Hoofdstuk 5 - De Herhaling

Even later werd ik wakker gemaakt door een man die zo"n veertig jaar leek. Wat deed een veertigjarige man in mijn slaapkamer? Nee, bedankt.
“Wakker worden. Aangenaam, ik ben Derk, je mentor.” Oh heerlijk. Mentoren. Die waren er ook nog. Dat was ik even vergeten. Ik kreeg spontaan flashbacks naar mijn mentor in de eerste klas die ons probeerde te vertellen over het reliëf in Panem, maar dat iedereen afgeleid was door de wratten die op zijn gezicht een eigen reliëf vormden.
“Oh. Ik ben Alex.”
“Tja, dat wist ik al. Iedereen in District 5, eigenlijk. Trouwens,” hij keek op zijn horloge, “de herhaling begint in zo"n tien minuten. Dan weet de rest van Panem het dus ook zo.”
“Aha. Leuk.” Dan kan de rest van Panem me ook lekker uitlachen omdat ik zo"n mooi meisje ben.
“We gaan nu alvast wat strategieën bespreken. Je kan nooit te vroeg beginnen, lijkt me. Dan kan jij je voorstellen aan Sophie.” Nou ja. Eigenlijk wel. De enige strategie luidt ongeveer dit: “Hey, misschien is het handig niet te sterven. Doe dat maar.” Wat moet je in hemelsnaam daarna nog gaan doen? En vooral ik dan.
Goed, ik liep achter Derk aan, die nog vaag doorvertelde over wat de planning was. Ik probeerde te luisteren, maar dat was verschrikkelijk moeilijk met die man. Hij mompelde maar dan luid, dus het was én niet te verstaan, én irritant.
We kwamen in de kamer waar Sophie en Beth op ons wachtten: het restaurant met haar witte banken, stoelen en - verrassing - gouden lijntjes.
Een kleine overhoring:

Wat was het juiste ding om op dat moment te doen? Kruis aan:

[ ] Sociaal zijn, jezelf voorstellen aan Sophie en de tactieken bespreken
[ ] Keihard vallen en dan stamelend opstaan

