O65// Silvia Carter

“Maar wat als hij van gedachten is veranderd?”Zei R, het klonk bezorgd. “Het is al zo lang geleden dat we elkaar gezien hebben. We kunnen elkaar al zo lang geen broer meer noemen. Wat als hij zich plots realiseert dat ik echt zijn broer niet meer ben? Dat hij me haat voor dat ik hem in de steek gelaten heb?”

Silvia wist even niet wat ze daarop moest reageren. Ze wist ook niet alles van R zijn verleden , en had geen idee hoe R zijn broer dan in de steek had gelaten. Silvia wilde helpen , maar ze wist niet hoe.

“Naar een lunchroom in de buurt,” antwoordde R op haar eerdere vraag. Hij sloeg linksaf een straat in. “Dat leek ons het beste, neutraal terrein.”
Silvia knikte. Dat was het verstandigste, ergens waar beiden niet helemaal thuis waren, waar ze beiden snel weg zouden kunnen.

Hij keek opzij naar haar terwijl hij de handrem erop zette , blijkbaar verbaasd door haar aanbod mee te gaan.
“Zou je dat doen? Voor mij?” Hij legde zijn handen op het stuur en staarde er intensief naar.
"Natuurlijk." Zei ze zacht, twijfelen deed ze niet."Als je niet denkt dat ik in de weg zou lopen of zo."

“Zou jij iemand vergeven die jou willens en wetens in de steek gelaten heeft?” vroeg hij haar. “Zelfs al was er op dat moment geen andere optie?”
Ze keek hem aan, verrast door de plotse diepe vraag. Even knipperde ze met haar ogen, en dacht na.

"Als er geen andere optie was, dan zou ik proberen begrip op te brengen voor de situatie waarin die persoon op dat moment zat." Zei Silvia bedachtzaam. Ze bestudeerde hem."maar ik geloof dat de jij Dorian is en de iemand jij?"
Ze wist dat ze er niet veel naast zat. Wat was er toch gebeurd tussen hen? Het leek R zoveel angst in te boezemen.

"Wat is er gebeurd tussen jullie, Einar? Waarom maakt het je zo bang?" Het was misschien gewaagd hem bang te noemen, aangezien hij soms opeens kon ontploffen. Ze zat nog steeds naast hem in de geparkeerde auto, in een onbekende buurt. Als ze zich nu zijn woede op de hals haalde kon ze nergens heen.

"Je kunt me vertrouwen, ik wil alleen maar helpen." Ze sloeg haar ogen neer. Eigenlijk zouden ze naar binnen moeten gaan en R zijn spullen halen. Ze wilden tenslotte niet te laat komen op school. "Maar ik kan moelijk helpen als ik niet het volledige verhaal weet."

Ze zag hoe gespannen hij was, wilde er iets aan doen, maar ze wist niet wat.
"Laten we je spullen halen, en misschien een kop thee drinken. " Stelde ze voor. Een kop warme kamillethee zou de zenuwen wellicht wat bedaren.