1 * 1

Er bestond niets in de hele wereld gelijkaardig aan de avond van een show. Danielle had al heel wat mooie dingen in haar leven meegemaakt, maar een circusvoorstelling stond steevast bovenaan haar lijstje. Er was gewoon iets aan de avond, die gonsde van verwachtingen en nervositeit. Het leek wel alsof er magie in de lucht zat.
Danielle stond klaar op het platform en wachtte op het teken. De woorden van de circusdirecteur vulden de arena: ‘Dames en heren, voor onze volgende act vraag ik u om absolute stilte. Onze artieste heeft haar onverdeelde aandacht nodig bij deze extreem gevaarlijke stunt.’ Danielle hoorde hoe hij een pauze liet, om de spanning in de circustent te doen stijgen. Ze probeerde zijn stem buiten te sluiten en zich te focussen op haar ademhaling. Met iedere ademteug werd ze rustiger en liet ze de zenuwen achter zich. Adem in, adem uit.
‘Niet alleen wordt deze act op extreme hoogtes uitgevoerd… Er is ook geen vangnet.’ Danielle wist dat Henry nu met een lange stok toonde dat er inderdaad niets onder haar touw hing. Het publiek maakte verbaasde en tegelijkertijd verrukte geluiden. Adem in, adem uit.
‘Nu, zonder verder oponthoud, presenteer ik u… De diamant van ons circus, niemand minder dan onze eigen Danielle Rosales!’
Danielle stapte vooruit op het platform, recht de spotlight in. Ze lachte haar tanden bloot en woof naar het publiek, zoveel meters onder haar. Ze genoot van hun nieuwsgierige blikken op haar gezicht, genoot van de spanning die de circustent vulde alsof het zuurstof was. Adem in, adem uit.
Danielle wachtte tot het applaus verdween en focuste zich toen op het lange touw voor haar. Bij de eerste stap voelde ze meteen dat het touw strak stond en ze glimlachte. Een tweede stap liet haar weten dat ook de lucht perfect was. Geen sterke wind, geen geluid van regen die haar kon afleiden maar een heldere zomernacht, alsof hij wist dat het haar grote avond was.
Danielle focuste zich op de plaatsing van haar voeten en deed haar ogen dicht. Ze vond de kern van haar lichaam en daardoor ook haar evenwicht. Ze vertrouwde op het touw, vertrouwde op zichzelf. Ze deed het koorddansen al jaren en was er ondertussen steengoed in geworden.
Met soepele passen stapte Danielle richting het andere platform, zonder ook maar één keer te twijfelen. Haar stappen straalden tegelijkertijd elegantie en kracht uit. Zodra Danielle het platform bereikte, kwam er geen applaus aangezien Henry duidelijk gevraagd had om stilte. Toch kon Danielle de verbazing van het publiek bijna horen.
Eenmaal op het platform nam ze haar paraplu, een knalrood exemplaar. Theatraal klapte Danielle hem open en toonde hem aan het publiek. Daarna stapte ze opnieuw het koord op, met de paraplu in haar rechterhand. Het ding gaf haar nog meer balans, waardoor ze trager over het touw kon lopen. Onbevreesd bleef ze in het midden staan en gooide de paraplu in de lucht. Met haar linkerhand ving ze hem weer op. De klap zorgde dat ze haar evenwicht verloor en snel zette Danielle een stap vooruit. Onder haar hapten de mensen naar adem, bang voor de metershoge val die Danielle kon maken. Danielle deelde hun angst echter niet. Ze hield van de hoogte en de eenzaamheid die erbij kwam kijken - zelfs met het honderdkoppig publiek onder haar. Ze vond opnieuw stabiliteit op het touw en liep gracieus naar het platform. Daar liet ze de paraplu achter en rechtte haar rug.
Danielle gaf het publiek en zichzelf niet lang om op adem te komen. Ze liep nogmaals het touw op, niet veel verder van het platform en haalde diep adem. Deze stunt was al enkele keren fout gelopen. Het was al lang geleden, maar toch… Hoe vaak Danielle hem ook tot een goed einde zou brengen, ze zou altijd een beetje nerveus worden bij dit deel van haar act.
Danielle schudde de spanning van zich af, focuste zich op het verzekerende gevoel van het touw onder haar en liet haar voeten uit elkaar glijden. Ze zocht naar evenwicht door haar armen langs haar lichaam te strekken. Trillend werd de spatie tussen haar benen steeds groter, tot ze in volledige spagaat op het touw zat. Danielle stak haar handen in de lucht, zowel voor evenwicht als uit euforie. Een enorme glimlach brak uit op haar gezicht en ze liet zich van het touw vallen.
Een geluid van schok gleed door de circustent, maar Danielle hield zich met één been vast aan het touw. Ze hield van dit moment; waarop het publiek dacht dat ze een fout maakte en dan besefte dat ze alle controle had. Ze zouden nooit aan haar mogen twijfelen. Niemand mocht dat.
Danielle spande zich op en nam het touw met haar handen vast, waarna ze haar benen los maakte. Zo bleef ze aan het touw hangen en bracht haar benen opnieuw naar een horizontale beweging. Het ging allemaal erg traag en gecontroleerd, zodat het publiek iedere beweging kon volgen.
Danielle keek naar beneden. Nu ze aan het touw hing, was het nog ongeveer twee meter tot aan de grond. Ze wist dat er een valmat onder de vloer lag, die haar landing zou verzachten. Toch was het iedere keer weer spannend. Ze haalde diep adem en liet het touw toen los.
De landing was zo zacht als Danielle hem verwacht had. Ze nam twee volledige seconden om bij te komen en strekte toen haar lichaam, naar het publiek op de banken. Een oorverdovend applaus brak los en de mensen gingen recht staan. Danielle nam glimlachend haar staande ovatie in ontvangst en boog.
‘Dames en heren, onze Danielle!’ De circusdirecteur liep het podium weer op en kwam naar Danielle toe. De muziek werd opengedraaid en Henry riep de andere artiesten erbij, om het einde van de show aan te kondigen. Je moest immers stoppen op het hoogtepunt en het publiek laten vertrekken in alle euforie. En Danielle wist dat zij het toppunt van de circusshow was.
Danielle keek niet hoe de andere artiesten kwamen aangelopen, haar blik was op de mensen gericht. Ze klapten nog steeds en het applaus - haar applaus - was ontzettend machtig. Danielle was ervan overtuigd dat ze er nooit genoeg van kon krijgen.
Danielle luisterde naar hun gejoel, keek naar hun verheugde gezichten en wist dat er simpelweg niets was dat haar op dit moment gelukkiger kon maken.