O67// Silvia Carter

“Ja, ik heb mijn broertje in de steek gelaten,”fluisterde hij. Zijn vingers trommelden zacht op het stuur, hij leek nerveus.
“Bij mijn familie was het… al lange tijd niet goed,” begon hij aarzelend. “Er was veel strijd tussen mijn ouders, met mij en Do ertussen, voor zolang ik me kan herinneren. Hij was mijn broertje, hij verdiende het niet om zo te leven. Ik was de grote broer, dus ik… ik beschermde hem.”

Silvia knikte: "natuurlijk deed je dat. Elke grote broer zou dat doen."
Een stille aanmoediging om verder te gaan.
“Eén onderwerp waren ze het wel over eens.” Zijn stem kreeg een bittere klank. “Kunst is geen echte studie, en dat hebben ze duidelijk gemaakt.”
Ze voelde zijn woede en het verdrukte verdriet hierom. Wat moest het vreselijk zijn om niet te kunnen doen wat je wilde . Om niet te zijn wie je werkelijk was.

“En uiteindelijk- uiteindelijk liep alles uit de hand. Er was weer ruzie, mijn studie was weer niet goed genoeg en geen Harding mocht zo’n nepstudie doen. Die avond ben ik het huis uit gezet.” Silvia was geschokt. Wie zette nu zijn kinderen buiten?

Nu pas keek hij opzij naar Silvia, hij moest de schok op haar gezicht gezien hebben.
“En weet je wat het ergste was? Niet dat ik dat helhuis moest verlaten, of de zoveelste ruzie. Maar dat op het moment dat ik mijn spullen aan het pakken was, Doris naar mijn kamer kwam. Hij had alles gehoord van bovenaan de trap, en kwam me vragen, nee, kwam me smeken om te blijven. Om om vergeving te vragen, misschien zelfs een andere studie te kiezen, want hij kon me niet verliezen. Hij had me nodig. Hij had me nodig, en ik ben toch vertrokken. Hij was mijn broertje, en ik heb hem in de steek gelaten op een moment dat hij me zo hard nodig had.”

Silvia hoorde hoe erg Einar hier nog mee zat, hoe gebroken zijn hart was. Hij had geen gemakkelijk leven gehad. Hij wachtte niet op een antwoord van Silvia, maar verliet de auto. Ze zag zijn handen trillen terwijl hij hem aan stak. Hij leek niet op haar te wachten maar gewoon naar binnen te gaan.

Hij opende de benedendeur, en viste meteen de post uit zijn postvakje. Het gebouw was niet erg verwelkomend. Toch volgde ze hem.
“Het is op de vijfde verdieping,” zei hij, voor ze nog iets kon zeggen. “De lift doet het niet.”
"Oh, dat is pech." Was haar enige antwoord voor ze naar de trap liep. Ze klommen in stilte , en toen waren ze er. R opende de deur en bleef eindelijk even stil staan.

Silvia sloeg haar armen om hem heen. Ze verbaasde zich hoe makkelijk deze aanrakingen gingen nu ze tweemaal gekust hadden.
"Hij had je nodig, ja, maar misschien heeft hij je nu nog steeds nodig." Opperde ze. "Misschien wilt hij gewoon zijn grote broer terug en is het helemaal zijn bedoeling niet om jou iets te verwijten. Do is een zacht persoon, hij zal het begrijpen."

Ze ging op de tippen van haar tenen staan en drukte een kus op zijn wang.
"Laat je verleden niet de toekomst bepalen, laat het je niet tegenhouden." Zei ze, en streelde zacht over zijn hand."je ouders hebben een fout begaan door jou niet jezelf te laten zijn, ze hebben hun zoon daardoor gemist, en Do zijn broer. Dorian wilt je nu volgens mij gewoon terug, en dat zal tijd kosten. Het vertrouwen moet terugkomen langs beide kanten, maar jullie staan er voor open."

Even was het stil, en Silvia besloot van onderwerp te veranderen.
"Dus, hier leef je?" Ze keek geïnteresseerd rond. Her en der lagen potten verf en schilderijen. Het appartement was een beetje sjofel, maar ze waren nu ook niet in de nieuwste of beste buurt. Dat kon R ook niet betalen.