O11// Silvia Carter

“En vreemd genoeg heeft hij ook oren,” klonk het met ingehouden woede, Einar had hun gesprek gehoord, hij had gehoord dat zij het voor hem op nam. “En trouwens, je schaduwen zijn helemaal verkeerd,”
Hij knikte naar het bord waarmee de kwatong aan het werk was geweest. Het moest een stuk van een rozentuin worden, maar Silvia kon ook zien dat er iets mis was met het decorstuk.

Hij draaide zich om, en instinctief rende zij hem achterna.
"Einar. Wacht nu even." Ze holde achter hem aan en wist haar hand op zijn arm te leggen.
"Trek je niet te veel van die woorden aan, oke? Je bent beter dan dat, dat voel ik gewoon." Ze gaf hem een kleine glimlach. Er was zo veel dat ze zou willen zeggen.

Ik verdedig je
Je staat er niet alleen voor
Duw me niet weg
Ik denk niet hetzelfde als zij

Ze durfde niet.
Even stonden ze daar in stilte, terwijl Silvia haar moed bijeen raapte.
"We zouden artistieke mensen met een goed oog voor detail kunnen gebruiken bij de decorbouwers, ik weet dat je waarschijnlijk helemaal geen zin hebt daarin, maar weet dat je welkom bent. Ik zou het al zeker leuk vinden."

Ze voelde hoe ze begon te blozen na dit voorstel en mompelde een haastig afscheid, voor ze nog een klein bemoedigend kneepje in zijn arm gaf en zich terug naar de toneelgroep haastte. Er werd gezegd dat er woensdag audities gehouden zouden worden, en Silvia kon haar teleurstelling niet verbergen. Woensdag was projectdag en bijgevolg voorbehouden voor Einar , ze zou dus niet eens auditie kunnen doen voor Julia.

Hij had haar in die rol gezien, en dat had haar verlangen om de rol te spelen alleen nog vuriger gemaakt. Het zou mooi geweest zijn: zij in de hoofdrol van een script waar ze samen aan gewerkt hadden.

Toch zou ze Einar niet in de steek laten woensdag. Hij had iemand nodig die hem steunde, en als zij woensdag auditie zou doen, zou dat het signaal geven dat ze meer om de toneelgroep gaf dan om hem. Meer gaf om mensen die kwetsende commentaar gaven op hem, dan om hun project.

Nee dat kon ze hem beslist niet aandoen.

---

"Is er iets, Silvia?" Annabelle keek haar bezorgd aan tijdens de lunch. Silvia schonk haar een waterige glimlach.
"Het gaat wel, ik zit alleen zo in tweestrijd. Ik heb een project waarvoor ik elke woensdag zou werken, maar nu zijn er woensdag audities en kan ik dus niet mee doen."
"Waarom niet, wie is je partner?"
"Einar Harding."

Even was Annabelle stil.
"Shit zeg, ben je al alleen met hem geweest? Heeft hij je iets aangedaan? Je hebt toch geen drinken van hem aangenomen he?"
"Ja, nee en nee. Al weet ik zeker dat hij niet het type is om me stiekem te drogeren of dronken te voeren." Ze zei het streng en kortaf, ze had geen zin om deze discussie opnieuw te voeren.

"Je verdedigt hem, je ziet weer het goede in iedereen he?" Annabelle zei het met een geamuseerde glimlach.
"Hij verdient op zijn minst een kans, en hij heeft al veel inzet getoond voor ons project. "
"Als hij dan toch zo lief en knuffelbaar is, waarom vraag je hem dan niet gewoon of je woensdag even een uurtje pauze mag van dat project om je auditie te gaan doen?" Annabelle bestudeerde haar nagels.

"Omdat dat gevoelig ligt. De toneelgroep en hij staan niet bepaald op goede voet met elkaar."Legde Silvia uit.
"Dat verbaast me niks... en jij staat weer tussen twee vuren en probeert voor iedereen goed te doen, zoals gewoonlijk. "