O39// Silvia Carter

“Het gaat wel,” was zijn antwoord. Het was vaag, zoals het meeste van zijn antwoorden. Silvia hoopte maar dat hij zich thuis voelde hier. Hij was echter alweer terug in gesprek met Janie.
“Zeker weten, Janie. Het is maar goed dat je me overtuigd hebt.” lachte hij . Het voelde zo gemaakt, het was niet zijn echte lach, al leek Janie dat zeker niet te merken. Die was zo vrolijk als wat.

“Waar kan ik het toilet vinden?” vroeg R opeens, en Silvia merkte aan zijn ogen dat hij echt even weg moest. Ze wees de richting aan en hij verdween. Iets later zag Silvia vanuit haar ooghoek hoe hij van de gang , waar de wc was, naar de achterdeur sloop en vervolgens naar buiten glipte. Dat kwam haar eigenlijk perfect uit, daar kon ze even alleen met hem zijn!

Ze besloot hem even de tijd te geven en volgde hem pas toen ze haar dessert op had. Ze vond hem zittend met zijn rug tegen de grote boom waar hun oude schommel nog aan hing, een briefje in zijn hand. Zijn hand trilde, merkte Silvia op. Meteen werd ze bezorgd en knielde naast hem neer.

"R?" Vroeg ze zacht."Hey, kijk me aan als je me hoort. Kun je dat doen voor me?"
Zijn ogen vonden de hare, het papiertje hield hij nog steeds krampachtig vast. Zacht nam Silvia zijn hand vast en draaide ze met haar duim kalmerende rondjes op de rug van zijn hand tot zijn knokkels niet meer wit zagen van de spanning.

Toen hij wat rustiger leek te zijn ging ze naast hem zitten en raapte ze haar moed bijeen.
"Het is goed dat we hier nu even alleen zitten. Ik wilde toch even met je praten..."
Allereerst moest ze zich verontschuldigen voor de stunt die ze met Doris had uitgehaald.
"Het spijt me als ik je heel erg overviel met Doris, ik wilde gewoon dat je ook iemand had waar je over jongenszaken mee kon praten, dingen die je mij niet kunt vertellen."

Ze twijfelde even, en besloot dat ze gewoon verder moest gaan. Hij leek niet negatief te reageren.
"Ook bedankt dat je mijn ketting terug bracht." Ze glimlachte zacht." Ik wist niet zeker of ik wel belangrijk genoeg voor je zou zijn, maar ik ben blij dat jij ze vond en terugbracht, en dat ik je kon herenigen met je broer. Hij is een goede kerel. Geef hem niet zo maar op."

"En wat Janie daarstraks zei..." ging ze verder, en dacht na, aarzelde ze. Moest ze dit gesprek nu wel voeren? R leek best van streek, maar zij wilde dit ook graag van haar hart. Ze wist echter niet hoe te beginnen. Hoe kon ze hem duidelijk maken dat Janie hem per ongeluk de waarheid vertelt had zonder zelf de eerste bekentenis te doen? Ze was namelijk als de dood voor zijn reactie, maar als die positief zou zijn, wilde ze het wel weten.

Ze kon niet gewoon zeggen dat het over hem ging. Wilde niet het onderwerp van zijn medelijden en spot zijn. Want ook al betekende ze iets voor hem, dat wilde niet zeggen dat hij dit zou beantwoorden.
"ik wil dat je weet dat ze het niet over Damian had." Besloot ze uiteindelijk om veilig te spelen. Dat was al een begin, een uitnodiging tot een verder gesprek. Haar mond hield echter niet op met praten.

"Het punt is. De jongen waar het wel over gaat zal mijn gevoelens waarschijnlijk nooit beantwoorden. Daarom zeg ik ook zijn naam momenteel niet, ik ben bang dat hij me kinderachtig en stom gaat vinden als ik het hem vertel." Ze keek tersluiks naar hem om zijn reactie te peilen en ging verder met vertellen.

"Ik denk dat hij net als Peter Pan niet in de liefde gelooft , en net als alladin te snel groot is moeten worden en voor alles heeft moeten knokken. Hij vind een meisje dat zo'n zware dingen niet heeft moeten meemaken vast niets." Ze keek voor zich uit en liet haar hoofd op haar knieën rusten, wachtend op zijn reactie. Ze gaf hem even de tijd en keek hem toen aan.

"Wat denk jij dat ik moet doen, R?"