2. Jill Kill, hoofdstuk 1: bijna vermoord

Ik weet wie Jill Kill is. Ik weet hoe ze eruit ziet, hoe ze ruikt en hoe ze haar slachtoffers te pakken krijgt. Hoe meer slachtoffers, hoe meer angst, hoe meer kracht voor haar. Hoe ik dit alles weet? Ik heb haar zelf gezien en was bijna ook een slachtoffer.
Het was een donkere nacht. De sterren waren niet zichtbaar door de wolken die de sterren blokkeerden en de maan was ook achter een wolk. Het was drie uur ‘s nachts en ik was net ontwaakt uit een pure nachtmerrie. Eerst dacht ik dat het kwam door het feit dat ik die avond nog een horror film had gezien, maar later bleek dat niet waar te zijn. In die droom, liep ik op een straat. Aan beide kanten sloten bomen me in waardoor ik enkel naar voren kon lopen. De hemel was helemaal zwart en ik had geen idee waar het licht vandaan kwam. Na een paar minuten lopen, wat eeuwen leken, kwam ik uit bij een perfecte cirkel. Automatisch ging ik er middenin staan toen de lucht paars werd. Vele vragen kwamen in me op, maar ik had geen controle over mijn lichaam. Ik hoorde het deuntje van Jack and Jill en zong het automatisch mee. Ik had geen idee hoe ik het hele lied uit mijn hoofd kende, aangezien ik die liedjes, toen ik nog heel klein was, weigerde mee te zingen. Paniek vulde mijn hele lichaam, maar nog steeds wilde mijn ledematen niet luisteren. Dan hoorde ik heel zacht iemand grinniken. Het klonk als een klein meisje, zo’n 8 jaar oud. Ze begon een stuk te zingen van het liedje van “Wolf in sheep’s clothing” van Set It Off. Ze zong het heel rustig en langzaam en het was bijna onhoorbaar.
‘Jack, be nimble. Jack, be quick. Jill’s a little whore and her alibis are turning tricks.’
Even grinnikte ze, maar al snel ging te verder.
‘Jack, be lethal. Jack, be slick. Jill will leave you lonely, dying in a filthy ditch.’
Bij die laatste woorden schrok ik wakker. Eerst dacht ik dat het gewoon een aparte droom was, maar nu besef ik dat het klopte. Het was een visioen. Badend in het zweet hijgde ik na en legde mijn hand op mijn hoofd om bij te komen. Ik stapte uit mijn bed en keek naar het raam. De gordijnen waaiden en de wind kwam naar binnen. Waarom was het raam open? Toen hoorde ik iets achter me.
‘Lekker geslapen?’
Ik draaide me geschrokken om, maar kon weer ademhalen toen ik zag dat het papa was. Hij keek naar de grond en had zijn ogen gesloten. Zijn armen hield hij achter op zijn rug en ik kon vreemde vlekken zien op zijn pyjama. Mijn ogen waren nog niet goed genoeg gewend aan het donker en achter hem stond de lamp in de gang aan, dus kon ik enkel zijn silhouet zien. Toch was ik 100% zeker dat dit mijn vader was, hoewel er wel iets in mij wilde wegrennen. Daarom antwoordde ik niet.
‘Hey, pa.’ stamelde ik. ‘Wat doe je hier?’
‘Oh, ik dacht ik ga even bij mijn lieve dochter kijken,’ antwoordde hij. Nog meer angst pakte me bij mijn hart. Er was iets mis. Er was iets gruwelijk mis. Instinctief zette ik een paar stappen achteruit en liep naar mijn bureau. Ik opende de lade en pakte een gebroken drumstok tevoorschijn om hem vervolgens beschermend voor me te houden. Toen opende hij zijn ogen en merkte ik op wat er loos was. Normaal waren zijn ogen groen, maar nu paars.
Net als in mijn droom, dacht ik en ik begon te gillen toen hij op me af sprong. Achter zijn rug haalde hij een mes tevoorschijn en begon hij me te steken. Helaas voor hem, miste hij en gebruikte ik mijn kennis van vechten om me te verdedigen. Ik begon te gillen en hoorde sirenes dichterbij opkomen. De sirenes leken mijn vader weer bij kennis te brengen en hij knipperde even met zijn ogen terwijl hij zijn mes omhoog hield. Zijn iris was weer de kleur die het hoorde te zijn en geschrokken stond hij op. Ik had een paar wonden, maar het was te doen. Hij keek naar zijn handen die onder het bloed zaten, net zoals zijn pyjama. Even rende hij mijn kamer uit en keek in die van ma en hij. Hij bevroor en bleef daar even staan. De politie stond op het punt de deur in te beuken toen hij het mes door een hart stak. Bloedend viel hij op de grond. Bewegingloos. Opnieuw hoorde ik het deuntje van Jack and Jill terwijl het gegrinnik weer begon en dezelfde zinnen van “Wolf in sheep’s clothing” werden gezongen. De geur van modder brandde in mijn neusgaten. Toen zag ik haar. In de deuropening, grijnzend en grinnikend. Dezelfde zinnen bleef ze herhalen terwijl ze me met paarse ogen aankeek. Ze droeg een lange, zwarte jurk en liep op blote voeten. Ze was heel vies en zat onder het bloed van haar slachtoffers. Haar lange, golvende, blonde haren pasten niet goed bij de rest van haar lichaam en kleding wat haar extra angstaanjagend maakte. Ik kroop steeds verder achteruit, tot ik tegen de muur zat. Ze hing over me heen en grinnikte. Ze stopte met zingen en bleef me aankijken. Tot de politie binnen kwam. Ze vervaagde terwijl het deuntje bleef doorspelen.