Hoofdstuk 7 - De Lift II

Ik had het knopje voor verdieping vier ingedrukt, of niet? Maak me af. Ik overwoog alle knopjes van de lift paniekerig in te drukken in de hoop zo snel mogelijk weg te gaan en mezelf niet voor schut te zetten voor het allerknapste meisje dat Panem ooit heeft gekend, maar ik besefte dat het daarvoor al te laat was: het meisje verwachtte een antwoord.
“Ik- eh- Sorry, ik ben op de verkeerde verdieping. Haha! Gekke ik toch.” Het was stil. “Dit is raar. Sorry. Ik- eh- ja.” Ik maakte aanstalten om toch nog alle knopjes te drukken, maar het meisje herkende mij nu ook.
"Oh, trouwens... Jij bent die schattige jongen uit 5, of niet? Wat een manier om kennis te maken," lachte ze.
Pardon? Ik? Schattig? Rinkelt het kantoor in mijn hoofd vol schreeuwende Alexen nog een belletje? Want er rinkelde daar in ieder geval wel een alarmbel, wat wederom eindigde in paniek, gehuil en geschreeuw door de mini-Alexen. ‘Als ik deze kantoorbrand niet overleef, bel mijn vrouw en zeg dat ik van haar houd, alsjeblieft!’, kon ik zweren dat ik iemand hoorde zeggen.
"Ik ben May. Sorry, ik heb niet zo goed opgelet tijdens de herhalingen. Te snel afgeleid, enzo. Wat was jouw naam nou?" Het meisje dat mijn aandacht van de boetes had afgeleid glimlachte oogverblindend. Ik weet dat ik zojuist uitgebreid heb verteld over hoe ik mijn zicht waardeerde, maar verblind worden door iemand zoals haar kon ik niet afwijzen. Zij was een uitzondering.
Ik keek achter me of ze misschien degene achter me bedoelde, maar toen er alleen een gesloten liftdeur stond kwam ik tot de conclusie dat ze het toch echt tegen mij had.
Een goddelijk mooi meisje uit een van de beroepsdistricten had het tegen mij. En met mij bedoel ik die ene zwakkeling uit het nutteloze District 5.
Klein vraagje: hoe en waarom?
"H-hoi," reageerde ik, terwijl ik mezelf stilletjes vervloekte dat ik stotterde. Wacht, ze vroeg om mijn naam. Ik heet helemaal geen hoi! "Ik ben A-Alex," schoot ik er dus snel achteraan. Mijn naam leek verschrikkelijk saai vergeleken met die van haar. Die van haar was zo… magisch. Snap out of it, Alex. Ze is maar een meisje. Maar wel een lekkere. Nee! Stop. Klaar nu! Viezerik.
"Oja! Alex, ik snap echt niet hoe jouw escort kom denken dat je een meisje was. Ik bedoel, meisjes trekken niet zo mijn aandacht als jij."
Ik lachte even om haar opmerking, hoewel ik niet helemaal doorhad wat ze zei, omdat ik naar haar staarde.
"Ja." Waarop zei ik ja? Focus, Alex! "Wacht wat?"
May lachte, en hoewel ik dat snel als pesten had opgevangen, was dat nu echt niet het geval. Gevaarlijk; ze was knap én aardig. Ik moest zo snel mogelijk wegwezen. Maar van dichtbij kon je pas echt zien hoe mooi ze was. De TV had haar niet genoeg eer aangedaan. Hier voor me leek ze licht te geven. Ze was echt mooi, zelfs tijdens het praten. Wacht, ze was aan het praten? Ik keek haar snel vragend aan, in de hoop dat ze herhaalde wat ze aan het zeggen was, maar dat deed ze niet. May lachte.
"Je bent echt heel schattig, heeft iemand je dat ooit verteld?" De paniek in mijn hoofd was zo groot dat de tweede keer dat ze me schattig noemde niet meer zo’n grote impact had.
"Ja. Nee. Want misschien. Nee wacht, kijk. Ik weet het niet, want misschien heb ik het dan niet onthouden enzo, dat kan natuurlijk gebeuren hè, niemand heeft een perfect geheugen. Dat heb ik tenminste gehoord. Ik weet niet van wie." Dat wist ik wel. Maar het was van mijn moeder en dat zou ik nooit toegeven aan dit meisje.
Ondertussen begonnen mijn benen me te vertellen dat ze elk moment in konden storten. Ik was zo nerveus.
May lachte weer hetzelfde lachje. Een liefhebbend lachje. Die had ik nog nooit gekregen. Dit was ik niet gewend.
Het lachje stond haar ook goed; ze werd er nóg mooier door, als dat zelfs mogelijk was. Ik moest mezelf herinneren aan het feit dat ik moest ademen.
