Hoofdstuk 14 - Aderyn

Ik wist dat ik zoenen met Flynn fijn vond. Maar ik wist ook dat ik zoenen met May fijn vond. Ik knipperde veel te vaak met mijn ogen denkend dat mijn hersenen het dan sneller zouden verwerken of iets in die richting (ik had geen idee waarom ik dat dacht - wellicht was de foutmelding in mijn brein gecombineerd met het knipperen een bewijs dat ik een robot was?). Toen merkte ik opeens dat Aderyn voor me stond. Kwam ze een opmerking maken over de lift? Alles behalve dat, alsjeblieft… Of had ze mij en Flynn gezien? Weet je wat, de lift bleek toch een beter onderwerp.
"Wat denk jij dat je aan het doen bent?" Ze benadrukte elk woord, wat ervoor zorgde dat ze immens boos klonk. Ze stond me met haar handen over elkaar aan te staren. Als blikken konden doden, zou ik nooit meer champignons uit blik eten.
Dat was een slecht moment, sorry. Verder met Aderyn.
Als blikken konden doden, werd de hele parade afgelast omdat er geen tributen en paarden meer over waren.
Ik probeerde snel een goed antwoord te bedenken op haar vraag.
"Nou, ik was gewoon een gesprek aan het voeren en omdat ik geen goede gesprekken kan voeren, werd het flirten en toen kuste hij me?" zei ik zonder ook maar één keer te pauzeren om adem te halen, en ik vroeg me af of Adey het wel allemaal verstaan had, maar die vraag werd al snel beantwoord, door Adey’s hand die hard mijn wang raakte.
Mijn mond viel open. "Au! Waar was dat voor?" Oké, dat was een hele domme vraag. Maar wat had je van me verwacht. "Hij kuste mij! Ik- Ik… Sorry…"
"Ja, sorry. Alsjeblieft zeg, als je zo graag jezelf wil verstikken door vast te plakken aan een ander - mooi, hoef ik je zelf niet meer te vermoorden - kies dan in ieder geval één partner. Je had hem om zijn minst kunnen slaan omdat het onbeleefd was." zei Aderyn. Wie was daar nou de onbeleefde? Ze sloeg me (hoewel ik dat wel een klein beetje verdiende) en ze maakte stomme opmerkingen in de lift gisteren.
En daarbij stelde ze voor dat ik hem tenminste kon slaan omdat het onbeleefd was. Hierbij had ze niet nagedacht over dat ik niet kon slaan. Fysiek had ik daar de kracht niet voor, maar mentaal al helemaal niet
"Het zit zo, jongen. Ik heb May nodig in de Spelen, ja?" Ik knikte argwanend, ik had een gevoel welke kant dit opging, en ik vond het geen leuke kant.
"Oké…" De argwaan was te horen in mijn stem.
"Dus, dat geeft je twee opties. Eén. Kus, dans, flikflooi eindeloos met haar door tot zij of ik je vermoord. Of, optie twee, breek haar hart in duizenden kleine stukjes waardoor ik weer iemand heb waar ik mee kan samenwerken. Met optie twee blijf je waarschijnlijk langer in leven."
"Zit je me nu voor te stellen om May pijn te doen? Ik deed haar waarschijnlijk al genoeg pijn - misschien al veel te veel - door met een jongen te kussen, ook al kuste hij mij eerst, maar jij zegt nu dat ik haar nóg meer pijn moet doen? Als haar hart niet al in duizenden stukken ligt, vraag je mij nu of ik erop kan stampen?” Ik slikte, en hoopte dat de tranen die ik voelde branden in mijn ogen door Adey niet werden opgemerkt. “Je bent een monster," zei ik snel. Ze wás een monster, en volgens mij had ze dat zelf ook door.
"Ik geef je twee opties, sukkel. Ik heb May nodig en jij staat in de weg. Het maakt me niet uit wat je doet- nee dat is niet waar, ik heb graag dat je haar hart breekt, want ik heb haar alert en vastberaden nodig. Flynn - zo heet hij toch? - heeft je daar zelfs de perfecte mogelijkheid voor gegeven. Dit alles is veel makkelijker dan dat ik je neersteek en een boze May achter me aan heb in de Arena."
"Jammer voor je. Het mag misschien fout zijn, maar dat betekent niet dat May daarom moet lijden. Dat verdient ze niet."
Ze zucht. "Ik kan echt niet geloven dat je zo dramátisch doet over een meisje!"
"Zij is anders, ze is knap, eerlijk en lief-" Ik legde de nadruk op de “eerlijk en lief”, omdat ik hoopte dat Aderyn niet hoorde dat ik May knap noemde, of dat als ze het wel hoorde ze het gewoon negeerde.
"Alsjeblieft zeg." Waarom had ze zo weinig vertrouwen in May? May was wel haar bondgenoot, en ze zei net zelf dat ze May nodig had in de Spelen.
"En ze zou me nooit pijn doen,” opperde ik, in de hoop dat Aderyn mijn argumenten eindelijk kon inzien.
"Het is een meisje!" Ja, en niet elk meisje was een verschrikkelijk onuitstaanbaar mens. Maar Adey wel. En May niet.
"Vergeet het." Ik draaide me om. Ik ging Aderyn mijn gedachten over May niet laten veranderen. In mijn ooghoeken zag ik Aderyn boos weglopen, wat me voldoening gaf. Voor het eerst in mijn leven had ik eens een discussie gewonnen.
"Oké, oké, het is niet erg, het is prima, helemaal prima. Er mankeert niets. Alles gaat volgens plan, alleen een beetje langzamer," hoorde ik haar nog net mompelen voordat ik haar niet meer verstond. Ik had geen idee wat haar 'plan' was, maar ik zou haar vanaf dan goed in de gaten houden.