Jill Kill, hoofdstuk 2: Jack&Jill

Een grijze auto reed door de straten met drie mensen erin. Een man van zo’n 30 jaar oud. Hij had zwart haar en donkere ogen. Zijn ogen waren een beetje waterig terwijl hij ze op de weg hield terwijl hij door de voorruit keek. Hij bestuurde de auto zonder iets te zeggen tegen de kinderen op de achterbank. Een achtjarige tweeling. De jongen had bruine haren die alle kanten opstaken en groene ogen. Hij had een snee boven zijn hoofd en was doorweekt. Hij keek door zijn raam naar buiten waar donderwolken de lucht vulden. Aan de andere kant zat zijn zusje. Lange blonde haren en violette ogen. Net als haar vader is zij niet nat, enkel door de tranen die nog steeds uit haar ogen lopen. Heel zachtjes snikt ze terwijl haar vader haar woedend aankeek.
‘Stil, jij!’ riep hij woedend. ‘Gedraag je een beetje! Neem een voorbeeld aan Jack, hij weet zich wel in te houden.’
Het jongetje haalde zijn schouders op alsof het voor hem was bedoeld en met tegenzin stopte het meisje met huilen. De auto stopte bij een oud huis en de mensen stapten uit. Bij de voordeur stond een vrouw met drank in haar hand.
‘Hallo, James,’ zei ze. ‘Ik had het gehoord van je vrouw, wat spijt me dat erg!’
James’ vrouw, Jane, was die dag overleden nadat ze in een rivier gereden was per ongeluk. Jack was erbij en wist nog net zijn vader en zus te waarschuwen, maar helaas was het voor Jane te laat. Met een woedende blik keek Jill naar haar vader. Hij had nog geen verdriet getoond of ook maar iets anders dat laat merken dat hij nooit had gewild dat dit zou gebeuren. Even voelde ze een vreemd gevoel in haar onderbuik. Haar woede veranderde in nieuwsgierigheid, maar ze kon haar blik niet van haar vader afhouden en er aandacht aan besteden. Hij ging al zo’n jaar stiekem met iemand anders en haar moeder had het nooit door. Per slot van rekening is het overduidelijk dat het haar toekomstige stiefmoeder niks uitmaakte.
‘Bedankt, Mary.’ zei James. ‘Maar zo erg is het niet, nu hoeven we niet meer stiekem te doen met het feit dat we iets hebben.’
Even grinnikte ze, maar daarna richtte ze zich tot haar stiefkinderen.
‘Ga onmiddellijk naar jullie kamer!’ schreeuwde ze en met tegenzin gehoorzaamde Jack, maar Jill bleef staan.
‘Waarom doe je niet wat Mary van je vraagt?’ vroeg James met zijn tanden op elkaar.
Jill bleef staan. ‘Ben je dan echt niet verdrietig over dat mama stierf?’ vroeg ze met een borrelend gevoel in haar buik. James antwoordde niet en Mary pakte iets uit haar tas. Het was een ketting. Hij was goud en had een scherp punt er aan hangen. Ze haalde uit en sloeg Jill zo hard dat ze op de grond viel. Haar ogen brandden om in huilen uit te barsten, maar dat plezier gunde ze Mary niet, dus ging ze naar boven.
‘Je zou net zoals je broer moeten zijn!’ riep James haar na terwijl ze razend naar haar kamer ging. Jack was al op zijn bed gaan liggen en keek naar zijn tweelingzus toen ze binnen kwam. Een diepe snee had zich gevormd op de plek waar ze was geslagen en Jack schrok toen hij het zag.
‘Hey, zusje,’ zei hij zacht. ‘Alles goed?’
Jill was woedend en keek hem boos aan.
‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’ vroeg hij voorzichtig, maar Jill antwoordde niet en kroop in haar bed. Al snel viel ze in slaap.

