O48 || Einar Harding

Ondanks dat R niet naar Silvia keek, dat hij strak naar de stukken die hij zo nog moest schilderen aan het staren was, was hij zich zo bewust van haar positie in de ruimte – en daardoor van dat ze de ruimte verliet. Hij wilde haar volgen, vragen hoe het met haar ging en zeggen dat het hem speet dat het toneelstuk nu zo’n klap kreeg door dat been van Damian (zelfs al gunde hij het Damian wel), maar nog voor hij zijn voet kon verplaatsen, stond Tessa bij hem en was de mogelijkheid Silvia te volgen voorbij. Waarschijnlijk was het maar goed ook, want wat moest hij bij haar?

“He, zullen we zo even roken? Ik snap trouwens niet dat je je hier laat gebruiken als slaaf.”

R haalde zijn schouders op. “Strafwerk is strafwerk, en dan liever met iets wat binnen mijn studie valt,” antwoordde hij. Voor hij mee kon lopen om te roken (hij moest hier even uit), stond Damian voor hen. Omdat hij stond, en R en Tessa zaten, torende hij een heel eind boven ze uit. De boze koning, bij wie alleen nog maar de kroon miste. Maar miste hij echt een kroon? Zijn haren omlijstten zijn hoofd als een gouden kroon, en de krukken in zijn handen was de scepter waarmee hij zijn rijk regeerde.

“Zo, R, toch besloten dat Silvia een beetje te hoog gegrepen was en iemand uit je eigen milieu gezocht?" R wilde hem zo graag negeren of hem vragen waarom hij hen niet gewoon met rust laat. Hij was Damian en die zelfvernoegzame grijns zo zat, en zou die zo graag van zijn gezicht slaan.

“Hij heeft gewoon ingezien dat hij jullie snobs niet nodig heeft.” Tessa leek ook al in de gaten te hebben wat voor dictator Damian was, iets dat de koning niet zo beviel. Hij wilde dat Tessa aan zijn voeten viel, en tegelijkertijd was Tessa ook amper meer dan de straathond die de kruimels van de grond probeerde te eten.

“Oh is dat zo? Nou jullie hebben de hoofdprijs gewonnen met elkaar hoor, de junkie en de kleptomaan. Wordt vast een prachtig liefdesverhaal.” R merkte dat hij boos werd op de jongen voor hem, en aan de grijns van Damian te zien was het hem zeker niet ontgaan. R wilde niet aangedaan worden door de blonde koning, maar Damian had iets in hem wat keer op keer een gevoelige snaar bij hem raakte. Hij wilde die zelfgenoegzame grijns van zijn gezicht meppen, en zien hoe de koning neer zou gaan. Zijn handen balden zich al tot vuisten.

Maar Tessa greep in voor R iets doms kon doen, en voor R het wist moest hij ook meekomen naar het kantoor. Technisch gezien had hij niks gedaan, maar hij wist al wel zeker dat daar niet naar geluisterd zou worden. Heel even kruiste zijn blik die van Silvia voor hij letterlijk met een hand op zijn schouder werd meegevoerd als een soort van crimineel.

Zou Silvia zelfs maar willen horen dat hij ditmaal niet begonnen was?

De directeur hield een hele preek over hoe de school stond voor tweede kansen, maar dat ook die kansen uiteindelijk op zouden raken. Het ontging R niet dat Damian niet werd aangesproken, en aan Damians blik te zien was het ook hem niet ontgaan. Hij had geld, invloedrijke ouders, en beheerste de wereld daarom.

R was uiteindelijk net op tijd terug om de laatste auditie voor de nieuwe Romeo te zien. Het was niet veel soeps, diegene wist absoluut geen enkel gevoel (behalve totale paniek misschien) in het stuk te leggen en zong ook nog eens vals. Aan Silvia’s gezicht te zien, waren er ook geen betere mensen geweest.

“Is er echt niemand die nog auditie wil doen? Dit is je laatste kans?” vroeg Vanespen hoopvol. R’s blik bleef op Silvia gericht. Ze zag er zo wanhopig uit, en zag waarschijnlijk de voorstelling al volledig in het water vallen. De voorstelling waar zij had moeten stralen als de ster van de show.

“Ik wel,” zei R’s mond nog voor zijn hersenen er echt toestemming voor gegeven hadden. Aan Vanespens gezicht te zien was hij niet degene op wie gehoopt was, maar afwijzen kon altijd toch? Dus R beklom het podium terwijl iedereen naar hem keek en hij zich echt afvroeg waarom hij dit deed. Hij hield er niet van als de spotlights op hem gericht waren, en het licht hield ook niet van hem. Hij was beter af in het donker, diep weggestopt in een duister hoekje waar hij onzichtbaar kon zijn.

