Hoofdstuk 10 - Ontbijt

Ik kwam mijn appartement in nadat ik had gecheckt of het wel echt verdieping vijf was - en dat was het, bingo! - en liep zonder iets te zeggen tegen mijn mentoren gelijk naar mijn kamer. Mede omdat ik nog steeds geen shirt droeg.
Ik sprong die avond onder de douche, waar ik me voorbereidde op alle opmerkingen die me de komende tijd te wachten stonden over May. Maar dat maakte mij niet uit. Want May gaf me een fijn gevoel, en dat was alles dat ik nodig had. Zodra ik in mijn bed was gaan liggen viel ik al in slaap. Het Capitool had verrassend goede bedden. Of ik viel snel in slaap. Eén van de twee.

De volgende ochtend werd ik wakker door de stem van Sophie, mijn vrouwelijke mentor. Ze schreeuwde tot vier keer toe mijn naam, telkens harder, maar als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik dacht dat dat bij mijn droom hoorde. Ik vond het al gek dat de trein waarmee ik naar het Capitool was afgereisd tegen me aan het schreeuwen was.
“Alex, mijn god. Die wordt nog niet eens wakker als iemand hem in zijn slaap neersteekt.” Ik ging overeind zitten. “Ik probeer je al tien minuten wakker te maken.”
“Twaalf,” zei Derk behulpzaam, terwijl ik schrok omdat ik niet eens wist dat hij in mijn kamer was. Ik pakte verschrikt mijn dekens bij elkaar om mezelf te bedekken, aangezien ik shirtloos sliep.“Alex, doe nou niet zo, je kwam hier gisteren shirtloos aan, ik zie niets dat ik nog niet heb gezien. En daarbij, dat Sophie dit wel mocht zien is een beetje fout, vind je niet? Afijn, kleed je aan, we gaan zo ontbijten.” De mentoren bleven staan. Het was even stil.
“Als je wil dat ik me aankleed, kunnen jullie dan weg?”
“Oh. Juist.”

Tijdens het aankleden pakte ik opzettelijk een shirt dat niet vloekte met mijn ogen. Als dat wel het geval was, kleedde May me wellicht nog een keer uit. Met May vond ik dat niet erg. Met anderen wel. Liever niet dus.
Het ontbijt was goddelijk. Ze hadden in het Capitool een ding genaamd aardbeien, en wat hebben die mijn leven veranderd. Ze waren klein en zoet, maar ook sappig, en niet té zoet. Ik schoof die dingen bijna naar binnen alsof mijn leven er van af hing. Elke seconde waar er geen aardbei in mijn mond zat, was een seconde niet geleefd. Maar zoals alle goede dingen, eindigde ook dit. Rust in vrede, aardbeien. Hopelijk zijn jullie er morgen weer.
“Goed. Nu Alex klaar is met zichzelf volvreten,” begon Derk. Ik had zo het gevoel dat hij me niet heel erg mocht. “- gaan we de planning van vandaag bespreken. Rond half elf gaan we naar het correctiecentrum, dan rond 13 uur de lunch, en dan passen we de paradeoutfits.” Oh god. Ik kon me geen enkel jaar verzinnen waar de paradeoutfits voor District 5 niet catastrofaal waren. Nee, ik kon me geen jaar verzinnen waar de paradeoutfits voor welk District dan ook maar een beetje leuk waren. De enige die het soms troffen waren de Beroeps, maar zelfs die werden soms in een letterlijk brok steen rond geparadeerd. “Daarna is het - shocker - tijd voor de Parade. Vragen?” Derk liet geen seconde stilte vallen. “Mooi.” Eerlijk had ik geen enkele vraag behalve of de lunch ook aardbeien zou bieden, want ik had een nieuwe liefde ontdekt, en het was niet May.