Hoofdstuk 9 - Het Dak

Het dak was veel minder mooi dan ik had verwacht, het leek een beetje op een terras, met wat metalen stoelen en tafels. Die waren zo te zien echt jaren niet aangeraakt en het zag er vrij zielig uit met al dat grind overal. Ook stond er een groot metalen ding voor ventilatie, waardoor de sfeer nog slechter werd. Erg romantisch was het niet.
May pakte twee stoelen en zette ze op de rand van het enorm hoge gebouw. Als ze dacht dat ik daarop ging zitten, was ze gek geworden. Ik wil niet zeggen dat ik hoogtevrees had, maar ik had enorm veel last van hoogtevrees.
Maar ze nam plaats, en gebaarde dat ik dat ook moest doen. Na wat hevige overweging volgde ik haar voorbeeld; als het echt héél gevaarlijk was, was May al van het gebouw gevallen. Toch? En, als ik gewoon zo stil mogelijk op die stoel ging zitten, en niet naar beneden keek zou het goedkomen. Toch? Toch?
“Ik hou van verlaten plekken. Die geven me de rust om na te denken. En dan kan ik nadenken over hoe het er vroeger geweest was. Hoe het ooit wel leefde, en wemelde van de mensen.” Ze staarde omhoog, naar de sterren. In het maanlicht zag ze er anders uit. En nu de hectiek van net over was, was ze ook rustiger.
“Het wemelde vroeger van mensen… Op een dak?” Ze keek me lachend aan, alsof ze wilde zeggen dat dat echt een hele domme opmerking was. Waarschijnlijk wilde ze dat ook zeggen, maar was ze daar te lief voor. Ik probeerde maar verder te gaan met mijn verhaal in de hoop dat ze vergat wat voor een sukkel ik was. “Nee… Ik heb niet al te veel met verlaten plekken. Dan word ik bang. Maar nu ben ik niet bang hoor. Want jij bent er. En als jij er niet uh- niet was- dan ook niet hoor. Want ik word eigenlijk niet zo snel bang ikweetnietwaaromikdatnetzei.” God, wat een wanhopige poging stoer te lijken. May lachte, maar natuurlijk trapte ze er niet in.
“Je bent echt gek. Maar dat is fijn. Ik heb iemand nodig nu. Bedenk je, dit kan de laatste keer zijn dat we naar de sterren kunnen kijken.” Ze klonk verdrietig.
“Zo had ik het nog niet gezien. Denk je dat echt? Jij bent een Beroeps. De kans dat jij ongeschonden uit de Arena komt is zo groot. En dan zit ik daar maar een beetje salades te maken omdat ik niets anders kan, terwijl jij vecht voor je leven.”
May keek voor het eerst weg van de sterrenhemel, en ze keek naar mij. “Als jij salade maakt in de arena, kom ik met je picknicken. Deal?”
“Deal…” Ik wilde May vragen wat er nu was. Waarom ze me zomaar zoende. Wat ik nu verder moest doen. Voordat ik er goed over na had gedacht was ik al begonnen met praten. En mij kennende, kon ik dan ook niet meer stoppen. “E- even een vraagje…” Ik slikte. “Zijn wij nu- je- je weet wel. Een-” Ik slikte nog een keer, “k- koppel? Een-” Kon íémand mij alsjeblieft vertellen dat ik genoeg geslikt had? En mijn zin af moest maken? “ding? Weet je wel?”
“Om heel eerlijk te zijn, ik weet het niet. Ik… Ik heb nog nooit een relatie gehad en ik denk niet dat dit de allerbeste timing is. Maar ik wil het proberen. Zullen we het aanzien? Ik wil gewoon lol hebben. Thuis had ik nooit lopen zoenen met iemand in een lift waar anderen bij waren. Maar het is hier zo anders dan thuis, dus… Ik dacht dat we eens gek konden doen.” Ze voelde zich duidelijk schuldig voor het zoenen, maar ik vertelde haar dat ze dat zich niet hoefde te voelen. Ik vond het fijn. Ik vond haar fijn.
“Ik- ik ben dus niet zomaar een jongen?” vroeg ik.
“Nee, natuurlijk niet. Ik vind jou echt leuk. Dat beloof ik.”
“Ik wil het ook proberen. Laten we het aanzien. Kijken hoe het gaat. Vanaf nu.” Ik schrok van hoe zelfverzekerd ik klonk. Maar ik was trots. Dit was iets dat ik wilde, en ik ging ervoor. May en ik praatten nog de hele avond over van alles. Over de sterren, over de dood, maar ook over hoe we officieel geen koppel waren, omdat dat nu te moeilijk was. Oja, en ook over de picknick die ik ging organiseren in de Arena.