Hoofdstuk 6 - De Lift I

Toen kwam de trein aan in het Capitool. Het was nog hectischer dan iedereen me ooit verteld had. Al vanaf het moment dat we uit de trein stapten werden we verblind door flitsende camera"s. Overal stonden mensen, gekleed in de raarste outfits die je maar kon bedenken. Er waren zelfs mensen geïnspireerd door de prachtige worteloutfit van onze escort. Dat was echt een fout. Wortels waren creaties van de duivel en mensen die zich verkleedden als wortels al helemaal.
Ik voelde me bijna een pop-idool, aangezien er overal gillende fans waren. Ik kon het niet laten om er een grap over te maken tegenover Beth.
"Het Capitool wordt helemaal Capi-dol!"
"Ik haat je," snauwde Bethany, maar geef toe, het was best een leuke grap.
"Ook niet het leukste publiek ooit," mompelde ik.
Een tijdje later, toen we eindelijk uit de wrede klauwen van de menigte ontsnapt waren, stapten we het tributencentrum in. De reflectie van de felle lampen op de witte marmeren muren verblindde me, en de zilveren glitters in de stenen vloer hielpen mijn zicht ook niet echt. Mijn ogen wenden even later wel, en ik zag dat de ruimte enorm was. Twee liften die per stuk even groot waren als mijn keuken thuis, terwijl wij thuis geen kleine keuken hadden. De liften waren van glas. Hoe stevig dat was, wist ik niet. Maar het was wel heel cool! Dat je er doorheen kon zien maakte me vrolijker dan wettelijk toegestaan had moeten zijn.
Aan het plafond in de ruimte hing een grote chandelier, die met meer dan twintig lampjes fel in mijn ogen scheen. Wat had dit gebouw tegen mijn ogen? In het midden stonden vier zwarte banken rond een tapijt waar elke kleur van elk District in was verwerkt, en in de hoeken stonden planten, boompjes, maar dan zonder vruchten of bloemen, nee, het waren lampjes. Het leek wel de hemel, of iets dergelijks, met al dat licht. Al zou ik het eerder een hel noemen, want ik hecht op een bepaald niveau waarde aan mijn zicht.
“Goed, verdieping vijf is die van ons, maar ik denk dat jullie eerst eens rond willen kijken in het gebouw, of niet?” Beth knikte semi-enthousiast (ik had niet het gevoel dat zij ooit een volle honderd procent enthousiast kon zijn), maar ik wilde eerst naar de kamer. Mijn bed zien. Alles zien. Het leek me allemaal zo indrukwekkend, en daar was ik te moe voor. Het ontdekken van mijn kamer zou vermoeiend genoeg zijn, dus ik besloot de rest van het gebouw later te verkennen.
Ik stapte de linker lift in en Beth, de opstandige meid die ze was, nam de rechter. Het scheelde niks of ik had mijn tong naar haar uitgestoken, maar dat was zelfs voor mij te kinderachtig. De lift ging omhoog, maar kwam terecht op een verdieping met blauwe details. Nadenkend liep ik de ruimte in. Het thema van de gouden lijnen was dus niet doorgezet na de trein. Wat jammer. Wacht, sinds wanneer was de kleur van District 5 trouwens blauw?
“Ook hallo.” Een meisje, dat blijkbaar al op de verdieping was, staarde me aan. Ik kende haar. Maar waarvan weet ik niet. Het was geen bediende, zo zag ze er niet uit. En ik kon zweren dat ik haar al had gezien.
Oh nee.
Het was het meisje van vier. Die knappe. May.
Mijn hartslag versnelde zoals alleen mijn hartslag dat kon. En ik wist gewoon dat mijn hoofd roder was dan welke tomaat dan ook. Ik keek achterom en zag een grote, blauwe, metalen vier boven de lift hangen.
Shit.