Agent Holemen: Saints & Storms [Part 2]

Reageer (1)

• Snakey_Crowley

  Ik wil allereerst even vermelden dat je voorspelbaar begint te worden, niet op de manier van schrijven (no worries). Maar bitch you knew I knew that you would post a chapter on my birthday
  
  Anyway, nu verder met de analyse van het hoofdstuk.
  
  

  ‘Ik dacht dat je langer zou zijn.’
  Ik snoof verontwaardigd. ‘Bedankt, man. Ik dacht dat Edwards vriendje vriendelijker zou zijn.’

  
  *Insert that burn gif of the guys
  Ik hou ervan hoe salty Agent Holeman soms kan zijn.
  
  

  ‘En wat doe je überhaupt hier?’ vroeg Natasha. ‘Heb jij die bom geplaatst?’

  
  Natasha, zoals gewoonlijk zo wantrouwig als maar zijn kan. Also, ze vraagt de juiste vragen. In tegenstelling tot Tony
  
  

  Voor een moment was het stil, en toen begon iedereen door elkaar heen te praten.

  
  Ik zie dit een beetje voor me als de Council Meeting of Elrond in LOTR. En dan hoe Agent Holeman erbij staat zoals Elrond en Frodo.
  
  

  Clint: ‘Ik dacht dat alleen het orakel van Camp Half-Blood de toekomst kon voorspellen?’

  
  Ik vond het trouwens erg leuk om weer eens iets Camp Half-Blood te lezen vanuit de Avengers. Also Clint is asking the important questions.
  
  

  Tony: ‘Vertel mij wat. Rachel wilde me niet eens vertellen waar Tesla mee bezig is.’

  
  Tony, aka IRON MAN, is jaloers op Tesla??? That's a first. Of gaat het hier over de actual Tesla? Maar dat zou betekenen dat Tony in de tijd heeft gereisd/kan reizen en daar heb ik nog niet iets in dit verhaal over kunnen vinden. Erg interessant, ben benieuwd.
  
  

  ‘Prima,’ zei ik. ‘Ik heb de dag van mijn leven.’ Ik probeerde te doen alsof de hoofdpijn de laatste minuten niet stukken erger was geworden, maar iedereen kon het waarschijnlijk makkelijk zien.
  Ik keek naar Adam en plotseling besefte ik me dat ik zijn gezichtsuitdrukking herkende. Felle pijn veroorzaakt door ongewenste gaven en doen alsof alles goed is. Zat hij dus in hetzelfde schuitje als ik?

  
  Agent Holeman is so me lol. Sarcastisch, in pijn en doen alsof het allemaal goed gaat. Well done. Also goede vraag, zeer goede vraag.
  
  

  Vanzelfsprekend kwamen we wél in de problemen.
  Clint reed ons in een busje terwijl Natasha achterin Adam ondervroeg.

  
  Ik had het ook niet anders verwacht. Zowel Ray als Clint zijn een magneet voor problemen. En waarom zie ik badass Natasha voor me tijdens het ondervragen. Like, dat het niet zo liefdevol er aan toe gaat?
  
  

  Clint draaide zich om. ‘Wat bedoel je-’

  
  JE BENT AAN HET RIJDEN CLINT! HOUD VERDOMME JE BLIK OP DE WEG GERICHT. THIS IS WHY WE CAN'T HAVE NICE THINGS CLINT.
  
  

  De flits raakte een avocadogroen huis, dat in vlammen uitbarstte.

  
  Tja, had je dat huis maar niet avocadogroen moeten schilderen. Avocadogroen vraagt er om, om vernield te worden.
  
  

  De alien schreeuwde met een razernij waar de Hulk nog wat van kon leren, en stormde op me af. Ik hield nu allebei mijn handen op en hield hem tegen. Het leek net alsof hij tegen een onzichtbare muur in liep. Het had grappig kunnen zijn als ik me niet steeds vermoeider begon te voelen, en ook als het me niet zo veel aan New York had doen denken.

  
  Take that, asshole! Heerlijk die krachten van Ray om te zien, jammer dat hij, uh, er een soort van halfdood aan gaat. Also enige kans dat er een video van dit tafereel is gemaakt? Lachen om home videos? Anything?
  
