Aarde en de eik

Daphne nam Romy mee naar een bos. Het was een natuurlijk bos, niet aangelegd door mensen, één van de enigen die nog op aarde bestonden. "Waarvoor is dit nodig?" vroeg Romy met klem. Ze kreeg als antwoord: "Dit is één van de enige plaatsen waar je echt kan ontdekken wat er diep in je zit. Laat alles los en geef je gevoel dat wat het al tijden wou: vrijheid. Laat je intuïtie het overnemen ontdek de ware jij."
"Dat is geen antwoord op mijn vraag", hield ze vol. Daphne antwoordde geagiteerd: "Dat is het wel: hier leer je jezelf kennen, iets wat je ergens anders niet zou kunnen. Laat nu al je problemen los en volg je intuïtie." Ze klonk op het eind een beetje kwaad. Romy besloot dat het geen kwaad kon het een kans te geven en ging op een omgevallen boom zitten. Ze vouwde haar benen onder haar in kleermakerszit en sloot haar ogen. Onmiddellijk ging haar aandacht uit naar de boom waar ze op zat. Hij was bij de laatste storm een paar maanden geleden gevallen, maar nog niet volledig gestorven. Er zat nog een beetje leven in hem. Ze wou dat ze iets voor hem kon doen, dat ze hem kon helpen. Van zodra die gedachte zich een weg had gebaand naar haar bewustzijn, voelde ze een krachtige energie. Ze voelde niet meer alleen de boom, ze wás de boom. Maar ze was niet alleen zichzelf en de boom, ze was ook de varen die ernaast stond, en de eik die een beetje verder stond, en de wilde viooltjes die overal rond hen heen stonden, en al de grassprietjes die daar stonden, en de grond die onder al deze planten was, en langzaam aan werd ze deel van het bos. Nee, ze werd niet deel van het bos, ze wás het bos. Ze vond het geweldig voelen. "Je concentreert je niet genoeg. Er is nog iets dat je dwarszit", haalde Daphne haar uit dat geweldige gevoel. Van zodra Romy haar ogen terug opendeed om te reageren, viel de connectie met het bos weg. Ze voelde alleen nog maar de boom onder haar. "Wat doe ik dan zogezegd verkeerd?" vroeg ze een beetje gepikeerd. Daphne antwoordde bijna meteen: "Je laat je gedachten niet volledig gaan. Er is nog iets wat je dwarszit." Zeg maar eerder iemand, dacht ze terwijl ze haar best deed al haar gedachten weg te laten vloeien. Ze merkte meteen dat ze weer hetzelfde bereikte als voorheen, maar de connectie werd niet langer beperkt tot het oeroude bos. Ze werd ook de bloemen in het veld ernaast, en de bomen in de voortuin van de nabijgelegen stad, en al het gras dat als voedsel voor de koeien diende, en de groenten die werden gekweekt om op te eten, en de planten die werden gebruikt als snijbloemen, en de kerstbomen, en ze voelde alles. Ze vond dat gevoel geweldig. Ze voelde elke plant die er was, eender waar. Die ene theeplant in Vietnam, die hoorde erbij. Die ene baobab in het zuiden van Afrika, die hoorde erbij. Die ene cactus in Centraal-Australië, die hoorde erbij. Geen enkele plant kon ze niet voelen. Oké, dacht ze, nu heb ik misschien wel dit fantastische gevoel, maar wat kan ik hiermee? Ze voelde nog steeds de arme boom waar ze op zat en besloot een poging te wagen hem te redden. Ze focuste zich op het kleine beetje leven dat er nog in zat en sterkte dat in haar verbeelding aan. Tot haar verbazing bleek die extra kracht niet alleen haar verbeelding, maar ook werkelijkheid. Ze focuste zich er nog meer op en op dezelfde manier deed ze takjes rond zich opkomen, die heel bladerrijk waren. Ze voelde hoe de armen van de eik zich uitstrekten naar boven, allen een beetje gekromd. Ze bedacht dat de wortels uit de onderkant van de stam groeiden en dat ze zich diep wortelden. De boom nam zo een wel heel vreemde houding aan, maar dat deed er voor haar niet toe. Toen ze eindelijk vond dat ze de boom genoeg had geholpen, opende ze haar ogen weer. Een groot deel van de band met de natuur viel weg, maar die met de eik bleef. Ze kon alleen niets zien. Er zaten eikenbladeren voor haar ogen. Ze vroeg vriendelijk of die uit de weg konden gaan, en dat deden ze meteen. Toen ze recht wou staan, merkte ze dat ze opgesloten zat in een vreemde knobbel van de stam van de boom. Ze kon haar benen niet meer bewegen. Puur op gevoel sloot ze haar ogen weer en verplaatste ze haar gedachten in de boom. Ze werd één met de eik, letterlijk. De knobbel slokte haar hele lichaam op en ze werd de eik. Dat gevoel was blijkbaar nog geweldiger dan datgene dat ze eerder had, want ze bleef er uren inzitten. Toen ze eindelijk terugdacht aan haar arme mentor die al die tijd op haar had staan wachten, kwam ze weer tevoorschijn. Ze kreeg haar lichaam weer terug, dat er net hetzelfde uitzag als ervoor, met dezelfde kleren en al. Ze keek rond tot ze Daphne zag, die ook in meditatiehouding zat. Van zodra Daphne haar blik op zich voelde, opende ze haar ogen en keek haar met een glimlach aan, ook al bereikte die glimlach haar ogen niet. "Dat gevoel, dat is toch echt gewoonweg geweldig", zei ze met een twinkeling in haar ogen die ze eerder nooit had. "Ja", was alles dat Romy kon uitbrengen. Ze was zó overdonderd door het hele gebeuren dat ze er even van moest bekomen. "Dat wat je net deed met die boom, kan je met elke plant. Zelfs met zaadjes, al is dat wat moeilijker. Wil je het proberen?" met overtuiging knikte Romy van ja. Ja, ze wou een zaadje zelfhandig doen uitgroeien.