O1O || Einar Harding

Terwijl ze de tekeningen bestudeerde, hield hij haar nauwlettend in de gaten. Het was wel grotendeels haar idee dat hij nu vast uitgewerkt had. Wat als het alles was wat ze totaal niet in haar hoofd had gehad?

Hij keek toe hoe ze de lijnen volgde met haar vinger. “Wauw, deze zijn schitterend,” fluisterde ze. Ze klonk alsof ze het meende, maar misschien was ze ook wel gewoon beleefd. R wist ook wel dat het niet zijn beste werk was. “Wanneer heb je de tijd gevonden om deze te maken?”

Hij haalde zijn schouder op. “Ik had wat tijd over,” zei hij nonchalant, alsof het niks geweest was. Dat hij misschien drie uur slaap had gehad vertelde hij er niet bij. Hij wilde ook niet dat ze zou denken dat hij te hard probeerde in haar gunst te komen, zelfs al was dat precies wat hij nu probeerde.

“Ze lijkt op mij. Is dit jouw manier om te zeggen dat je me wel in de rol van Julia ziet?” Ze had gelijk natuurlijk. Zijn inspiratie voor Julia was Silvia geweest, al had hij gehoopt dat het haar niet op zou vallen. Voor hem was ze ook Julia, de verboden liefde bij wie hij nooit een kans zou hebben, al was het ditmaal niet te danken aan familienamen. Ze zou trouwen met Paris, niet met R(omeo). Alleen in dit verhaal zouden ze niet samen sterven, omdat ze liever dood waren dan gescheiden, en zouden ze niet stiekem ervandoor gaan. De enige die, in elk geval gevoelsmatig, zou sterven hier was R. En hij zou niet sterven wetende dat het meisje van zijn dromen van hem hield. Hij zou weten dat ze al te gelukkig met haar Paris zou zijn.

“Als je maar half zo goed bent als dat de verhalen doen geloven, is het niet meer dan terecht dat jij de rol van Julia krijgt,” zei hij. Ze was goed, dat wist hij. Hij had een eerdere voorstelling ook gezien en zij was echt de ster op het podium geweest. Als iemand de kans had om door te breken was zij het.

Als iemand het verdiende Julia te zijn, was zij het.

“Dankjewel om me dit te tonen en met me mee te lopen. Ik vind je ontwerpen schitterend,” zei ze. Hij wilde haar succes wensen met de toneelclub en zeggen dat ze er de dag erna wel verder over door zouden gaan, maar toen deed ze iets wat hij niet verwacht had en waardoor de woorden in zijn keel bleven steken. Ze drukte heel kort haar lippen tegen zijn wang.

Op de plaats bevroren bleef hij staan terwijl ze weg liep naar de anderen. De plek waar haar lippen zijn huid geraakt hadden bleef gloeien en hij kon zich er niet toe zetten te bewegen. Hij wist ook wel dat hij nu weg moest lopen en dat hij hier niet langer nodig was, maar zijn lichaam luisterde niet langer naar hem en hij kon slechts staren naar haar zoals ze bij de anderen stond.

Had dit iets te betekenen? Natuurlijk niet. Dat wist hij ook wel. Misschien was ze gewoon een affectief persoon, was dit haar manier om een bedankje voor de schetsen te geven. Het ging niet om hem als persoon, dat wist hij ook wel.

De woorden van het meisje met wie Silvia praatte waren niet verwonderlijk. R wist wel hoe er over hem gepraat en gedacht werd. Dat betekende niet dat het geen pijn deed om het hardop te horen.

“… dan zou hij ons allemaal dronken voeren en een naïef meisje zoals jij zijn bed in sleuren. Niet te geloven dat je echt zo dom bent.” Hij balde even zijn vuisten en de nagels prikten in zijn huid. Die opmerking was wel wat hij nodig had om uit de trans die Silvia hem bezorgd had te halen. Wist dat andere meisje niet dat hij er nog was, of maakte het haar niet of hij het hoorde?

“En vreemd genoeg heeft hij ook oren,” kaatste hij terug met ingehouden woede. Hij wist ook dat hij de grotere persoon moest zijn en moest maken dat die weg kwam. Het was toch nutteloos. Hij kon niet iedereen bevechten die zo over hem dacht. Al betekende dat niet dat hij dat niet probeerde, iets wat hem alleen maar meer tegenwerkte. Wat hij ook deed, de strijd was al gestreden.

En dat was geheel zijn schuld geweest.

“En trouwens, je schaduwen zijn helemaal verkeerd,” voegde hij eraan toe, puur om terug te slaan. Hij knikte naar het bord waarmee ze aan het werk was geweest. Het moest een stuk van een rozentuin worden, maar als je nu naar de bloemen keek waren er minstens drie lichtbronnen die van verschillende kanten allemaal selectief een paar bloemen beschenen. Het klopte van geen kanten.

Hij draaide zich om. Hij moest hier weg voor hij nog meer zou zeggen. Hij kon zich niet eens beheersen. Wat zou Silvia nu van hem denken?