Het was alweer een maand later en Jill had alle woede die ze had in haar opgepropt. Het liefst zou ze zowel haar stiefmoeder als haar vader vermoorden en haar broer laten lijden. Maar ze wist dat ze dat niet kon doen. Haar moeder keek toe en ze wilde haar niet teleurstellen.
‘Jack! Jill!’ riep Mary vanaf haar bed. ‘Ga wat water halen bij de oude waterput, nu!’
‘M-Maar dat is heel ver weg!’ protesteerde Jill, maar het had geen zin. Mary haalde haar ketting weer tevoorschijn en sloeg een paar keer op Jills arm. Verontwaardigd keek ze naar haar broer wie genietend toekeek. Ook hij was heel erg veranderd sinds ze hem was gaan negeren. Wat het ook erg maakte, was het feit dat hij nog geen een keer mishandelt was. Met veel tegenzin gingen ze met zijn tweeën naar de oude waterput. Het was op een berg en heel vermoeiend om te komen en wat Jill dwars zat, was het feit dat zij alles moest doen. Jack stond daar gewoon. Op de heuvel te kijken naar een riviertje onderaan.
Zal ik het doen? vroeg Jill zich af. Zal ik het doen?
Ze legde de emmer neer en liep naar haar broertje die niks door had.
‘Bijna klaar?’ vroeg hij zonder om te kijken.
‘Ja, hoor,’ zei Jill onschuldig. ‘Er is alleen nog één klein dingetje dat ik moet doen.’
Even grinnikte ze, wat Jack waarschijnlijk verdacht vond, dus keek hij om en begon te gillen. Jill pakte hem vast terwijl ze de woorden zei die in haar opkwamen.
‘Jack, be nimble. Jack, be quick. Jill’s a little whore and her alibis are turning tricks.’
Even grinnikte ze. Jack wilde zo graag tegenwerken, maar hij leek wel in trance door de lichtgevende ogen van zijn zus. Tot ze wegkeek en hem duwde. Jack had geen evenwicht meer en viel. Kreunend van de pijn en schreeuwend om hulp rolde hij omlaag tot hij in de rivier belandde. Hij kwam terecht op een steen en een schok van pijn schoot door zijn hele lichaam. Het lukte hem niet meer te bewegen en hij zag hoe zijn zus naar beneden kwam. Het deuntje van Jack and Jill was zacht te horen op de achtergrond terwijl ze grinnikte. Toen besefte hij het. Ze kon het laten lijken op een zelfmoord of een ongeluk. Ze had geen bloed van Jack op haar lichaam en de rivier werd rood van de rode vloeistof die uit zijn lichaam sijpelde.
‘Jack, be lethal. Jack be slick.’ zei ze, terwijl het liedje van Jack and Jill langzaam verdween. ‘Jill will leave you lonely, dying in a filthy ditch.’
Het lukte hem niet meer te ademen en uiteindelijk werd alles zwart.

De deur ging open en Jill kwam naar binnen, maar Mary en James besloten er geen aandacht aan te besteden. Ze hoorde hoe het kleine meisje stil de trap op kwam, haast onhoorbaar. Maar toen verscheen ze in de slaapkamer. Mary keek haar verbaasd aan.
‘Grapjes uithalen, hè?’ vroeg ze grinnikend. James keek haar aan en grijnsde, maar Jill zei niks. Haar lange, blonde haren hingen voor haar gezicht en blokkeerden haar ogen. Haar zwarte japon zag er netjes uit, alleen een beetje gekreukeld. Het deuntje van Jack and Jill werd gespeeld en Mary keek naar haar man, maar hij weigerde terug te kijken. Even grinnikte hij, toen hij plotseling een mes achter zijn rug vandaan haalde. Hij begon te lachen als een psychopaat terwijl hij op haar klom en haar aankeek met zijn plotselinge paarse ogen. Toen stak hij. Recht door haar hart. Dood. Nu keek Jill op naar haar vader. Ze grinnikte en zong weer dezelfde zinnen als bij haar broer. Ze haalde een mes achter haar rug vandaan en doodde hem. Toen hoorde ze een stem.
‘Jill, waarom?’
Jill keek op en zag haar staan. Met haar transparante huid en dezelfde blonde haren als haar dochter. Groene ogen en een witte nachtjapon.
Nee.
Ze keek naar haar vader en liep achteruit. Ze richtte haar tot de vrouw.
‘Sorry mam, dit is wie ik ben.’
Ze verdween.