O59// Silvia Carter

Silvia hoorde gestommel vanuit de woonkamer, en R kwam niet veel later de keuken in. Het was weliswaar met kleine oogjes , en met een klaarwakker Janie op zijn heup die hem de oren van het hoofd kletste.

“Goedemorgen,” geeuwde hij naar Silvia, en het zag er zo schattig uit. Zijn haren alle kanten op en nog zo relaxed. Janie die aan hem hing als een klein aapje. Silvia gaf haar zusje een blik en kreeg een koppige wenkbrauw omhoog als antwoord. R was op dit moment geclaimd door Janie.

R zette Janie weer op de grond, waar hij een pruillip voor kreeg, en haalde een hand door zijn haren. Die stonden nog steeds alle kanten op, en samen met dat baardje van enkele dagen zag hij er echt knap en schattig tegelijk uit. Silvia kon een glimlach niet inhouden.

“Ik moet in slaap gevallen zijn denk ik zo.” het klonk verontschuldigend, en hij krabde nog steeds in zijn haar met een kleine glimlach. En God, nu was het helemaal onmogelijk om haar glimlach te verbergen.
"Dan had je het nodig." Concludeerde Silvia. "je zag er gisteren ook uitgeput uit."

Ze zette haar kom cornflakes op tafel en nam haar glas appelsien sap alvorens terug naar R te kijken.
"Ontbijt?" Vroeg ze hem glimlachend."we hebben
yoghurt, cornflakes, spek en ei, toast, misschien kan ik pannenkoeken bakken als je daar zin in hebt?"

Ze zou het zo voor hem doen, een grote pan spek met ei, of wentelteefjes of een grote berg pznnekoeken. Silvia nam nog een hap van haar eigen ontbijt en dronk haar vruchtensap. Al die tijd keek ze hem aan.

"Of wilde je alleen koffie?" Vroeg ze hem uiteindelijk. Ze had al door gehad dat hij meer een koffie dan een thee persoon was. Het was zo vreemd en tegelijkertijd zo vredig hem hier te hebben voor het ontbijt. Daarbij hadden ze nu echt even tijd.

Het was pas half acht, ze hoefden voor drie kwartier nog niet aan school te denken. R kon nog op zijn gemak ontbijten voor ze naar school moesten.
"Vandaag komt meester Do weer, we gaan knutselen en turnen." Vertelde Janie tegen R, terwijl Silvia haar toast met hagelslag voor schotelde.

Op dat moment kwam ook de vrouw des huizes de keuken in, die had haar haren al gedaan en alles.
"Silvia heb je die arme jongen nog geen ontbijt gegeven?" Vermaande ze en duwde R neer op een stoel alvorens naar hem te glimlachen.
"Laat me raden, koffie. En een stevige omelet. Een grote jongen als jij moet goed eten."

Silvia liet haar moeder begaan, R leek het nog altijd verbazingwekkend te vinden hoe ze voor hem zorgde. Had hij nooit ouders gehad die het beste voor hem wilde? Had hij zijn ouders überhaupt nog? Hij woonde alleen, zoveel wist Silvia, maar wellicht leefden zijn ouders nog.

Ze had niet door dat ze al die tijd peinzend naar hem aan het kijken was, tot de mok koffie effectief voor hem op tafel werd geplaatst.
"Melk of suiker, lieverd?" Vroeg haar moeder nog aan R. Het spek lag ondertussen al te sissen in de pan.

"Jullie ook wat spek, zonnestraaltjes van me?"Vroeg de oudste dame aan haar twee dochters.
"Graag mam." Glimlachte Silvia.
"Ja lekker!" Riep ook Janie.
"Komt eraan!"