Ieder normaal persoon zou voor de eerste optie gekozen hebben, maar aangezien ik het was, werd het automatisch de tweede.
Ik wilde naar ze toe lopen maar struikelde over het tapijt en voor ik het wist lag ik met mijn gezicht op de grond. Mijn arme neus. Dat kon in het Capitool vast wel opgelost worden. Hoopte ik.
Lekker bezig, Alex.
Ik stond gehaast op, en deed alsof er niks aan de hand was terwijl ik ongemakkelijk stof van mijn kleren sloeg. Ik hoopte dat mijn mentoren het niet gezien hadden, maar tevergeefs. Hun blikken waren op mij gericht, en ik kon zien dat ze nu al teleurgesteld waren in me. Ik verontschuldigde me snel en ging snel op een stoel zitten, zodat ik niet weer kon vallen. Zelfs Aurelia, die blijkbaar ook in onze treinwagon bleek te zijn, had het gezien. Ze keek me verschrikt aan en liep weg nadat ze snel gezegd had dat ze ons maar alleen zou laten om onze strategieën te bespreken.
En dat deden we ook. Ik had trouwens gelijk; de enige strategie die we besproken was, was inderdaad iets dat leek op “Sterf alsjeblieft niet, dankjewel”.
Sophie was wel aardig. Ze leek jong, maar toch herinnerde ik me haar Spelen niet meer, wat betekende dat het minstens acht jaar geleden had moeten zijn. Toen was ik nog jong en dom. Nu was ik slechts dom.
Haar haren waren bruin en zaten in een hoge staart, en haar ogen waren bruin. Of groen. Het leek van het licht af te hangen.
Toen kwam het moment dat ik onbewust had gevreesd sinds de Boete: de Boete herbeleven en mezelf zien falen. Gelukkig viel er ook wat te leren; hoe mijn tegenstanders eruit zagen.
District 1: arrogante kinderen. Eigenlijk gewoon wat we verwachtten van District 1; het was een Beroepsdistrict. Dat vertaalde naar “Een overmoedig en gemeen district”. Oké, ik was jaloers op hun training en al die kracht. Maar toch waren ze arrogant. En lelijk. Hmpf.
Het meisje uit District 1 had een blik die me haar gelijk deed haten. Ze heette Aderyn, en als dat niet arrogant genoeg klonk, was haar houding alleen nog maar erger. Maar het beeld ging te snel door naar District 2, waardoor ik Aderyn alweer snel vergat. District 2 waren ook arrogante kinderen, alleen dan iets minder. Ze waren wel altijd veel sterker dan District 1. Maar minder gemeen. En dommer.
District 3 was niet heel veel bijzonders. Niet dat het dat ooit wel geweest was, elk jaar was dat District weer een teleurstelling. Een jongen met een bril, die onderweg naar het podium keihard viel. En het meisje was ik gelijk vergeten zodra ze uit het beeld verdween. Het ene oog in, het andere uit. Nee wacht, dat klopt niet...
Het was een stuk fijner om te kijken naar District 4. Letterlijk. Een meisje met rood haar bood zichzelf aan en, ik ga niet liegen, ze was echt knap. Ze was het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ik hield mijn adem in terwijl ze naar het podium liep, en zou bijna vergeten dat zij één van de meer gevaarlijke tributen zou zijn. May, heette ze. Dat was altijd leuk aan de herhalingen. Je kon knappe mensen spotten. En dan liepen ze ook nog naar het podium zodat je ook hun achterkant kon beoordelen. May kreeg een 9/10. Haar jurk was prachtig. Goud met edelstenen. Ik was bijna in een trance terwijl ik naar haar keek. Haar haar was rood, lang en golvend. Het zou vast heel zacht zijn. En haar gezicht was lief. Maar ook stoer. Ik was zo betoverd door deze godin uit District 4 dat ik niet doorhad dat ze haar districtsgenoot vol in zijn gezicht sloeg.
Niet dat ik óóit zou durven zo iemand te benaderen; zie je het al voor je? Ik zou waarschijnlijk denken dat er ergens een muur stond, er tegenaan leunen, om alleen maar achter het feit te komen dat er helemaal geen muur was. Dan zou ik keihard op de grond vallen en uitgelachen worden. Zonder ook maar één woord uitgewisseld te hebben.
Of ik zou struikelen over een tapijt. En ik spreek uit ervaring. Dat was vijf minuten geleden.
District 5. We don"t talk about District 5.
Ik gaf helemaal niks om District 6 en 7, hoewel de jongen in District 7 - Day Nogiets - wellicht de top drie knapste tributen zou halen. En sowieso de top vijf.
District 8. District 8. DISTRICT 8. Ik wilde alle goden die me dit gunden bedanken; de jongen van District 8, Flynn Fobe, heette hij, was echt enorm knap. Ik had geluk dat ik niet begon te kwijlen. Maar ik hield me sterk, door mezelf te vertellen dat knappe mensen wel vaker voorkomen, en dat hij een moordlustige tiener was, net zoals de rest van de tributen.
District 9 was wel oké. Het viel me op dat niemand echt lelijk was. Dit was ideaal. Score! Ik mag dan wel sterven, maar dat doe ik dan wel omringd door allemaal modellen.
En ook District 10 was fijn om naar te kijken. Vooral toen de camera een hoek aannam waar heel toevallig de achterkant van het meisje te zien was. Ik kreeg een klap op mijn achterhoofd toen Derk merkte dat ik een glimlach op mijn gezicht kreeg bij dat beeld.
District 11 was teleurstellend vergeleken met… tja, alles. Maar mijn verwachtingen waren ook hoog.
District 12 was wel gewoon lelijk. Maar er moet een balans zijn in deze wereld. Ik vroeg me af waar ik zou zitten volgens anderen. Zelf vind ik mijn uiterlijk niet al te erg, maar Beth walgde duidelijk van me. Mijn haar is een rotzooi, maar dat kan ook een stijl zijn.
Toen begon ik me af te vragen of anderen überhaupt naar het uiterlijk keken van hun medetributen. Wellicht keken de andere Districten liever naar de overlevingskansen.
“Dus, zoals Derk en ik al zeiden, blijf weg van de Beroeps, maar kijk ook uit voor de anderen die er sterk uitzien. En helaas voor jullie zijn dat er veel meer dan gewoonlijk, deze Spelen,” zei Sophie. Tja. Ze waren sterk en knap. Maar gevaarlijk. Ik moest niet in de wolken gaan leven. Bijna wilde ik wedden dat iedereen op dat scherm me dolgraag zou willen vermoorden zodra we in de Arena belanden.
Derk en Sophie gingen verder met hun uitleg, en ik lette aandachtig op. Ik betwijfelde alleen of het interessant zou zijn voor iedereen behalve mij, Beth, of één van de andere mensen die direct betrokken was bij deze Spelen.