopen of moet ik je dragen?" vroeg Flynn bezorgd. Lopen gingen niet lukken, dat wist ik zelf ook wel, maar gedragen worden door Flynn zou mijn dood nog kunnen worden. Omdat ik een hartaanval kreeg, of omdat ik nog een May-aanval kreeg.
"Als je wilt dat May me letterlijk gaat vermoorden mag je me best dragen," lachte ik en Flynn lachte mee, maar hij gaf niet op.
"May gaat je met geen vinger meer aanraken, want vanaf nu heb je een bodyguard, een hele knappe om precies te zijn." Voor ik het wist werd ik opgetild en lag ik in de armen van Flynn zoals in een romantische film. Ik giechelde als een klein kind - weer zo’n uiterst aantrekkelijke move - en verstopte mijn gezicht in zijn nek, om te verbergen dat ik aan het blozen was als een gek.
"Heel knap," reageerde ik. Oh nee. Ik was nu ook al aan het flirten? Wat twee dagen in het Capitool niet met een mens kon doen. Telde het als flirten als het echt waar was? Hij was wel echt heel knap.
Alex. Dit is nou precies de reden dat May je in elkaar sloeg. Waarom ga je door?
Het voelde veilig in de armen van Flynn (ja, ik weet het, het was cliché, maar zijn armen waren gewoon heel sterk, oké?), maar de gedachte dat May me waarschijnlijk af ging maken maakte me toch best bang.
"Dankje. Deze knappe bodyguard heeft geluk, want hij mag de leukste en knapste jongen van heel Panem beschermen," zei Flynn flirtend en ik had maar geluk dat ik niet zelf hoefde te lopen, want ik had weer last van spaghettibenen.
Flynn probeerde het liftknopje van verdieping vijf in te drukken, maar aangezien hij zijn handen vol had lukte het hem niet echt. Ik drukte de liftknop lachend voor hem in met mijn arm die nog wel normaal kon functioneren.
"En soms kan die knappe bodyguard wat hulp gebruiken."
"Dat kan hij zeker," grinnikte Flynn.
Ik keek hem diep in de ogen aan, in de hoop dat mijn bericht dan goed doordrong. "Dankjewel. Ik voel me nu al een stuk beter, met jou als bodyguard." Oké, ik meende het half. Met een bodyguard voelde ik me wel beter, maar ja, May schopte er gemakkelijk vier weg. Dat had ik gezien. Maar ja, Flynn als bodyguard… Daar had ik geen bezwaar tegen. En iedereen die dat wel had, had het gewoon fout.
Flynn staarde me heel lang aan en ik vroeg me af waarom.