O14 || Einar Harding

“Er is niet echt een inschrijving geloof ik,” antwoordde Silvia hem. Ergens had R het ook wel verwacht. “Je zegt gewoon aan mr Shizowitz van houtbewerking dat je mee wilt werken, hij zal dan waarschijnlijk iets van je werk willen zien om je te beoordelen. Zo weet hij of hij je aan de grote werken zoals het balkon, of de kleinere zoals de struiken moet zetten.” Mensen hadden ze altijd nodig, en zelfs als je twee linkerhanden had, waren er altijd mensen nodig die materialen konden halen, die de eerste grondlaag konden verven of gewoon dingen vast konden houden terwijl die aan elkaar werden getimmerd.

“Dus je weet dat het vandaag audities zijn.” Hij knikte slechts. “Dan weet je ook waarom ik niet kan gaan.” Dat begreep hij minder, maar ze zou haar redenen wel hebben, dus ook hij pakte de spullen weer zonder verdere vragen te stellen. De uitleg kwam snel genoeg.

“Ik kan niet gaan, omdat ik deze tijd met jou heb ingepland. Geen verwijt, en ik vind het niet erg om samen te werken. Daarom kan ik ook niet gaan, ik kan jou niet laten opdraaien voor al het werk om auditie te gaan doen voor de mensen die jou zo afkraken. Wat voor een projectpartner en vriendin zou ik zijn als ik dat deed.”

Wacht, haar reden was hun afspraak? Waarom zou ze dat doen? Dit was haar droom, en nu zat ze vast aan hem. Dat ze zich vriendin noemde verraste hem nog meer. Hij dacht niet dat ze zo tegen hem aankeek, dat ze hem ooit als een soort van vriend kon zien. Het kon haast niet waar zijn.

Ze keek hem niet aan terwijl ze ergens naar tastte. Hij kon alleen maar indenken dat ze een pen zocht, maar haar hand tikte tegen de zijne aan. R voelde het contact van hun huid en hij had het idee dat het stukje waar ze hem aanraakte gloeide.

Zonder te hebben doordacht wat hij aan het doen was, greep hij haar hand vast. “Nee, dit project kan wel wachten. We hebben echt wel tijd zat. Het is maar even dat de auditie duurt, en ik moet toch mr Shizowitz nog spreken. Kom.” Met zijn vrije hand gooide hij de spullen in zijn tas en hij trok haar overeind. Terwijl hij haar praktisch meenam naar de audities, bleven hun handen verstrengeld. Daar kon hij maar beter niet te lang bij stilstaan.

Mr Shizowitz was ook in de ruimte toen ze naar binnen liepen, en zodra hij R en Silvia zag, kwam hij naar hen toe. “Ah Harding, ik vroeg me al af wanneer je zou komen. Je snapt onze deal? Je helpt mee met het decor, en we zullen het niet over verdere consequenties hebben.”

Einar knikte. “Ja.” De blik van Mr Shizowitz vernauwde iets bij het missen van ‘meneer’. R had zo gehoopt hem pas te spreken wanneer Silvia al weg was naar haar auditie. Het was nooit zijn keuze geweest om te komen helpen met decorbouwen. Hij had andere dingen te doen met zijn tijd. Maar nadat hij bij de directeur geroepen was voor iets dat hij niet gedaan had, had hij geen keuze. Het was dit of ander strafwerk, en hij mocht nog van geluk spreken dat ze de politie er niet bij hadden gehaald. Dat hij het niet gedaan had, was iets waar ze uiteraard niet naar hadden willen luisteren. Ze kenden zijn achtergrond, hij moest de dader wel zijn. Zelfs al had het meisje dat naar de directeur gestapt was voor seksuele intimidatie het gezicht van de dader niet gezien, wist ze alleen dat diegene een capuchon op had gehad. Zodra zijn naam gevallen was, was iedereen ervan overtuigd geweest dat het R was geweest. Dat hij gewoon thuis geweest was, werd niet geloofd.

“En Silvia, schat, wat fijn dat je hier bent! Kom, de audities voor Julia zijn bijna afgelopen.” Het was wel duidelijk wie de favoriet van Mr Shizowitz was.

Einar keek niet opzij naar Silvia. Wat zou zij ervan denken dat hij gedaan had alsof hij hier had willen zijn? Zou ze teleurgesteld zijn? Of was het gewoon een bevestiging van wat ze diep vanbinnen al wel wist?

En wat zou ze denken als ze hoorde dat hij van seksuele intimidatie beschuldigd was?