Hoofdstuk 8 - De Lift III

Ik raakte in paniek, want dit was mijn eerste kus. Ik had nog nooit gekust. Laat staan getongd. Want geloof me, May wilde tongen. En wat voor slechte tienerjongen ben ik als ik dat weiger bij zo’n mooi meisje. Maar toch voelde tongen raar. Ik had gedacht dat dit makkelijker geweest zou zijn, maar niet dus. Ik had veel vragen?
Waar gaan mijn handen heen?
Moeten je ogen open?
Waar is mijn tong?
Hoe zoen je terug?
Het enige wat ik wél wist was dat ik het niet onprettig vond. Ja zeker, het ging erg snel allemaal en misschien was May wel gek in haar hoofd.
Maar er waren zó veel andere jongens die hun leven zouden geven om hun eerste kus te ontvangen van May. Ik hoefde er niks voor te doen. En ik deed ook niks.
Letterlijk.
Ik stond daar maar stil en ik had geen idee wat ik moest doen. Ik was te verbaasd, maar ik deed mijn best het tempo van May bij te houden. En om te leren hoe dit überhaupt ging. Ik nam het dappere besluit om mijn handen op de heupen van May te leggen, en aangezien ze niet tegenstribbelde was ik trots op mezelf een sociale interactie een keer niet verpest te hebben.
Spontaan voelde ik Mays handen onder mijn shirt reiken en fluisterde ze weer iets:
‘Je shirt vloekt bij je ogen. Wat jammer nou… Dan maar uit, nietwaar?’
Daar ging mijn shirt. Poef. Uit.
Ik wist niet dat het mogelijk was, maar ze begon me nog steviger te zoenen, en drukte me zo - zonder dat één van ons het door had - tegen een liftknopje aan, waardoor de lift begon te bewegen. We gingen naar beneden.
De normaal gesproken o-zo-rustige liftmuziek klonk inmiddels als Hardrock voor me, net als mijn hart dat tekeer ging.
De lift kwam tot stilstand en het arrogante wijf uit 1 kwam rustig binnengewandeld, onaangedaan door de twee hevig zoenende tieners voor haar. Ik wist haar naam wel… Aderoon? Aderyn! Dat was het. De enige reden dat ik die naam nog voor me kon halen was omdat ik hem zo arrogant vond. En dat vooroordeel bevestigde ze door de blik die ze ons gunde, en de volgende opmerking: ‘Kijk eens aan. Jullie hebben het gezellig,’ zei ze sarcastisch. Ik voelde mezelf rood worden als een tomaat.
May trok zich terug om te reageren op wat het meisje van 1 zei. Ik merkte dat ik dat jammer vond. Ik wilde door. Ik had nou lekker de smaak te pakken. May zag er beter uit dan ooit, en hoewel ik mezelf niet kon zien durfde ik te wedden dat het tegenovergestelde voor mij gold.
‘Hey Adey, hoe gaat het? Sorry maar ik ben even bezig.’
Er was nog iemand de lift binnengelopen: De jongen uit 3, Parveen. Op dat moment herinnerde ik me dat hij tijdens de Boete op zijn plaat was gegaan, en dacht ik na over hoe het wellicht fijn is dat ik niet de enige onhandige was dit jaar. Hij was onopvallend, dus ik had ‘Adey’, zoals May haar noemde, eerder door dan hem. Maar ook hij had me zien zoenen. Kon ik nog roder? Nou, wat je antwoord daarop ook was, het was alleen correct als het ‘ja, natuurlijk, sukkel.’ was.
‘Ik zie het. Geniet ervan,’ reageerde Adey op May. Wat moest je daarop antwoorden?
“Zal ik doen?” of “Jij ook?”
Gelukkig hoefde ik niet lang te denken over een antwoord, want May besloot dat het tijd was om verder te gaan met zoenen. Natuurlijk wilde ik dat, maar het liefst zonder publiek. Eventjes voerde ik een discussie met mezelf in mijn hoofd. Niet zoenen? Of wel zoenen? Het verstandige gedeelte van mij zei dat ik niet moest zoenen. Maar het verstandige gedeelte van mij was saai, en ik wilde zoenen. Die dag had de domme kant van mij gewonnen. Zoals vele dagen daarvoor, maar daar praat ik liever niet over.
Er kwam nóg een jongen binnengerend, net voordat de deuren sloten. Fijn, nog meer toeschouwers.
Toen bedacht ik me dat mijn shirt nog steeds in de rechterhoek van de glazen lift lag. Oh, god. Ik was shirtloos, in een glazen lift, met een publiek van drie. Fantastisch. Geweldig zelfs.
Ik deed nooit mijn kleren uit waar andere mensen bij waren, zeker niet als ik ze nauwelijks kende. Dit was een ramp, maar geen zorgen, als je dacht dat het niet meer kon, want ik heb goed nieuws: ik werd nóg roder.
De jongen die net binnengerend was snoof luidruchtig toen hij ons zag doen wat we deden.
“Ook jij een goede avond.” Meer sarcasme van Adeys kant, maar ik was blij dat ik het doelwit niet meer was, maar dat ze haar pijlen nu op de jongen uit 2, Samuel, had gericht, die haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek voordat wegkeek om haar te negeren.
“Nou ja zeg, het is ook niet aardig om iemand te negeren. Kijk, zíj hebben in ieder geval een goede reden om niet te antwoorden. Tenzij je een goede reden wil creëren om niet te antwoorden, kan een goedenavond er toch nog wel vanaf?” En ze kwam weer terug op ons. Ik zou wel willen stoppen, alleen May wilde dat duidelijk nog niet. Het voelde gewoon heel raar voor me dat er mensen keken terwijl ik mijn eerste kus kreeg.