Maar dan keek hij naar Silvia, lieve Silvia die zou moeten stralen en nu eerder in paniek leek, en wist hij waarvoor hij het deed. Om haar een glimlach te bezorgen, haar te laten zijn wie ze was. Alles voor haar.

Hij leverde een kort monoloog, die hij tijdens de repetities al zo vaak gehoord had dat hij hem kon dromen, en nam toen plaats achter de piano. Zijn ouders hadden het altijd belangrijk gevonden dat hun kinderen ook muziek zouden leren. De kunsten waren een belangrijk deel van de opvoeding, maar oh wee als R ermee door zou willen. Dan was het plots niet meer passend en hoorde het niet bij een kind uit hun familie.

De eerste tonen klonken wat onzeker, maar al snel had hij het weer te pakken. In het felle, verblindende licht was het makkelijk om te negeren hoe iedereen naar hem keek, hoe er gefluisterd werd en hij vooral smalend werd aangekeken. Hij zou dit toch niet kunnen en was alleen bezig zichzelf voor gek te zetten.

“One song,
Glory,
One song,
Before I go,
Glory,
One song to leave behind,” begon hij.

”Wat ga je doen als je opgroeit?” De stem van Dorian klonk zacht. De zon scheen zacht op de twee jongens die in het gras lagen. Twaalfjarige R speelde met een grasspriet.
“De wereld veranderen. Iets betekenen.”
“Mag ik dan met je mee?”
R glimlachte. “Wij blijven altijd samen, dat weet je toch?”

“Find one song,
One last refrain,
Glory,
From the pretty boy front man,
Who wasted opportunity”

”Einar Harding, hoe kan je dit doen? Weet je niet hoe dat op ons gezin afstraalt als je weer eens bezopen door de straat loopt? Je bent een schande voor het gezin!”
“EN DE EEUWIGE RUZIE TUSSEN JOU EN VADER IS DAT NIET?”
“HOUD OP! JE WEET BEST-”
“Weet best wat? Hoe jullie Dorian tekort doen omdat jullie veel te druk zijn met jullie eigen problemen?”
“ERUIT!”

“One song,
He had the world at his feet,
Glory,
In the eyes of a young boy,
A young boy.” Ja boy in plaats van girl. Zou het iemand opvallen dat R de tekst heel iets aangepast had?

“Houden pap en mam nog van elkaar?” R trok de deken over zijn broertje heen en veegde een pluk haar uit zijn gezicht.
“Ze maken altijd zoveel ruzie. Wat gebeurt er dan? Moeten wij dan bij hen weg? Ik wil niet weg, R.”
Einar glimlachte droevig. “Ga maar slapen, Do. Alles komt goed. Ik ben bij je. Er gebeurt je niks. Je hebt je grote broer hier.”
Doris draaide zich om en viel met een glimlach in slaap.

“Find glory,
Beyond the cheap colored lights,
One song,
Before the sun sets,
Glory - on another empty life.”

De fles was bijna leeg, maar zo voelde het nog niet. Vanbinnen was het een warboel en met elke slok die door R’s keel brandde, leek het alleen maar meer in de knoop te komen. Dat hoorde niet, moest niet, mocht niet. Het most verlossing brengen!
De tranen stroomden over zijn wangen, daar in dat kleine halletje met het harde tl-licht. Hoe lang zou het duren voor de politie voor hem zou staan om hem weg te halen? Maakte het hem nog echt uit? Misschien zou hij dan meer voelen dan dat knagende gevoel vanbinnen.
“Stop het, verdomme!” Niemand antwoordde natuurlijk. “Stopstopstop!” Hij greep zijn haren vast. Zijn ademhaling ging snel.
Langzaam maar zeker verloor zijn stem kracht, tot het amper meer was dan een snik. “Stop, stop… stop.” De fles leek het lege gevoel niet te kunnen vullen.

“Time flies - time dies,
Glory - One blaze of glory,
One blaze of glory – glory”

De flessen stapelden zich op. Het was niet genoeg. Het was nooit genoeg. Het verdoofde gevoel leek nooit alles te kunnen verstoppen, en tegelijk voelde R helemaal niks meer. Hij wilde niet meer voelen. Hij wilde vergeten, alles vergeten.
Het eerste pilletje leek dat te kunnen veroorzaken. Voor heel even was hij vrij, zag hij niet langer de gezichten van zijn ouders, van Doris die hem vroeg of alles goed ging komen.
Zijn broer, zijn verantwoordelijkheid. Maar voor heel even was zelfs dat de vraag niet. Dat Doris op hem lag te wachten om de dag door te spreken, dat zijn ouders naar hem zouden schreeuwen, of dagenlang niks zouden zeggen… Het leek niet belangrijk.
En R lachte. En lachte. Voor heel even was hij vrij.
Al snel was zelfs dat niet meer genoeg.