  

  Ik draaide me om, in de hoop Clint te zien die zich heelhuids uit het wrak had weten te bevrijden. In plaats daarvan stond er een jonge vrouw met een zilveren boog in haar handen. Ze had donkerbruin haar met grijze lokken, donkere ogen en een licht getinte huid. Tegen alle verwachtingen in (of misschien ook wel niet, gezien het mooie weer) droeg ze een kort bloemenjurkje, een spijkerjasje en sneakers.

  
  Dat is nog eens badass, al helemaal die outfit. 10/10 would approve.
  
  

  Clint, leef je nog?’ riep ik, terwijl we met z’n drieën probeerden een gekreukeld portier te openen.
  ‘Helaas wel,’ klonk er. Eindelijk gaf het portier mee en konden we naar binnen kijken.

  
  Aww, precious bean is still a sarcastic fuck
  
  

  Ik keek naar Clint, maar hij was veel te geïnteresseerd in de zilveren boog om iets te zeggen.

  
  Het was te verwachten, die man heeft een obsessie met bogen. Natuurlijk gaat hij aandachtig er naar kijken.
  
  

  ‘Om de één of andere reden kan ik alleen tot 11:59 kijken. Ik heb geen idee wat er daarna gebeurt, maar het kan niet veel goeds zijn.’ Hij haalde zijn hand, die bijna onmerkbaar trilde, door zijn haar. ‘Elke keer als ik mijn krachten probeer te gebruiken, wordt mijn hoofdpijn erger.’

  
  Mijn eerste gedachte was dat hij dood gaat. Foreshadowing?
  
  

  We liepen weer zwijgend verder. Clint verplaatste zich nu naast Silver en kon zich blijkbaar niet meer inhouden. ‘Hoor jij bij de Jageressen van Artemis?’
  Ze keek hem even inschattend aan. ‘Ik ken ze wel, maar ik werk liever alleen.’
  ‘Zij gebruiken dezelfde soort boog, namelijk. Heb je die van Artemis gekregen?’

  
  Someone did their research lol.
  
  

  ‘Silver Moon, zij of haar,’ antwoordde ze. ‘Dat schild is niet van jullie.’
  Reyna zuchtte verveeld. ‘Laten we het daar alsjeblieft niet over hebben.’

  
  Hmmm, ben benieuwd wat hier uit voort gaat komen.
  
  

  Clint lachte. ‘Dat valt toch wel mee? Voel jij je als een proefkonijn?’
  ‘Eerder als een gevangene,’ klaagde ik.

  
  Ehm, adshfaljsdhfkasjdfhl.
  
  

  Hij reageerde niet. Ik keek beter en zag dat hij helemaal niet bewoog, zelfs niet ademhaalde. ‘Clint?’ Ik zwaaide met een hand voor zijn gezicht, en probeerde hem toen te schudden. Als een standbeeld bleef hij roerloos zitten.

  
  Iemand nam de mannequin challenge wel erg serieus.
  
  

  Ik keek om me heen. De weinige mensen die aanwezig waren – de werknemers van de keuken, een enkele accountant die een vroege lunch nam – zaten net zo stil.

  
  Zie het nu echt voor me hoe iemand net een hap wilde nemen van zijn lunch toen dit gebeurde
  
  

  Ik probeerde een paar die in hun tred net op één voet stonden om te gooien en ze zo wakker te maken, maar zelfs dat lukte me niet.

  
  Wanneer mensen weer uit deze trance (of wat het ook is) komen, gaat dit heel droog worden om te zien. Maar ook heel pijnlijk woops.
  
  

  Ik keek weer op de klok in de hal. Het was één minuut voor twaalf.
  De tijd stond stil.

  
  PAM, PAM, PUHHHH (of hoe dat dramatische deuntje ook gaat. Mooie cliffhanger. (Also mijn hoofd denkt nu Goblin King?)

  
  
  Het was een zeer interessant en intens hoofdstuk. Mooi geschreven. Heb nu erg veel vragen die rond zweven. Kan nie wachten op het volgende hoofdstuk.

  3 jaar geleden