Proloog
Schotland, 1945
Het was lang niet zo stil geweest in het kasteel dat hij zijn voetstappen zacht door het trappenhuis kon horen galmen. Eindelijk had hij weer ruimte om te ademen, na te denken. Tom was dankbaar voor de vakanties, waarin de gangen zo goed als leeg waren en de lokalen en de Common Room haast uitgestorven. In alle rust kon hij uren in stilte lezen, studeren en werken aan zijn meesterzet.
Maanden aaneen had hij deze trappen beklommen. Hij was geduldig geweest. Met zorgvuldig gekozen woorden haar om zijn vinger gewonden. Hij wist wel hoe gretig ze op zijn bezoek wachtte. Vandaag zou de doorslag zijn. Al drie dagen had hij haar noch gesproken of gezien. Het tikkende geluid van zijn schoenen op de stenen treden werd zwaarder toen hij de gang in stapte, en de echo volgde hem het duister in. Hoe hoger hij kwam, hoe minder fakkels aan de muur zijn pad belichtten. Grijs maanlicht viel door de smalle ramen naar binnen, en hier en daar ving hij een glimp op van het uitgestrekte terrein van Hogwarts. Buiten werd de nacht geregeerd door sterren aan de hemel en de vreemde wezens die zich met het maanlicht voedden en zich schuilhielden in de grillige schaduwen van voorbijtrekkende wolken.
'Wie is daar?'
Hij stopte met lopen. Aan het einde van de gang zweefde een doorschijnend figuur door de muur heen. Mooi als altijd, maar haar strenge blik was genoeg om menig student ervan te overtuigen om toch een andere route te nemen. Ze herkende hem en haar gezicht verzachtte.
'Tom.'
Tom schonk haar een glimlach en knikte met een beleefde buiging. 'Het is goed je weer te zien, Helena.'
'Eensgelijks,' zei de geest van Ravenclaw zachtjes. Ze kwam van de muur vandaan. 'Hoe is je examen gegaan?'
Hij rechtte zijn rug en schoof zijn handen in zijn zakken. 'Ik maak me er geen zorgen om.'
Helena glimlachte. 'Doe je dat ooit?'
Een grijns brak door op zijn gezicht en hij schudde zijn hoofd. Helena Ravenclaw hield haar ogen strak op hem gericht toen hij dichterbij kwam en neer zonk op de eerste trede van de torentrap. De wind speelde met haar ravenzwarte haren. Ze glimlachte opnieuw, maar haar aandacht leek elders te zijn. Tom verborg een frons.
'Vergeef me mijn brutaliteit, Helena, maar je ziet er moe uit. Ik had niet gedacht dat het mogelijk was voor een geest, maar het blijkt te kunnen.'
Ze sloeg haar ogen neer. 'Onze gesprekken,' begon ze, 'ze hebben me beziggehouden.'
'Hoezo?'
'Je weet waarom. Ik houd ervan om met je te praten, maar de vorige keer was zwaar. Het was dan ook zo lang geleden.' Een diepe frons trok over haar voorhoofd en ze wendde haar gezicht van hem af.
'Het spijt me dat ik je pijn heb gebracht. Het was niet mijn bedoeling oude wonden open te breken.'
Ze schudde haar hoofd. 'Nee, nee. Ik weet het. Je bent anders dan de anderen, dat zie ik. Je lijkt de enige te zijn die om me geeft.' De geest aarzelde en vermeed zijn blik. 'Waarom is me altijd een vraag geweest.'
'Je hebt gelijk. Ik ben niet uit op de schat die zij van je verlangen. Ik geef om jou, Helena.'
Ze knikte afwezig. Tom glimlachte bemoedigend, maar ze leek het niet te zien. Er trilde een spiertje in zijn kaak. Misschien was ze er niet klaar voor. Hij had langer moeten wachten, zich hebben verzekerd van haar vertrouwen in hem. Maar de tijd begon te dringen en hij speelde een gevaarlijk spel tussen bedrog en werkelijkheid. 'Natuurlijk ken ik de geruchten over het diadeem. Net als iedereen hier op school. Maar ik hou niet van geruchten.' Haar donkere ogen haakten zich in de zijne en ze bleef hem stilzwijgend aankijken. 'Vertrouw je me?'
Ze knikte, maar het was weifelend.
'Je kunt me vertrouwen, Helena. Net zoals ik jou vertrouw. De anderen begrijpen me niet, ze zijn niet intelligent genoeg om te begrijpen wat ik bedoel. Met jou kan ik die diepe gedachten wel delen. We hebben veel gemeen met elkaar. Onze moeders hebben ons het leven moeilijk gemaakt, maar wij waren sterk. We lieten ons niet overschaduwen door hun egoïsme en trots. Uiteindelijk kwam ik hier terecht, op Hogwarts, net als jij, waar we ieders valse oordeel weerlegde met onze intelligentie. Je kent mijn verhaal. Maar ik zou graag een van jouw verhalen willen horen, Helena. Jij hebt zo goed naar mij geluisterd, laat mij hetzelfde doen voor jou.'
'Wat voor verhaal?'
Tom Riddle glimlachte. Een speciale glimlach, eentje die hij bewaarde voor specifieke momenten zoals deze. Eentje waarvan hij wist dat mensen ervan hielden hoe het licht schitterde in zijn ogen en dan toch maar deden wat hij wilde om hem een plezier te doen. 'Hoe ben je hier gekomen? Hoe ben je zoals je nu bent, hoe ben je...'
'Gestorven?'
Hij knikte. 'Ja.'
Helena Ravenclaw keerde hem de rug toe en wreef gedachteloos over haar armen alsof ze het koud had. 'Dat zijn moeilijke herinneringen om op te halen, Tom.' Ze zuchtte en haar donkere ogen vonden de zijne weer. 'Maar je hebt gelijk. Het is inderdaad tijd om het met iemand te delen. Ik zal het je graag vertellen.'
Reageer (5)
Een super sterk begin! Wat me vooral heel erg aanspreekt is dat je zo'n fijne afwisseling maakt tussen dialoog en mededelende tekst. Het geeft echt een heel aangenaam ritme aan je tekst, en ik heb op geen enkel moment iets gehad van "nou, gaat er eens wat gebeuren? Gaat iemand eens iets zeggen" (of juist andersom: "mag ik hun gedachten nu eens zien?"). Als dit verhaal zo doorgaat, kijk ik er in elk geval heel erg naar uit!
4 jaar geledenAward voor best reactie ooit gaat naar jou! Wat fijn dat we op deze manier gelijk een soort feedback krijgen! Dank je wel!
4 jaar geledenWauw gaaf (:
4 jaar geledenGaaf intro c;
4 jaar geledenYesss, kan niet wachten!!
4 jaar geledenJe hebt deze creatie de afgelopen 24 uur al een kudo gegeven!
4 jaar geledenWell crap
Vandaag kan het weer!
4 jaar geleden