O68 || Einar Harding

De schok in Silvia’s ogen was te verwachten geweest. Het maakte bijna dat R zijn laatste woorden niet uit kon spreken. Voor hem was dit zijn leven geweest, hoe raar ook verlopen. Maar zo was het nou eenmaal. Zij was een buitenstaander die nog eens benadrukte dat dit niet normaal was.

In stilte klommen ze alle trappen. R was inmiddels gewend aan de vele treden, maar het bleef een flinke klim. Het trappenhuis was nog grauwer en killer dan het gebouw van buiten was geweest. Misschien stapte R net iets te hard door voor iemand die in gezelschap was van een ander die niet gewend was aan de trappen, maar als hij stil zou staan en zou wachten, zou hij diezelfde blik van Silvia weer zien. Hij wilde geen medelijden.

Pas bij zijn voordeur stond hij stil. De sigaret was inmiddels opgebrand, maar zijn handen trilden nog steeds. Het duurde iets te lang voor de deur geopend was. Hij liep niet meteen naar binnen. Zijn kleine appartement was zo anders dan het lichte en ruime huis van Silviadat warmte uitgestraald had. Zijn huis was niet zo schoon en vrij, maar stond net iets te vol om alle meubels erin te passen. Overal lagen schilder- en tekenspullen. Op de eettafel stond een volle asbak (had hij al gezegd dat hij een stressroker was? Deze week was erg stressvol geweest), de afwas van de dag ervoor stond nog op het aanrecht en op de grond stonden nog twee lege flessen die hij had moeten weggooien.

Silvia sloeg een arm om hem heen. Het voelde gevaarlijk vertrouwd. “Hij had je nodig, ja, maar misschien heeft hij je nu nog steeds nodig,” zei ze. “Misschien wilt hij gewoon zijn grote broer terug en is het helemaal zijn bedoeling niet om jou iets te verwijten. Do is een zacht persoon, hij zal het begrijpen.”

Haar lippen streken langs zijn wang. De plek waar ze hem aangeraakt had, leek hypergevoelig geworden te zijn. R moest zich inhouden niet met zijn hand langs zijn wang te strijken. “Laat je verleden niet de toekomst bepalen, laat het je niet tegenhouden. Je ouders hebben een fout begaan door jou niet jezelf te laten zijn, ze hebben hun zoon daardoor gemist, en Do zijn broer. Doris wilt je nu volgens mij gewoon terug, en dat zal tijd kosten. Het vertrouwen moet terugkomen langs beide kanten, maar jullie staan er voor open.”

“ik wou dat het zo simpel was om dat geloven,” verzuchtte Einar. Hij wilde zijn broertje terug, maar was bang niet voldoende open te kunnen staan, of dat hun band te erg beschadigd was. Wat als hun ouders het zouden ontdekken? Wat als Doris zou moeten kiezen tussen zijn broer en zijn familie? R kon dat niet afnemen van hem.

“Dus, hier leef je?”Nu pas stapte R de deuropening uit. Het was een sjofele boel, en zeker niet de plek die hij thuis zou noemen, maar hij kon er leven.

“Ja klopt,” zei hij. “Sorry voor de puinhoop, ik had niet op bezoek gerekend.” En zeker niet op dat van Silvia.

Zijn blik schoot kort naar het schetsboek dat open op tafel lag. Een schets van een jongere Doris stond op de bovenste pagina. Heel even overwoog R om het schetsboek te sluiten, maar hij vermoedde dat hij er zo alleen maar meer aandacht op zou vestigen.

“Maak het je comfortabel, ik regel even mijn spullen,” zei hij. Zelf liep hij naar zijn kleine slaapkamer, waar hij een schoon shirt aantrok. De oude eindigde in de hoek van de kamer. In de badkamer fatsoeneerde hij zijn haren nog even, poetste zijn tanden en spetterde wat water in zijn gezicht. Hij had zich bij Silvia al wel gewassen, maar misschien kon hij zo hun gesprek van zonet wegvagen. In de hoek van de badkamer stond het schilderij dat mee moest te drogen. Het was de enige plek geweest waar hij had kunnen staan.

Hij gooide nog een schetsboek in zijn tas, wat houtskool en twee bananen om de dag mee door te komen. De klok op zijn mobiel gaf aan dat ze aan de late kant waren.