O71// Silvia Carter

Ze wachtte even en twijfelde of ze hem moest gaan checken om te zien of alles oke was. Toen ging de deur open en hij verscheen. Schilderij in de ene hand , boekentas over de andere schouders geslingerd.
“Oh ja sorry. Ik heb alles. Wie heb je voor scheikunde?” was wat hij vroeg.
"De block." Antwoordde ze. De meeste leerlingen wisten wel dat dat geen makkelijke leerkracht was.

Ze daalden in stilte de trappen weer af en stapten de auto weer in. Silvia klikte haar gordel vast. Zou hij opnieuw een gesprek starten?
Het duurde even, maar toen sprak hij inderdaad.
“Welke scène stond er voor vanmiddag op het programma?” vroeg hij terwijl ze de grote weg op draaiden.

Silvia graaide in haar boekentas en bekeek de planning die ze gekregen hadden om alle scenes nog te doen met de nieuwe Romeo.
"De bruiloft met de dans en de sterfscène." Wist ze hem te vertellen. "Twee hele interessante scènes."

Ze was nog steeds heel erg benieuwd hoe R de sterfscène aan zou pakken. Zelf moest ze ook nog een beetje zoeken, maar zij stierf door zichzelf neer te steken. Zij kon niet kiezen tussen de verschillende manieren waarop gif je kapot kon maken, bij haar was het een mes in de borst en klaar.

Jammer dat de kusscene niet terug opnieuw gepland was, ze wilde nog steeds met hem over hun kus praten. Terwijl ze naar haar handen keek probeerde ze haar moed bijeen te rapen. Ze haalde diep adem.
Here goes nothing

"R?" Begon ze toen zacht. "Ik vroeg me af... We hebben nu twee keer gekust. Wat betekenden de kussen voor jou?" Dat was veilig. Zo zou hij eerst moeten zeggen wat het voor hem betekende en zij zou afstemmen daarop om te antwoorden. Ze bleef naar haar handen kijken,die zenuwachtig met elkaar bezig waren.

Ze was bang voor afwijzing, ja. R was op korte tijd heel belangrijk voor haar geworden, en ze wilde hem nu niet verliezen. Misschien had hij gedacht dat het alleen voor toneel was dat ze hem kuste, en als dat het enige was wat hij wilde, dan moest ze dat ook accepteren.

Ze kon hem niet vertellen dat de kussen voor haar alles betekenden zonder te weten of ze voor hem enige betekenis hadden. Dat zou gewoon te genant zijn als het voor hem enkel acteren was geweest. Zou hij alle hints die zij hem gegeven had al door hebben? Het feit dat ze op iemand met een verleden verliefd was, het lied, de plotselinge eerste kus, zij die helemaal blij was dat hij romeo was...

Waarom had ze het ook gevraagd? Deze vraag had het potentieel de wankele brug die gebouwd was op te blazen. Alles te vernietigen wat ze hadden.
Oh, maar het kon alles ook zoveel mooier maken. Dat besefte ze ook.

Ze draaiden het parkeerplein van de school op, nog maar net op tijd. Ze konden het nog halen om voor de tweede bel in de les te zitten.
"Als we ons haasten zijn we nog op tijd!"