Hoofdstuk 15 - De Parade

Ik probeerde op de kar te klimmen, maar dat bleek moeilijk te zijn met de broek van lampjes. Die bleek verrassend zwaar. Ik overwoog erop te gaan rollen, maar ik betwijfelde of dat efficiënter was.
Florian - nog iemand die gisteren in de lift was - liep langs mijn kar, naar die van hem.
“Moet jij geen jurk aan?” Hij refereerde naar het feit dat ik als meisje was getrokken, wat inmiddels al vier eeuwen geleden leek, maar het was gisteren. Ik wilde wat terugzeggen, maar ik wist niet wat, en Florian was al doorgelopen. Gelukkig was het me wel gelukt op de kar te komen, en kon ik mijn handen uitsteken naar Beth, als hulp. Haar lampenjurk bedekte haar beter, maar ze was ook zo mobiel als een wolkenkrabber.
De kar van District 1 was al gaan rijden, dus had ik niet veel tijd om na te denken over wat Florian, Adey, Samuel en/of Flynn hadden gezegd. Dat waren verrassend veel mensen.
Zometeen zou heel Panem mij en mijn bovenlichaam zien. Zin in!
Mijn zenuwen waren zo hoog, dat ik pas door had dat ook ons gedeelte van de Parade was begonnen toen onze kar al minstens vijf meter voorbij de deur was. Ik werd overweldigd door een enorme hoeveelheid Capitoolbewoners. Ik schrok me rot ; ik had er veel verwacht, maar niet zó veel! Ik moest even rustig ademhalen. Het hielp niet om me druk te maken om de hoeveelheid mensen die mijn naakte bovenlichaam konden zien. De dag ervoor hadden anderen het toch al gezien in de lift. En mijn mentoren ook, toen ik het appartement binnenkwam zonder shirt. En iedereen had het kunnen zien als ze zich focusten op het dak, waar ik ook al shirtloos op de rand zat. Waar maakte ik me druk om?
Alles.
Ik werd uit mijn gedachten geschud door een soort van explosie van zilveren glitter bij de kar van District 1, wat een enorme glitterwolk creëerde. Wat was daar aan de hand? Ik had geen bezwaar tegen glitter, maar waarom? Toen verdween de grote glitterwolk voor de helft, omdat de tributen uit District 2 het op een of andere manier opzogen en het overal heen schoten, en ze hadden het ook nog van kleur laten veranderen. Het was nu zeeblauwappelgroene glitter, en het Capitool werd helemaal wild. Ik was niet langer halfnaakt; mijn hele lichaam zat onder de glitter. Dat was tenminste een oplossing. Niet ideaal, maar ik mocht niet zeuren. Als je smeekt om bedekt te worden, en het dan ook wordt, moet je dat gegeven paard niet in zijn glitterige bek kijken. Ik had wel het gevoel dat ik de glitter nooit meer uit mijn haar zou krijgen.
Op dat moment had ik pas door dat de lampjes in mijn broek aanstonden. Mijn ogen deden pijn, dus ik keek maar vooruit. En ik deed niks. Precies zoals Sophie van me had gevraagd. Wat zou ze trots op me zijn.
De karren kwamen uiteindelijk tot stilstand op het plein en er kwam een toespraak van Snow, waarbij ik al snel verveeld raakte. Ik liet mijn blik langs alle tributen gaan, en stopte het eerst bij Aderyn, en haar eerst witte jurk was veranderd in een zwarte. Om eerlijk te zijn, de kleur zwart stond haar niet. Ze leek wel nóg bleker en ik wilde haar bijna gaan vragen of het wel goed ging met haar. Maar ik mocht haar niet dus dat ging ik niet doen. Hmpf.
Misschien lag het trouwens niet aan de kleur, maar aan Aderyn zelf. Niks stond bij haar houding, alleen een lijkenzak. Dit soort opmerkingen waren niets voor mij. Ik moest eens normaal gaan doen, en Aderyn wellicht een tweede kans geven. Misschien viel ze dan wel mee.
Ik keek naar de kar van May, en haar jurk was even mooi als eerst, hoewel hij wel een beetje bedekt was met glitter, maar het paste er wel bij. Ze was prachtig, zoals gewoonlijk. Het feit dat ze zo schitterend was, zorgde voor een pijn diep in mijn buik. Schuldgevoel. Ik voelde me rot, omdat ik vreemdgegaan was, en ik hoopte dat ze er nooit achter ging komen, zodat ze me niet zou haten. Het verwoestte me om ook maar na te denken over hoe ze me aan zou kijken als ze erachter kwam. Mijn plan was dus ook ervoor zorgen dat May nooit zou weten dat ik een ander gekust had, maar het bestaan van Aderyn zat dat plan best wel in de weg. En daarbij. Het was geen keuze. Ik was onvrijwillig gekust! Lastiggevallen!
Mijn blik gleed door en stopte bij Flynn, die op dat moment ook naar mij keek. Ik vergat compleet dat ik net dacht dat ik was lastiggevallen. Mijn focus lag nu op Flynn. Hij glimlachte naar me, waarna hij naar Aderyn wees en met zijn vinger langs zijn keel ging, om te laten zien dat hij haar wilde vermoorden. Blijkbaar had hij gezien dat Aderyn me sloeg, en het zag er niet uit dat hij er erg blij mee was. Maar hij lachte naar me, en ik smolt. Ik moest de kar vastpakken om er niet af te vallen, en ik wist gewoon dat ik helemaal rood was. Hij knipoogde en de karren begonnen weer te rijden.

Even later stond ik samen met Beth bij mijn mentoren en kreeg ik complimenten van ze, hoewel die grotendeels gingen over het feit dat ik niet van de kar afgevallen was. Het was waar, en een compliment is een compliment, dus SCORE!
We liepen samen naar de liften toe en gingen naar onze verdieping, en ik liep deze avond wederom rechtstreeks naar mijn kamer, om daar na te denken hoe ik het ooit nog goed kon maken tegenover May. Ik voelde me rot. En dat ik nog steeds niet kon kiezen tussen Flynn en May hielp echt niet.
Het bleef de rest van de avond in mijn hoofd spoken: tijdens het avondeten, tijdens het lezen en tot ik in slaap viel. Zelfs in mijn dromen werd ik er nog door achtervolgd.
Sorry.