O54 || Einar Harding

Het duurde niet lang voor de deur voor hem geopend werd en Silvia voor hem stond. Hoewel R een irritatie verwacht had na hoe hij veel te laat was, was er niks van te bespeuren in de glimlach van Silvia.

“ Hee daar! Daar ben je dan.” R glimlachte, maar nog voor hij iets kon zeggen, rommelde zijn buik hard. Hij had rond twee uur nog snel een banaan gegeten terwijl hij op weg naar werk was geweest, maar verder niks meer gegeten – iets wat zijn maag na een zeer klein ontbijt niet echt kon waarderen.

“Heb je al gegeten? We hebben wat voor je opzij gezet voor het geval je wilde blijven eten...”

“Nee nog niet,” antwoordde hij terwijl hij met Silvia meeliep naar binnen. “Ik ben druk geweest.” Het was een slap excuus voor het vergeten te eten, maar wel deels de waarschuwt. De lege koelkast hielp ook niet mee.

Silvia’s moeder kwam de kamer binnen. “Ah jongen… Janie zal het zo jammer vinden dat ze je gemist heeft. Wil je iets drinken voor we beginnen? Je ziet eruit alsof je wel even een goede maaltijd en wat te drinken kunt gebruiken.” Het was geen vraag, zoals ze R meenam naar de keuken. R probeerde het dan ook niet tegen te spreken. Dat zou toch niet werken.

“Sorry voor de tijd,” zei hij in plaats daarvan. “Werk was erg druk en het verkeer was een ramp.” Ze glimlachte slechts en zette een bord eten voor hem. Het smaakte nog beter dan het rook, en toen hij dat tegen haar zei, wimpelde ze het compliment weg met de opmerking dat hij een jonge man was voor wie alles goed smaakte als het maar veel was.

“Silvia vertelde me dat je de nieuwe Romeo bent, ze is er erg blij mee, weet je. Wat had je in gedachten voor het kostuum? Je lijkt me niet het type om in maillot rond te gaan lopen.” Silvia lachte en heel even twijfelde R wat ze ermee bedoelde. Was haar blijdschap dat hij Romeo was gewoon een grote grap?

“Ja dat klopt. Nu Damian uit is gevallen, moest er een oplossing komen om de show door te laten gaan, en blijkbaar was ik de minst erge keuze,” antwoordde hij. Silvia’s moeder lachte alsof hij een grap maakte, al was R er nog niet helemaal zeker van of het een grap was of niet. Hij wist nog steeds niet waarom Silvia hem zo graag als Romeo wilde.

De gedachte van hem in een maillot was ronduit lachwekkend, iets wat Silvia’s bevestiging ook maar weer liet weten. R in een maillot… Hij kon zich niks voorstellen wat nog minder bij hem paste dan dat.

“ Ik zal je straks de dans leren die we moeten doen, als het niet te laat wordt. Romeo en Julia moeten toch dansen op het bal.”

“Niemand heeft me gewaarschuwd dat ik zou moeten dansen,” grapte hij. Hij meende het wel een beetje, dat was – naast optreden voor publiek – het deel waar hij wel echt tegenop keek. Het was niet zo dat hij twee linkervoeten had, maar de meest elegante persoon was hij simpelweg ook niet.

“Of je kunt het binnen een paar dagen leren als het vandaag te laat word, dan kunnen jullie het meteen in kostuum testen,” was het voorstel van Silvia’s moeder. Dat was sowieso wel een goed plan. R zou toch moeten komen passen, en moeten testen of hij ook in kostuum kon bewegen.

“Dat is prima,” antwoordde hij. “Misschien kunnen we tijdens de repetities als we beide niet nodig zijn vast met de eerste stappen beginnen? De komende dagen zijn er veel stukken gepland zonder ons, of waar we maar heel kort voor nodig zijn geloof ik. Hoe meer oefening, hoe beter.” Had hij al gezegd dat dansen niet zijn ding was?

Silvia’s moeder nam hem mee naar de naaikamer voor de maten. In de deuropening aarzelde R heel even. De gedachte dat hij dan zijn vest uit moest doen en alleen in tshirt zou staan, kwam nu pas bij hem op. Wat zou Silvia’s moeder denken als ze de plekken op zijn armen zag? Zou ze zich realiseren waardoor die kwamen? Zou de genegenheid waarmee ze hem had opgenomen, waarmee ze naar hem keek spontaan omslaan in kilte? Hem uit de buurt van haar dochter willen houden?

Maar hij was hier met de reden voor het opmeten van de maten, dus ging hij netjes staan en trok zijn vest uit. Hij kon haar blik haast op zijn armen voelen branden, maar ze zei niks en ging gewoon aan het werk terwijl ze R rondcommandeerde alsof hij een soort marionet was en zij de poppenspeler.

“Oke, dat zit er weer op, jongeman. Ik kan voor je aan de slag als je me wat hints geeft van wat je exact wilt.”

R trok eerst zijn vest weer aan. “Nou, de meeste outfits zal afgezien de maat niet veel aan veranderen. Dat witte shirt zal wit blijven natuurlijk. Persoonlijk zou ik het grote kostuum wel iets anders zien,” zei hij. Voor de tussenscènes waren vrij basic kleding het plan, dus die zouden niet veranderen. Er was één kostuum die echt het pak moest worden.

“Ik weet dat voor Damian de bedoeling was dat die aquablauw zou worden, met veel gouden stiksels en schoudervullingen.” Een pak bedoeld om de koning op zijn rechtmatige troon te zetten. “Ik denk dat ik me nogal overdreven voel met schoudervullingen. Ik dacht zelf meer aan iets simpels, niet te veel details.”

Uit zijn zak plukte hij een potloodje van nog zo’n twee centimeter lang en een verkreukeld bonnetje. Op de achterkant maakte hij een snelle schets van wat hij bedoelde. Simpel, strak. Niet dat opgedofte van wat ze bedoelden voor Damian.

“En qua kleur…” heel even aarzelde hij voor hij verder praatte. Wat als er al stof gekocht was? “Ik denk dat een donkerdere kleur blauw mooier is. Net wat chiquer en strakker.” En minder opvallend. In de zeer felle blauw voor Damian zou hij zich voelen als een overdreven pauw. Donkerblauw voelde voor hem fijner. Meer als hemzelf.

“Ik denk dat Silvia’s jurk dan ook beter tot haar recht zal komen.” Wanneer zijn pak neutraler was, zou haar jurk er nog meer uitspringen, en dat recht had ze. Zij verdiende het om in de spotlights te staan.

Hij zette de laatste strepen op het papier en schoof de schets richting Silvia en haar moeder. “Wat denken jullie?” vroeg hij hen. Het waren meer woorden geweest dan hij gebruikelijk gebruikte. Hij was niet zo de lange prater normaal.