Het belletje rinkelde om te laten horen dat we bij de eerste verdieping waren, maar Adey, die uit District 1 kwam, negeerde het volkomen. Wilde ze er écht bij zijn om te zien hoe een van haar beroepsgenoten een jongen uit het voor haar waardeloze District 5 stond te zoenen?
De jongen uit 3, die nog niet op zijn bestemming was, stapte zo snel mogelijk uit, en de lift ging weer verder omhoog. Je moet Parveen toch respect tonen als je je bedenkt dat hij de ballen had om uit te stappen op de verdieping van hét gevaarlijkste beroepsdistrict.
May deed haar eigen jasje uit en smeet hem op de grond. Als er nog meer kleren uit gingen moest ik de kus toch onderbreken. Ik voelde me nu al bekeken, maar als er nog meer uitging voelde ik me al helemaal naakt.
“May, kleren op de grond gooien is niet netjes. Je hebt hier een kapstok.” Kon Adey stoppen met opmerkingen maken? Het leek May niets te schelen, maar dat snapte ik niet.
Adey pakte het jasje van May op en gooide het op Samuel, ofwel de kapstok, maar soms werd hij ook de jongen uit District 2 genoemd. De kapstok klonk alleen beter. Ik lachte tegen Mays mond aan.
‘Bedankt, Adey.’ zei May, zonder de zoen te verbreken of haar grip ook maar een beetje te verliezen. Hoe deed die meid dat? Serieus. Kon ze me dat niet even leren?
‘Graag gedaan meid.’ Adey glimlachte “lieflijk” naar Samuel, die de lift uitstapte nadat hij een opmerking maakte over hoe May en ik op zijn escort en zijn districtsgenoot leken, en iets over dat zijn escort naïef en stom was. Hij nam Mays jasje mee, maar gelukkig lag mijn shirt nog veilig in de rechterhoek. Voor we het wisten waren we op de negende verdieping en kwam er nog iemand binnen, waar Adey wel blij mee was.
“Ja, een gesprekspartner! Welkom! Gezellig hier, he?” Adey grijnsde, en als ik niet bezig was met zoenen had ik het liefst over haar zwarte haren heen gekotst. Wat kon ik die meid niet uitstaan.
De jongen van 9 liep naar binnen, niet gefocust op wat er om hem heen afspeelde.
Hij zuchtte sarcastisch toen hij May en mij zag. ‘Mij te gezellig…’ zei hij terwijl hij zo ver mogelijk als maar kon van ons af stond.
Mays vingers gingen over mijn rug en ik werd weer rood, waarna ze even terugtrekt, en ik vrij adem kon halen. Geloof me, May was het knapste en aardigste meisje dat ik ooit ontmoet had en ze kon echt heel goed zoenen, maar toch, zuurstof was voor de meeste mensen wel echt nodig.
“O, hey! Jij komt uit 9 toch? Niet echt de handigste manier om kennis te maken, lijkt me? Ik ben May en dit schatje,” ze knipoogde naar me waardoor ik mijn tomatenkleur weer aannam, “is Alex. We praten later wel verder.” Dat moest wel, want ze ging vrolijk verder met haar lippen op mijn lippen, alsof ze nu van haar waren.
“Hoe kan iets nou té gezellig zijn?” vroeg Adey, aan wie ik zielsgraag heel lief wilde vragen of ze een heel eind op wilde rotten. Adey had ondertussen mijn shirt opgepakt - oh oh - en het op Florian gegooid.
“Oh dankje. Een aandenken.” Florian was dan wel sarcastisch, maar ik besloot toch eindelijk voor mezelf en mijn shirt op te komen. Als ik shirtloos met een meisje terug wist te komen op de eerste avond, zou niet alleen Beth, maar dan zouden ook mijn twee mentoren me willen vermoorden. Daar keek ik niet bepaald naar uit. Stel je voor dat ik de allereerste tribuut was die gestorven was vóór de Hongerspelen begonnen waren. Verschrikkelijk.
“Krijg ik het nog terug of-” Mijn vraag werd onderbroken door een simpele “Nee.” van Florian, de jongen wiens blauwe ogen best mooi zijn, maar niet te zien waren tijdens de herhaling van de Boete.
Nou, daar ging mijn shirt, en nu definitief.
Florian en Adey maakten ruzie alsof hun leven er van af hing, maar toch bleef het alleen verbaal. Ik besloot te doen alsof zij er niet waren, net zoals zij deden alsof wij er niet waren. Tenminste, dat deden ze grotendeels. Soms kregen we nog een rotopmerking naar ons hoofd geslingerd.
Ik wist niet wat het was, maar ik voelde me meer zelfverzekerd nu ik met May had gezoend. Alsof ik een aantal glazen champagne achterover had getikt, en spontaan had afgeleerd dat ik ongemakkelijk was. Maar voordat ik een move kon maken naar May, hadden we het dak bereikt en stapten ik en May uit.
“Doe het wel veilig! Ik wil niet nóg iemand vermoorden in de arena!” schreeuwde Florian ons na. Jemig. We waren niet van plan om hét te doen. Denk ik. Ik tenminste niet. Ik kon Mays gedachten niet lezen, maar ik hoopte maar niet dat ze hét wilde doen. We kenden elkaar nog maar korter dan een dag en dat zou… ongemakkelijk… zijn. Zeker omdat we even later mee zouden doen aan de Hongerspelen.