“Find,
Glory,
In a song that rings true,
Truth like a blazing fire,
An eternal flame,
Find,
One song,
A song about love,”

Op de koelkastdeur zat een tekening geplakt. Het was een tekening van jaren geleden, gemaakt door Doris voor de negende verjaardag van R. Hoe die ooit in zijn tas terecht gekomen was, wist R niet, maar nu prijkte het ding als enige versiering in het kille vieze appartementje dat hij sinds kort de zijne kon noemen.
Op de tekening stonden twee stokpoppetjes hand in hand. ‘Voor de beste broer’ stond er in het handschrift van de juf bij geschreven. Het was een wrede herinnering aan alles wat er niet was.
De tekening eindigde verfrommeld in de prullenbak.


“Glory,
From the soul of a young man,
A young man.”

Het schildersdoek was leeg. Al dagenlang staarde het R aan, en R kon er zelfs niet meer om geven. Elektriciteit had hij al dagen niet, leven deed hij op instand noodles en verder niks, en ook het water zou binnen nu en twee dagen afgesloten worden.
Ooit kon hij in een paar uur vanalles op het witte doek zetten, en nu leek een rechte streep nog te ver gezocht. Elke keer als hij de kwast pakte, hoorde hij die woorden weer. ‘Waardeloos’, ‘geen echt beroep’. ‘dat wordt nooit iets’. En elke keer weer legde hij de kwast weer neer.
In plaats van de opdracht die hij moest inleveren af te maken, of zelfs maar een begin te maken, liep hij weer weg en liet hij zijn lege huisje achter. Was het wel een huis te noemen als er niks in stond en hij er niet was? Een thuis was het zeker niet.
De kroeg in, het geld dat zo hard aan de rekeningen op moest verdrinken. Alcohol was niet genoeg om de inspiratie te vinden verder te gaan. Maar wanneer was het wel genoeg om de lege portemonnee te vergeten?

“Find,
The one song,
Before the virus takes hold,"

Lopen ging niet, bewegen ging niet. De grond was hard en koud, en R wist niet hoe hij daar ooit beland was. Letterlijk in de goot, met de regen die hem doorweekte. Het was dat hij het zag vallen, want voelen deed hij het niet langer.
Elke beweging liet hem duizelen, en de mensen verderop stonden alleen maar te lachen om die jongen in de kleding vol vlekken die niet langer op zijn benen kon staan. Hem helpen deden ze niet, en toen ze klaar waren met lachen, lieten ze hem daar liggen. Vlekken voor zijn ogen, een wereld die draaide en vol met schaduwen was die hem kwamen verslinden. Het duister was altijd zijn kant geweest, maar nu was die onderweg hem daadwerkelijk op te eisen. Wat realiteit was en wat niet wist hij niet.
Maar nog even en de monsters zouden hem halen. De schaduwen, of een auto die te dicht op de kant reed. Maakte het iets uit?

“Glory,
Like a sunset,
One song,
To redeem this empty life.”

“Kan je een oude man eens helpen? Het verplaatsen van die zware boeken gaat me niet meer zo goed af.” R was een willekeurige winkel ingelopen, en het was duidelijk dat de oude eigenaar het tegen hem had. Verder was er niemand in de zaak.
Hij tilde de doos met boeken naar beneden. “Dank je wel, jongen. Mijn oude botten kunnen dit niet meer zo goed aan. Je bent niet toevallig op zoek naar een baan? Ik zou wel een jonge knaap als jou kunnen gebruiken om me te helpen met de zware dingen in de winkel. Zo druk is het nooit, dus het is zeker geen zwaar werk.”
En toen R na zijn eerste werkdag een keer daadwerkelijk aansloot bij een les, zag hij haar.

“Time flies,
And then - no need to endure anymore.”

“Dit is wat ik wil doen! Ik word gelukkig van deze studie.”
“Een zoon van mij doet een goede studie, een die past bij de familie. Dit- dit is onzin, tijdverspilling! Dat eerste jaar mocht je nog even vrij zijn, maar het wordt tijd om te gaan voor je toekomst. Mijn zoon gaat niet leven van wat kleuren.”
“Dit is mijn toekomst! Ik wil dit!”
“DAN BEN JE GEEN ZOON VAN MIJ!”
Elke nacht weer.

“Time dies.”

Toen de laatste tonen wegstierven, bleef het even stil in de zaal.