O58 || Einar Harding

Silvia nam naast hem plaats op de bank. Het was een vredige setting, zo met de film op. Er werd amper gepraat, maar dat was ook niet nodig. Het voelde niet ongemakkelijk stil.

Ergens tijdens de film was Silvia tegen hem aan gekruld en haast automatisch was R begonnen te spelen met haar haren. Aan de ene kant deed hij het onbewust, aan de andere kant was hij zich enorm bewust van haar aanwezigheid. Maar het voelde goed, troostend haast, om hier zo met haar te zitten en ze had zich niet weggetrokken toen hij met haar haren was gaan spelen, dus misschien voelde het voor haar ook wel goed.

Het duurde niet lang voor Silvia in slaap gevallen was. R keek naar het meisje dat zich tegen hem aan genesteld had en glimlachte. Ze lag er zo vredig bij, zo op haar gemak. Niet lang erna viel hij ook in slaap. Hij was het niet van plan geweest, maar die vijf minuten die hij nog was blijven zitten om Silvia niet meteen wakker te maken, waren funest geweest. Naar huis kwam hij niet meer, nu de slaap hem te pakken had.

Het was een diepe, droomloze slaap, een die R al tijden niet gehad had. Ergens in de nacht werd hij zich half bewust van dat hij bewogen werd. Echt wakker werd hij er niet van, maar helemaal diep in slaap was hij ook niet meer.

Een aantal woorden drongen tot hem door. Litteken op zijn armen. Hij gebruikt. Verspilling. Net genoeg om in zijn slapende staat zich te realiseren dat er gepraat werd – over hem. Maar er drong niet genoeg tot hem door om het hele gesprek te volgen, en voor hij het wist sliep hij ook alweer.

Opnieuw werd hij gestoord in zijn slaap, ditmaal door een klein projectiel dat zich boven op hem lanceerde. “R!” Het was al licht in de woonkamer en hij moest zijn ogen even dichtknijpen tegen het licht. Heel even was hij gedesoriënteerd waar hij was. Dit was niet zijn eigen huis, maar toen kwamen de gebeurtenissen van de avond ervoor weer terug. Hij lag op een bank, onder een deken. Ergens tijdens de film moest hij in slaap gevallen zijn. Ook de halfwakkere stand van die nacht zweefde ergens in zijn bewustzijn, maar hij was nog niet wakker genoeg om diep na te denken.

Dat liet Janie ook niet toe. Zij wilde zijn volledige aandacht. “Je was er niet gisteren,” pruilde ze. R woelde door haar haren.

“Maar ik ben er nu,” zei hij. Hij tilde haar op, en met haar op de heup liep hij naar de keuken toe waar hij geluiden uit hoorde komen. Het bleek Silvia te zijn die bezig was met haar ontbijt.

“Goedemorgen,” geeuwde R. Hij had echt koffie nodig voor hij wakker kon worden. Hij was gewend om op veel te weinig slaap en veel te veel koffie te functioneren, en nu hij eindelijk een normale hoeveelheid slaap (en ook diepe slaap) gekregen had, wist zijn lichaam niet hoe die daarmee om moest gaan. Hij voelde zich uitgeruster dan hij zich in tijden gevoeld had, maar het was en bleef een ochtend.

Hij zette Janie weer op de grond (en kreeg daar weer een pruillip voor) en haalde een hand door zijn haren die zoals de reflectie in de deur van de oven bewezen alle kanten op stonden. “Ik moet in slaap gevallen zijn denk ik zo.”