"Misschien een vraag waar je wel een antwoord op weet, wat vind je van het Capitool tot nu toe? Ik kan er niet zo van genieten als alle anderen; ik ben de luxe al gewend." District 4 was rijk, dus ik kon wel begrijpen dat zij niet zo geshockeerd was door het Capitool. Maar wat moest ik daar op antwoorden? Kom op, hersenen, wat vinden we van het Capitool? Mijn hersenen draaiden op volle toeren om deze keer een beter antwoord te bedenken. "Mooi."
Ze faalden.
"Wat vind je van het eten? Ik snap niet hoe mensen zulke lekkere dingen kunnen maken, ik kan zelf nog geen ei bakken." Koken. Dat kon ik. Ha! Vanaf nu ging ik het gesprek redden! Sociale Alex, tot uw redding. Maar dan tot mijn eigen redding. Jemig, wat is dit toch zielig.
"Eieren zijn heel makkelijk, je gooit eerst wat vet in de pan, en dan kraak je het ei open en doe je het in de pan, en ik vind het altijd fijn om er peterselie bij te doen want-" Waarom ben ik zo? “Sorry.”
Het was eruit voordat ik bedacht dat het echt een slecht idee was als ik wilde dat ze me mocht. En natuurlijk wilde ik dat. Anders had ik hier niet met knikkende knieën gestaan.
"Je kan ook nog koken? Wow, ik wist niet dat er leuke mannen waren die dat konden." Ze vond me een man! Niet een jongetje, maar een man! En ze was onder de indruk van mijn kookkunsten! Zo’n tragisch verleden had ik niet, maar veel vrienden had ik ook niet. En al helemaal geen meisjes! Ik droomde, dat moest het zijn.
"Nou ja, over dat ‘leuke’ kunnen we nog discussiëren, maar ik kan wel koken. Denk ik. Ik wil niet opscheppen ofzo… Maar dat gaat me nog redelijk goed af," vertelde ik haar snel.
"Ik heb helemaal geen zin om te discussiëren. Jij bent schattig, grappig en kan koken. Dat kan je zeker wel “leuk” noemen." Ze vond me leuk? En grappig? Dat ik een meisje was bij de Boete kon wellicht grappig genoemd worden, maar de tomaat die voor haar stond was niks meer dan nerveus.
May kwam dichterbij, waardoor ik uit respect naar achteren stapte. Maar dat ging niet meer toen ik met mijn rug tegen de wand stond in de glazen lift, en zij voor me ging staan. Ze fluisterde in mijn oor: "Volgens mij worden we zo gestoord hier, zullen we dit gesprek maar op jouw verdieping afmaken?" Ze wees naar boven, maar ze wendde haar groene ogen niet van mij af. Wel ging ze naast me staan, in plaats van voor me. Maar zelfs toen keek ze nog naar me.
Ik zakte bijna door mijn spaghettibenen heen. Een leuke toevoeging aan de de-keren-dat-het-lichaam-van-Alex-in-de-steek-liet lijst!
"Nou… Op mijn verdieping worden we ook gestoord… Mijn districtsgenoot is er volgens mij ook…" vertelde ik May. Ik was er vrij zeker van dat Beth me zou vermoorden als ik op de eerste avond - want avond, dat was het inmiddels al; de glazen lift had uitzicht op buiten, waar het al donker was - naar de kamer zou komen met een meisje.
"Het dak is vast wel vrij," zei May.
Het dak? De reden dat ze alleen wilde zijn met me kon ik met mijn zenuwachtige hoofd niet bedenken, maar achteraf was het wellicht duidelijk. Wat ik wel wist, was dat ik het niet mocht verpesten, niet nadat ze me leuk had genoemd.
"J-ja, vast wel. Daken zijn vaak rustiger, denk ik." Ik verbood mezelf om ooit nog in zinnen langer dan drie woorden te spreken. Wat een verschrikkelijk rare opmerking, wie geeft er nou om daken? Ik gaf alleen om May.

Het volgende ging allemaal heel erg snel. Het ene moment stonden we naast elkaar in de lift, zonder enige knopjes ingedrukt te hebben, en het andere moment duwde ze me tegen de liftmuur aan. Eerst was ik verward. Was het een list? Waren de Spelen al begonnen? Mocht je elkaar vermoorden voor de Arena? Want dan had ik wellicht een kans! Beroeps waren minder eng als ze sliepen. Maar May was verschrikkelijk eng, en die stond voor me. Wat ging ze doen? Probeerde ze me eerst te verleiden, zodat ze me makkelijk kon neersteken in de arena? Want als ik eerlijk ben, ik was verleid. Was het allemaal een leugen?
Al die vragen werden beantwoord door één actie van haar. Ééntje maar:
Ze zoende me.