Hoofdstuk 11 - Correctiecentrum

Pas toen de blauwe vrouw aan tafel zei dat ze mij zou begeleiden naar het correctiecentrum, kwam ik erachter dat dat Aurelia was. Hoe snel iemand van huidskleur kon veranderen, wist ik niet, maar dit leek me toch verrassend snel. Ze was onherkenbaar nu ze niet langer oranje was. Maar, het feit dat ze een andere huidskleur had, veranderde niks aan het feit dat ze me naar het correctiecentrum bracht. Dat was dé plek waar een tribuut ontdaan werd van alles wat er lelijk gevonden kon worden volgens het Capitool. Gelukkig hadden Tributen op een bepaald niveau nog rechten; plastische chirurgie was niet verplicht.
Mijn voorbereidingsteam bestond uit drie mensen uit het Capitool met zulke absurde namen dat ik ze al vergeten was voordat ik ze gehoord had. En dan moet je maar nagaan hoe slecht ik ze nog wist nadat ze zichzelf hadden voorgesteld.
Ik besloot ze te vernoemen naar de kleuren van hun haar. Daarmee waren Knalrood, Neongroen en Roze-Met-Regenboog-Glitter geboren.
Knalrood was een enorm lange vrouw. Haar voeten waren niet te zien, omdat ze - net als Aurelia op de dag van de Boete - gigantische kubussen droeg als schoenen. Deze waren zelfs nog groter dan die van Aurelia. Ze droeg een driehoek als jurk. Vraag me niet hoe, dat wist ik namelijk ook niet.
Neongroen was de man, hij droeg een zwarte rok met glitters, die enorm veel tule had en dus erg groot was. Zijn shirt was felblauw en deed bijna zeer aan mijn ogen. Dat deed me denken aan de glimlach van May, maar hè. Dat was May. Dan was het niet erg.
Roze-Met-Regenboog-Glitter was ook een vrouw, en zij was een lopende suikerspin. Meer kon ik er niet over verzinnen. Ik vroeg me af of, als ik haar jurk zou likken, het daadwerkelijk zou smaken als een suikerspin. Maar het risico was te groot, en de opbrengst te klein, dus ik besloot de poging niet te wagen.
En dan was ik er. Alex Matthew Williams. De doodgewone amateurkok uit District 5. De doodgewone amateurkok, die in een Arena volgepropt met moordlustige tieners District 5 zou vertegenwoordigen.
Zodra ik de ruimte betrad werd ik bekeken. Ze liepen meerdere rondjes om me heen en ik voelde me naakt terwijl ik gewoon kleding aan had. Maar gelukkig losten ze dat op: ze deden mijn kleding daadwerkelijk uit. Nu voelde ik me extra naakt, want dat was ik ook!
Neongroen weigerde in te stemmen met de manier waarop ik mijn haar deed.
“Schat, dit kan niet. Zulk prachtig haar! En dan doe je er niks mee? Wat dacht je van een hanenkam, dan laten we je haar een beetje uitgroeien met dit serum?”
“Nee.”
“Een matje?”
“Nee!”
“Oké, wat jij wil.” Met tegenzin knipte de man alleen de dode puntjes uit mijn kapsel. Een uur en extreem veel pijn (er werd besloten dat het een goed idee was mijn net beginnende baardharen één voor één eruit te trekken) later, mocht ik mijn styliste ontmoeten. Zij zou me de paradeoutfit geven, die ze zelf had ontworpen. Vitula, zo heette ze, zag er voor iemand uit het Capitool nog redelijk uit. Ze was uitgelachen als ze zich zo had vertoond in een District, maar haar jurk viel wel mee. Het was een jurk die volledig was gemaakt van lichtroze stof, die rond haar heupen explodeerde. Niet letterlijk natuurlijk, maar het waaierde er heel erg uit en er zaten allemaal verschillende lichtroze stofsoorten in het gedeelte rond haar heupen. Het leek op een tutu, maar dan met leer, katoen en stof die wel uit een handdoek had kunnen komen.
“Goed, lieverd.” Als één iemand uit het Capitool nog één keer lieverd tegen me zou zeggen dan… Dan… Dan zou ik hun haren allemaal bruin verven in hun slaap! Dat zou ze leren, die regenboogknuffelaars! Vitula vervolgde haar verhaal. “Ik heb dus jouw glorieuze outfit gemaakt voor jou. Aanschouw!” De vrouw gebaarde vrolijk naar een paspop. Maar daar zat niks aan of op. Behalve lampjes en warrige bedrading. Ik keek Vitula verwachtingsvol aan, in de hoop dat ze de outfit dan ergens vandaan zou toveren, maar ze bleef nog met haar handen vrolijk uitgestoken naar de paspop staan.
