O57// Silvia Carter

“Ik wil jullie avond niet verder verstoren,” zei R, maar zijn argument klonk zwak en werd al snel weggewuifd door de vrouw des huizes.
“Onzin, we hebben je er graag bij,” was het antwoord. “Sil, als jij de boel klaarzet, ronden wij hier het laatste af.”

Silvia glimlachte en knikte, alvorens weer in de woonkamer te verdwijnen en alles alvast klaar te zetten. Toen ze terug kwam van een tripje naar de keuken om nog wat te knabbelen te nemen, zat R op de bank. Met een glimlach ging Silvia naast hem zitten.

Haar moeder verscheen ook en bekeek het tweetal alvorens in haar eigen fauteuil te gaan zitten. Silvia maakte gebruik van het feit dat haar moeder nu niet kon zien hoe dicht ze bij elkaar zaten en krulde zich op tegen zijn zij.
Ze keken naar de film en Silvia keek verrast op toen ze vingers door haar haren voelde glijden.

R leek relaxed and dat stelde haar gerust. Ze richtte haar blik weer op het beeldscherm, en genoot van de zachte handen door haar haren. De vermoeidheid begon op haar in te spelen en ze begon te knikkebollen. Ze trok haar benen op en geeuwde, probeerde haar ogen open te houden.

Haar hoofd werd echter zo zwaar, en voor ze het wist zakte ze weg in slaap.

Ze liep door de mist, waadde zich door de lage begroeiing. Haar jurk ruiste zacht, waarom had ze haar Julia-jurk aan?

Ze hoorde een geluid en liep in de richting van waar het kwam. Ze vond Doris, die leek in paniek.
"Doris? Wat is er, is er iets met Janie?" Vroeg ze, een hand op zijn schouder.

"Het is R..." Doris' ogen stonden groot en wild."we moeten hem helpen."
Silvia knielde bij hem neer.
"Waar is hij?" Vroeg ze urgent, en Doris wees naar een stuk bos dat in schaduw gehuld was. Silvia haastte zich ernaartoe en vond R daar op de grond. Zijn ogen waren wijd open, net als zijn mond, maar hij was koud en reageerde niet.

Ze knielde bij hem neer.
"Einar, word wakker." Ze tikte tegen zijn wang. Hij reageerde niet.
"R? R alsjeblieft." Ze greep zijn hand en schudde hem aan zijn schouder. Nog steeds geen reactie.
"R wat is er gebeurd?"
Do verscheen achter haar.
"Weet je dat dan niet? Hij dacht dat jij dood was, dus heeft hij er zelf ook een einde aan gemaakt."
Silvia trok het lichaam van R in haar armen bij deze woorden, ongeloof verspreidde zich door haar lichaam.

Ze schudde R weer door elkaar, in een poging hem wakker te krijgen. Tot ze een hand op haar schouder voelde.

Haar ogen vlogen open en ze schrok wakker.
"Silvia, liefje. Had je een nachtmerrie?" Haar moeders gezicht verscheen dicht bij. Silvia knikte en merkte dat ze zich om R's arm had vast geklemd. Die laatste lag overigens rustig te snurken.
"Je was zo onrustig dat ik even dacht dat je hem wakker zou maken. Kom, dan zorgen we dat hij tenminste lekker ligt."

Samen met haar moeder hief Silvia R's benen bij op de bank. Ze legde een kussen onder zijn hoofd en stopte hem in met een lekker zachte deken.
"Nou laat hem maar lekker slapen, dan maak ik ons een kalmerend kopje thee."
Silvia liet zich gedwee naar de keuken leiden, haar lichaam voelde zwaar. Ze was nog slaperig.

Ze drink de thee zonder veel te proeven en trok haar wenkbrauw op toen ze haar moeder zag prullen met haar eigen kopje. Die had duidelijk vragen.
"Sil, heb je de littekens op die jongen zijn armen gezien?" Vroeg ze zacht. Daar was het, het moest er ooit van komen natuurlijk, maar Silvia had het niet zo snel verwacht.
"Ja, hij heeft me ze ooit laten zien, maar hij schaamt zich er voor. Het is een deel van zijn verleden dat hij achter zich wilt laten."

Haar moeder leek opgelucht.
"Dus hij gebruikt niet meer?"
Silvia schudde haar hoofd, en zag hoe een glimlach weer het gezicht van haar moeder over nam.
"Mooi zo, het lijkt me zo'n lieve jongen. Het zou verspilling zijn dat hij nu net gebruikt." Het was duidelijk dat ze R een beetje als de zoon zag die ze nooit had gehad.

"Maak je geen zorgen, mam. Ik pas wel op met wie ik om ga. Hij is inderdaad een lieve jongen, al heeft hij een reputatie waar hij nu tegen moet vechten, en soms lijkt hij gewoon zo moe van dat gevecht ." Ze wist niet waarom, maar het kwam er nu allemaal uit. "Ik wil hem helpen, maar ik weet soms gewoon niet hoe."

Moeder en dochter keken elkaar even aan.
"Ik denk dat je het prima doet, lieverd. Je geeft hem een veilige plek waar hij zichzelf kan zijn. Een vertrouwenspersoon die hem niet veroordeeld. Dat kan al genoeg zijn."
Met deze woorden liep het gesprek af en besloten ze te gaan slapen. De volgende ochtend was er veel te snel en Silvia was net melk bij haar cornflakes aan het gieten toen ze Janie enthousiast "R!" Hoorde roepen.

Nou, die waren dus ook allebei wakker.