O69// Silvia Carter

“ik wou dat het zo simpel was om dat geloven,”verzuchtte Einar nog over de situatie tussen hem en Dorian. Silvia had echt medeleiden met hem. Hij tilde hier zo zwaar aan. Toen stapte hij de deuropening uit en liet haar de kans om binnen te kijken en stappen.

Het was een beetje een rommeltje. Een beetje zoals het brein van een artiest was. Onafgewerkte werken overal. De vaat stond nog op het aanrecht en ook de assenbak ontging Silvia niet. R was een stress roker en de hele situatie met Dorian liet hem allicht niet onberoerd.

“Ja klopt,” zei hij op de opmerking dat hij hier dus leefde. “Sorry voor de puinhoop, ik had niet op bezoek gerekend.”
"Dat is oké." Stelde ze hem gerust. Het was ook oké, want het was van hem. Meer inzicht in zijn brein, in wie hij was. Ze wilde hem beter leren kennen.

Hij had er ook niet op gerekend bij hen in slaap te vallen gisteren, want dat was de enige reden waarom Silvia nu zijn appartement kon zien. Omdat hij gisteren zo moe was geweest dat hij in hun zetel in slaap gevallen was tijdens de film.

Een schetsboek lag nog open op tafel en Silvia keek geïnteresseerd verder rond. Ze zag een werk met bloedrode verf en zwart. Dat was best deprimerend , misschien gemaakt op één van R's slechte dagen. Ze wilde er net beter naar gaan kijken toen R weer begon te spreken.

“Maak het je comfortabel, ik regel even mijn spullen,” zei hij, alvorens hij ergens een kamer in verdween, wellicht de badkamer of zijn slaapkamer. Silvia nam de gelegenheid om het schilderij te bekijken. Het was een beetje beangstigend. Een meisje dat zich een weg naar buiten leek te klauwen.

R was nog niet terug, dus ze nam dan maar plaats aan de tafel met een mok water terwijl ze wachtte. Een beetje nieuwsgierig keek ze naar het schetsboek, ze merkte dat de omslag hetzelfde was als het boek waar haar jurken in hadden gestaan. Ze wist niet of ze er wel in mocht kijken, dat voelde een beetje als privacy schenden en dat wilde ze nu ook niet doen.

Ze liet haar ogen nog langs de verschillende schilderijen gaan die R had staan en die in verschillende fases van completie waren en nam nog een slok water. Toen gleed haar blik naar haar mobiel, waar een bericht binnen kwam met de vraag waar ze bleef.

Het was inderdaad al aan de late kant, normaal zou ze nu bijna op school zijn. Nu moesten ze nog vertrekken. Waar bleef Einar nou? Was alles wel helemaal goed met hem of had hij een nerveuze breakdown?

Ze stond op en overbrugde de afstand naar de deur waarin hij verdwenen was. Ze klopte aan.
"R?" Ze riep het aarzelend."moeten we niet gaan? Anders komen we misschien niet meer op tijd."

Zou ze zijn slaapkamer binnen gaan om te zien waar hij bleef? Wat als het inderdaad niet goed ging? Zou ze hem dan kunnen helpen?
"Ik heb scheikunde het eerste uur, daar ben ik niet goed in, dus ik wil het liever niet missen." Een zwak excuus waardoor ze over kwam als een strever, maar ze wilde nu gewoon even antwoord van hem. Weten dat hij oke was.

Ze wilde gewoon dat hij oke zou zijn.