O33// Silvia Carter

Maandag avond was verlopen zoals Silvia had gedacht : ze hadden lasagne en een kort gesprek met haar vader via een belabberde videolijn. Van even alleen spreken met hem was geen sprake, hij had maar beperkte tijd.

Dinsdag had ze de laatste spullen van het project dat ze met Einar deed op haar tafel gevonden.
Van R zelf was geen spoor. Ze zou blij moeten zijn, nu kon zij hun project inleveren en zou haar cijfer niet door hun ruzie beïnvloed worden.
Waarom was ze dat dan niet?

Misschien omdat ze hem wilde vertellen over het interessante feit dat de achternamen van R en Janie's favoriete stagiair overeen kwamen... En dat die stagiaire bij nader onderzoek/gesprekken ook nog eens een grote broer bleek te hebben die van thuis was weggelopen. Die grote broer kreeg overigens ook de blaam van Doris' passie voor de zorg, wat bij hem thuis als een meiden beroep werd gezien.

Ook de woensdag verliep in stilte en irritatie om Damian die haar niet met rust liet . R negeerde haar echter compleet, wat een pijnlijke bevestiging was dat hij niets om haar gaf en haar enkel als een irritatie zag. Ook in de middag richtte hij zich slechts op het schilderen, terwijl Silvia Damian rond zich had fladderen als een bezitterige gier.

"Ik moet even naar de wc, mag ik dat nog wel alleen?" Ze duwde haar script in Damian's handen en liep de ruimte uit. Toen ze een echter in een hokje verscholen zat en god dankte voor de tijd alleen, hoorde ze via het open raam een gesprek.
“Met Harding. Ja klopt, ik heb al meerdere malen gebeld voor mijn fornuis en koelkast.”
Ze fronste. Zat Einar met problemen thuis?

Aan zijn uitleg te horen werkten beide elektrische apparaten niet en kon een monteur alleen op zaterdag op een onbepaalde tijd, waardoor Einar een dag werk zou missen, en bijgevolg een dag inkomen

Einar lachte schamper om het antwoord dat gegeven werd. Ze hoorde het zelfs terwijl ze haar handen waste. Zijn antwoord was ongelovig en sarcastisch. Silvia voelde medelijden voor hem. Het was duidelijk niet makkelijk voor hem, en dan deed de klantendienst ook nog zo moeilijk.

Even was het weer stil na een gefrustreerde monoloog van R en Silvia liep naar buiten, waar ze om het hoekje keek en hem zag.
“Ja bedankt.” R keek naar zijn telefoon. “Voor niks.”
Hij haalde een hand door zijn haren en zuchtte diep. Silvia zag gewoon hoe gebroken hij hiervan was, ze stapte op hem af.

"Hey." Zei ze zacht, met neergeslagen ogen. " Ik hoorde terwijl ik daar binnen was dat je problemen hebt met je koelkast en fornuis. Het was niet mijn bedoeling om mee te luisteren, maar ik vroeg me af of je het misschien fijn zou vinden om bij ons te komen eten? Ik zou me fijner voelen als ik wist dat je een fantsoenlijke maaltijd binnen had en mijn moeder zou het me nooit vergeven als ik een goed persoon in nood geen maaltijd aanbood als hij die nodig zou kunnen hebben."

Natuurlijk was dat het moment waarop Damian verscheen.
"Hee prinses, klaar op de troon? Ik kom je halen om kostuums te passen."
Ze zuchtte geïrriteerd zodra hij weer zo bezitterig zijn arm door de hare haakte.
"Volg je me echt overal?" Een beetje irritatie klonk nog door haar stem. Ze wierp nog een verontschuldigde blik op Einar terwijl Damian haar mee sleurde. Hij had niet eens de kans gehad om te antwoorden!

Gelukkig keek Silvia erg uit naar haar kostuum, de jurk die Einar voor haar ontworpen had. Een kwartier later liep ze de kleedkamer uit, opgemaakt en in haar jurk. Die was iets dieper uitgesneden dan ze gewoon was, dus had ze noodgedwongen de naamplaatjes van haar vader op haar tafeltje in haar kleedkamer moeten laten liggen. Ze voelde zich naakt zonder.

Ze liep voorbij Einar en tikte hem zacht op zijn schouder zodat hij op zou kijken, ondanks alles verdiende hij het om haar als eerste in de jurk te zien. Zijn ontwerp voor haar.
"Wat vind je ervan?" Vroeg ze zacht, Shizowitz en Vanespen waren bezig met Damian, dus zouden ze hem niet kunnen vermanen. Toen ze echter hun kant uit keken liep Silvia snel door om R uit de problemen te houden.
Hij had al genoeg aan zijn hoofd.

Na de repetitie kleedde ze zich om en vroeg zich af hoe ze Einar zover kon krijgen dat hij haar aanbod voor een warme maaltijd zou aannemen en zou praten met iemand waar hij mogelijk al jaren geen contact meer mee had gehad.

Met pijn in haar hart keek ze naar de plaatjes, ze wist dat R ze gezien had, en ze wist dat hij gehoord had hoeveel haar vader voor haar betekende. Het was risicovol, maar dat moest dan maar. Ze liet het licht aan en vertrok, de naamplaatjes duidelijk in zicht achterlatend. Ze reed naar de crèche van Janie, waar ze Doris Harding zo lang mogelijk aan de praat zou houden.

alsjeblieft laat hem ze terug brengen