OO4 || Einar Harding

“Okay. Laten we eraan beginnen. Ik weet dat je waarschijnlijk geen zin hebt, maar des te sneller we werken des te sneller je weer van me verlost bent.” Ik weer van jou verlost ben. Ze zei de woorden niet, maar R wist dat Silvia ze dacht. Hoe kon het ook anders? En hij begreep het. Hij wist precies waar hij stond, dus wat kon hij anders dan aan haar wens voldoen?

Het brainstormen ging… verrassend soepel. Silvia kwam met de ideeën, en R haalde ze onderuit. Soms om fouten eruit te halen, soms om onder haar huid te kruipen. De ideeën werden er beter van, dat wel, en soms verdienden ze het ook niet om zo hard onderuit te worden gehaald. Maar wanneer ze naar hem keek met korte ergernis als hij te hard erop ging, betekende dat in elk geval dat ze naar hem keek.

“Dus ik dacht dat we elke woensdag samen zouden kunnen komen, want dinsdag en donderdag moet ik naar de repetities van de toneelclub. Ik snap het als je dit vervelend vind, maar de repetities beteken heel veel voor me, en als ik een rol wil kan ik ze echt niet missen.”

Hij knikte. “Geen dinsdag en donderdag. The show must go on, got it.” Het was haar passie en hij snapte dat ze dat niet voor een vervelend groepsproject met een vervelende klasgenoot wilde afzeggen. Ze hadden ook tijd zat. Het maakte niet dat zijn stem licht sarcastisch klonk.

“Als je wilt, kunnen we tijdens de lunch verder bespreken?” Ze werd rood. Schaamde ze zich zo om gezien te worden met hem? Maar zij stelde het voor, zij had dit niet hoeven doen. Ze hadden de woensdag in een eenzaam hoekje kunnen werken zonder dat iemand het kon zien.

Tijd om te antwoorden kreeg hij ook niet. “Oke. Dan eh, dan ga ik maar.” Ze liep al weg en heel even keek R haar alleen na. Toen gooide hij zijn spullen in zijn tas en haastte achter haar aan.

“Wacht even,” zei hij. Hij vergrootte zijn passen en haalde haar in. Hij grijnsde licht. “Hoe denk je aan dat project te werken zonder in mijn aanwezigheid te moeten zijn?” vroeg hij haar spottend. Hij zou het niet moeten doen. Zou niet zo moeten praten en zou eigenlijk haar een pauze rust moeten geven zonder hem. Maar sinds wanneer zei hij nee tegen in haar aanwezigheid te verkeren?

Hij zag de blikken wel toen ze samen liepen. Zag de vragen wel. Wat moest hij naast haar? Viel hij haar lastig? Was hij weer dronken? Het maakte dat hij de kraag van zijn hoodie wat hoger trok, misschien net iets meer in elkaar dook. Hij was niet gemaakt om in de spotlights te staan, was degene die vanuit een donker hoekje commentaar leverde. Het was zijn schuld dat er verhalen over hem rondgingen, maar het was vooral het grote contrast met Silvia dat maakte dat het nu opviel.

Maar voor haar aanwezigheid zou hij alles doen.