“Is het niet geweldig?” De vrouw keek me vrolijk aan maar ergens diep in haar ogen schuilde wanhoop.
“Uh- Ik- Mag ik vragen wat geweldig is?” Ik probeerde haar gevoelens zo min mogelijk te kwetsen, maar ik wilde toch echt graag antwoord op de vraag.
“Je broek! Ik weet dat hij er nu een beetje gek uit ziet, maar een paspop is nou eenmaal niet de beste plek, en toen raakte hij in de war. Doe hem nou maar gewoon aan, ik help wel.”
En dat deed ze. Het kostte ons een volle vijftien minuten, maar de broek ging aan. Dat ding was onmogelijk.
Ik bekeek mezelf in de spiegel. Doordat de broek uit letterlijke lampjes bestond, was ik bang dat er er soms wat ruimte was tussen het ene lampje en het volgende. Maar dat was niet het geval. Ik voelde me wel echt een kerstboom, met al die lampjes die om mijn benen waren gedraaid.
“Cool! Bedankt. Waar is het shirt?” vroeg ik Vitula.
“Oh.” Ze keek me bezorgd aan. “Oh lieverd. Er is geen shirt, lieverd. Dit was het.”
Er was geen WAT ? Geen shirt? Je laat de jongen, die de vorige dag nog beschaamd was om zonder shirt in een lift te staan met drie buitenstaanders, terwijl hij nog relatief goed bedekt werd door de meid die hij aan het aflebberen was, een parade doen voor het hele land… Zonder shirt?
Ik bedek gelijk mijn bovenlichaam met mijn armen. “Dit kan je me toch niet aan doen, Vitula?”
“Letterlijk en figuurlijk wel. Het is mijn baan om jou dingen aan te laten doen.” Maar er was niks om aan te doen. Al gaf je me de tl-buis die in het plafond zat, dat was al beter dan niks! Ging Bethany dan ook naakt? Ik mocht het niet voor haar hopen.
“Maar-” Vitula tikte mijn handen weg van mijn bovenlichaam.
“Geen gemaar! Je bovenlichaam is hartstikke mooi! En ik werk al jaren aan dit design!” Aan de lampjes? Ze probeerde me daadwerkelijk te vertellen dat ze niet gewoon een kerstboom zag afgelopen kerstmis, en die heeft beroofd van zijn kleding?
“Nee, maar, kijk-”
“Nee.” Vitula duwde mij haar studio uit, en zo stond ik op de gang. Daar stonden Bethany, Derk en Sophie op me te wachten.
“Nou, kijk. Onze schone slaapster is er ook weer. Niet in slaap gevallen bij het correctiecentrum, mag ik hopen?” Sophie keek me aan met een spottende blik. Ik had toch echt verwacht dat ik mentoren ging krijgen die me meer zouden steunen. Maar je kan niet alles hebben. En in mijn geval kan je dus alles niet hebben.
“Sophie, wat is dit?” Ik wijs naar mijn ontblote bovenlichaam. “Laat me alsjeblieft gewoon een wit T-Shirt dragen. Ik- Gewoon iets.. Als- Alsjeblieft?”
“Geen denken aan. Wil je sponsors? Werk dan met wat je hebt. Je bent niet gespierd,” Au, “maar je moet werken met wat je hebt. En als je dit hebt, moet je daar dus mee werken.” Sophie en Derk brengen Bethany - die overigens een volledige jurk draagt van lampjes, en dus niet hoeft te werken met wat ze heeft - en mij naar de paradekar, en spreken ons nog even toe. We hebben nog een hele tijd voordat de Parade begint, maar onze mentoren vertrokken vroeg; dan konden ze op tijd plaatsnemen in het publiek.
“Oké, jongens. Breek een been,” zegt Sophie. Ik opende mijn mond. “Nee, Alex, niet letterlijk. Blijf alsjeblíéft op de kar staan.” Ik sloot mijn mond. “Bethany, sta op die kar, en bespeel het publiek. Kijk sterk, maar verleidelijk, dat kan jij. Alex, sta maar gewoon stil. Niet zwaaien, niks. Als je niks doet kan er niks fout gaan.” Ik zou tegen dit advies in willen gaan, maar Sophie had een punt. “Wij gaan er vandoor. Succes.”