Hoofdstuk 1 - Voor de Boete

Jay kijkt om zich heen. Dit is niet waar hij was in zijn laatste herinnering. Was dat een droom? Om eerlijk te zijn weet Jay het verschil niet meer.

Veel verder dan die paar zinnen kwam ik niet. Ik moest ze meerdere keren herlezen voordat ik ze snapte, en dat zei wat over hoe veel stress ik had voor de Boete, aangezien ik normaalgesproken als een speer door deze verhalen heen schoot. “Het duister in" was mijn favoriete boekenserie ooit, maar op een dag als deze, de dag van de Boete, kon niks me afleiden of bezighouden.
Ik kon mijn gedachten gewoon niet langer dan één minuut stilhouden. Na tien seconden stilte begonnen ze weer; “Wat als je getrokken wordt?”, “Je gaat dood!”, “Nee man, waarom zou je doodgaan?”, “Waarom heb ik meerdere stemmen in mijn hoofd, waarvan meerdere mij “je" noemen? Worden ze bewust van hun bestaan? Gaan ze de wereld overnemen?”
Dat soort dingen.
Met een zucht stond ik op, en ik legde het boek neer. Ik zou de volgende dag wel verder lezen, als ik weer een beetje helder na kon denken. Het had nu geen zin, dus ging ik maar alvast mijn schoenen aandoen. We zouden binnenkort vertrekken.
Mijn kamer is niet al te groot, maar het is knus. Eén van mijn wanden was een grote boekenkast, die precies in het midden een vierkant gat overliet, dat net groot genoeg was voor mijn raam. Op de boekenkast stonden een aantal plantjes, omdat dat de enige plek was waar ik mijn plantjes neer kon zetten zonder dat ze stierven omdat ze zo weinig zonlicht kregen. Ironisch, eigenlijk. Ikzelf leef zo in mijn kamer dat ik soms het gevoel heb dat ik juist sterf als de zon mijn huid raakt.
Mijn bed is veel te groot voor me. Mijn vader heeft hem zelf gemaakt, en aangezien hij een groeispurt verwachtte, heeft hij hem alvast dertig centimeter te lang gemaakt. Dat was twee jaar geleden, en ik ben geen millimeter gegroeid. Gelukkig ligt het bed wel erg lekker.
“Alex!” klonk het opeens van onderaan de trap. Ik schrok me helemaal te pletter, maar besloot, toen mijn hartslag weer een beetje normaal deed, maar naar beneden te gaan. Ik gunde mijn tweelingbroer niet het plezier om te weten dat hij me had laten schrikken.
“Jemig Miles, kalmeer een beetje, man. Ik kom eraan. Sterker nog, ik was al onderweg. Je lijkt mam wel.”
Miles rolde zijn ogen op de manier zoals alleen Miles dat kon.
En misschien onze moeder dan.
“Dat is ook nieuw. Soms moet ik je zelfs nog wakker maken.”
“Lang slapen is goed voor de mentale gezondheid. Ik ben de verstandige hier.” Ik haalde mijn schouders op. “Maar misschien snap je het niet, dat is iets voor de slimmeren en ouderen onder ons.” Nog net op tijd wist ik de stoot die Miles me in mijn zij wilde geven te ontwijken.
“Wanneer ga je stoppen met mij eraan te herinneren dat je zeven minuten eerder bent geboren?”
“Nooit. Hadden de dokters maar jou eerder gekozen, hè? Maar toen was het al duidelijk dat ik de alpha was.” Ah, het heerlijke voordeel aan het oudere deel van een tweeling zijn: de ander ermee pesten. Ik hou wel van mijn broertje, daar niet van. Maar dat betekent niet dat pesten minder leuk wordt.
“Alpha? Grappig. Jij liet mij een dode spin van je sla afhalen omdat je hem niet aan durfde te raken. Dat klinkt niet als alpha gedrag in mijn oren.” In mijn verdediging, dat was een hele enge spin. Met van die lange poten, die ook nog eens dik waren. Dat is gewoon niet eerlijk. Een spin moet het een of het ander kiezen, niet allebei.
“Volgens mij is er iets mis met je oren dan,” reageer ik nonchalant, wat een zucht van Miles uitlokte. “Laten we gewoon maar gaan,” bracht hij verslagen uit, maar hij glimlachte toen hij mijn bezorgde blik zag, wat er voor zorgde dat mijn bezorgde blik zo snel verdween als hij er was gekomen.
“Je durft gewoon niet toe te geven dat ik stukken beter ben dan jij!”
“Kap nou, gast. Ik zei het alleen maar omdat we anders te laat komen voor de Boete.” Miles begon zijn schoenen aan te doen, maar ik keek nog snel in de lange spiegel die wij in de gang hadden staan. Mijn groene tie-dye shirt vloekte een beetje met mijn blauwe ogen, maar toch weigerde ik een andere aan te trekken. Deze zat lekker. Ik probeerde mijn haar te fixen, want dat stond verschrikkelijk overeind, maar Miles tikte mijn handen weg.
“Het zit prima. Je haar golft, Het wordt nooit plat, Alex.” Hij haalde zijn handen door mijn haar wat voor mij weer de aanleiding was om te proberen mijn haren weer plat te krijgen.
“Ik kan het toch proberen?”
“Je kan ook proberen je schoenen aan te doen.” Touché. Ik volgde zijn advies maar op.