1 * 3

De volgende dag liep Danielle vrijwel meteen naar de circustent. Ze wilde haar act nog minstens twee keer overlopen, zodat ze ‘s avonds zonder zorgen mee kon met Fabian en zijn vader. Het touw was nog niet naar beneden gehaald en met een beetje geluk, zou de stereo er nog staan. Danielle had echter niet gerekend op de aanwezigheid van andere artiesten.
Het eerste wat Danielle hoorde, was de opzwellende muziek. Daarna kwam het geluid van paardenhoeven en kort gehinnik. Danielle liep de circustent binnen, waar ze nog net het einde van de paardenact kon meepikken. De twee artiesten - Lilou en Viktor - lagen beiden uitgestrekt op de rug van hun paard. De dieren liepen rustig rond in de cirkel, precies zoals ze het hadden aangeleerd.
Danielle had nooit begrepen hoe Lilou en Viktor het deden. Op dieren kon je niet vertrouwen. Hoe vaak had Danielle al gezien dat de paarden het benauwd kregen tijdens een circusvoorstelling en de act helemaal fout liep? Zij had enkel een touw en zichzelf om rekening mee te houden: beiden dingen waar ze op kon bouwen.
Danielle bleef in de opening van de tent staan en keek even naar de act. Het liefst wilde ze Lilou en Viktor meteen vragen om de tent te verlaten, maar ze durfde niet goed. Hoewel de drie elkaar al jaren kenden, kon Danielle niet zeggen dat ze vrienden waren. Dat gold voor veel mensen in het circus. Danielle kon de mensen die ze vrienden noemde maar op één hand tellen.
Op dat moment sprongen de artiesten beiden van hun paard en liepen naar het midden van de tent, waar ze gracieus bogen.
Danielle klapte in haar handen en liep naar ze toe. ‘Hé Danielle!’ begroette Lilou haar vrolijk. ‘Wat vond je van de act?’
‘Het weinige dat ik heb gezien vond ik prima,’ glimlachte Danielle. ‘Hebben jullie de tent nog lang nodig?’
Lilous blik ging meteen naar die van haar partner. ‘Ik denk dat we wel genoeg geoefend hebben, niet Viktor?’
Viktor schudde echter zijn hoofd. ‘We hebben heel de dag de tent gekregen van Henry. Sorry Danielle, je zal ergens anders naartoe moeten.’
Danielle fronste. ‘Jullie act zag er nochtans prima uit.’
Viktor zette een stap vooruit en kwam zo voor Lilou te staan. ‘De paarden hebben de oefening nodig. Hoe vaker ze de routine doen, hoe beter ze reageren als er publiek bij komt.’
Danielle liet zich niet intimideren en keek koppig omhoog. ‘Het zag er nochtans uit alsof de paarden perfect weten wat ze moeten doen.’
Danielle was niet van plan om los te laten. Ze had haar tijd op het touw nodig, om zichzelf gerust te stellen. Als ze met zenuwen aan haar act zou beginnen, kon er zoveel fout gaan…
Viktor wilde opnieuw tegenstribbelen, maar Lilou legde een hand op zijn schouder. ‘Ik heb een voorstel,’ zei ze, met haar eeuwige glimlach. ‘Danielle, jij mag de tent tot de middag. Wij verzorgen dan de paarden en wanneer je klaar bent, wisselen we weer.’
Het was minder tijd dan Danielle voor ogen had, maar het was beter dan niets. ‘Prima,’ knikte ze.
Viktor kneep zijn ogen tot spleetjes en draaide zich ruw om. Hij nam het paard bij de teugels en liep met grote passen de cirkel uit. Lilou keek verontschuldigend naar Danielle, nam toen ook haar paard en liep haar partner achterna.
Danielle zuchtte en liep meteen naar de ladder, om op het platform te kruipen. De muziek zou voor een andere keer zijn; ze had geen tijd te verliezen. Ze schudde het voorval van zich af en ging klaar staan. Net voor Danielle het touw wilde opstappen, hoorde ze onder zich Viktors stem. Hij deed duidelijk geen moeite om zijn stemgeluid te dempen en Danielle spitste haar oren. ‘Ze denkt dat ze zich alles kan veroorloven. Ik zeg het je, de roem stijgt naar haar hoofd.’
Het antwoord van Lilou was sussend en heel wat zachter. ‘Ze is nu eenmaal onze ster. We hebben namiddag meer dan genoeg tijd om te oefenen.’
‘Het gaat me om het principe,’ raasde Viktor verder. ‘We zijn niet Danielles slaafjes. We moeten niet naar haar luisteren wanneer ze met haar vingers knipt.’
Danielle klemde haar kaken opeen. Ze wilde zichzelf verdedigen, wilde tegen Viktor ingaan maar haar lichaam bleef stokstijf staan.
‘Kom, laat het nu maar los. We kunnen onze aandacht beter voor de act houden. Ik dacht eraan om…’ Lilous stem stierf weg en Danielle ontspande haar lichaam. Was dat werkelijk hoe Viktor over haar dacht, een artiest met sterallures? Waren er nog anderen die zijn mening deelden?
Danielle zuchtte. Ze had geen tijd voor deze onzin. Ze rechtte haar rug, ging opnieuw in de juiste positie staan en liep een eerste keer over het touw.
De rest van Danielles act verliep vlekkeloos, maar hoe hard ze ook probeerde om alles los te laten, Danielle was niet alleen op het touw. Viktor en zijn harde woorden bleven haar achtervolgen, ook nog toen ze uren later de circustent achter zich liet.