CHAPTIRE QUARANTE ET UN

Valentina Emily DuPont

'Jullie maken me echt ziek,' zegt Brady vanuit het niets. Hij kijkt van mij naar Seth en weer terug. Hij trekt zijn neus op, maar de toon in zijn stem is lichtjes en de grijns op zijn gezicht meent wat anders. 'Herinner me waarom ik ook alweer mee ben gegaan?'
      'Oh, dat zal ik je haarfijn herinneren, mijn beste vriend,' zegt Seth. Hij draait zich naar Brady en de irritatie is duidelijk op zijn gezicht af te lezen. Dat is iets nieuws voor me, aangezien ik Seth normaal gesproken alleen maar vrolijk, opgetogen of enthousiast zie. Nu staart hij echter zelfs een beetje hatelijk naar Brady. 'In de grote pauze vertelde ik dat ik met Emmy naar het strand zou gaan, waarop jij reageerde dat je al heel lang niet meer ben geweest, wat trouwens een ongelofelijke leugen is, want ik weet dat je vorige week nog met Collin bent geweest, maar afgezien van dat punt, jij vroeg of dat je met ons mee mocht. En toen wilde Quil ook gelijk mee, en dus kon ik jullie moeilijk nog afwijzen.'
      Tegen het einde van Seth's geïrriteerde gebulder, zitten mijn wenkbrauwen zo'n beetje tegen mijn haarlijn. Deze kant van Seth ken ik niet, maar kwalijk kan ik het hem niet nemen. Iedereen zit weleens niet zo lekker in zijn vel. Instinctief leg ik mijn hand op die van Seth en negeer ik het gevoel dat de huid van mijn hand zowat weg schroeit onder de hitte die Seth uitstraalt.
      Direct kijkt Seth me aan en ik werp hem een geruststellende glimlach. Tot mijn verbazing verdwijnt de lelijke frons van Seth's voorhoofd en lijkt hij te ontspannen. Misschien moet ik wat vaker op mijn instinct om dingen te doen vertrouwen. Behalve als het schreeuwt dat ik Seth moet zoenen, vooral dan.
      Ik richt mijn blik op Brady en haal nuchter mijn schouders op. 'Ik weet niet of het wat uitmaakt, maar ik mag je wel.'
      'Dat maakt een wereld van verschil, Emily,' zegt Brady sarcastisch, zijn blik op Seth gericht. 'Het is ontzettend prettig om te weten dat sommige mensen mijn aanwezigheid wel kunnen waarderen, in tegenstelling tot andere die geen moeite hebben om hun pijnigende mening uit te spreken.'
      Seth werpt Brady een droge blik. 'Val dood.'
      'Seth!' roep ik geschrokken uit. Ik trek mijn hand uit die van hem en geef hem een zachte duw tegen zijn been. Het is duidelijk dat Seth de uitspraak niet meent, maar zo herken ik de opgetogen jongen die mijn aandoening letterlijk als 'een kans om meer tijd met mij te spenderen' omschrijft helemaal niet.
      'Wat?' roept Seth verdedigend uit. Hij duwt zich op zijn ellebogen en kijkt me met een stel puppy-ogen aan.
      Binnen een seconde ben ik vergeten waar ik überhaupt over nadacht, want ik kan alleen nog maar verdrinken in die zachte, bruine ogen van Seth. Het lijkt wel alsof die poelen me iedere keer weer wegzuigen in een ander universum, waar alleen ik en Seth een rol spelen.
      'Hé jongens, en meisje!' onderbreekt een stem ruw de trans tussen mij en Seth.
      Nerveus kijk ik op naar de jongen die samen met een klein meisje aan de hand aan komt lopen. Zijn krulletjes dansen vrolijk op de maat van de wind en zijn tempo van lopen, terwijl het kleine meisje naast hem van energie lijkt te barsten. Dus dat zijn Quil en Claire. Ik had verwacht dat Claire.... mijn leeftijd zou zijn, in plaats van hoogstens vier. Niet dat het me uitmaakt, want goed voor Quil dat hij wat bij kan verdienen als oppasser. Hij lijkt er oprecht plezier in te hebben.
      'Hé, eindelijk wat goed gezelschap, no offense naar jou, Emily,' zegt Brady, overdreven zuchtend. De spiertjes in zijn mondhoeken trillen lichtjes, maar hij lijkt de façade op te kunnen houden.
      Seth's gezichtsuitdrukking daarentegen lijkt alleen maar zuurder te worden en ik kan het niet helpen om te gniffelen. Dat levert me een beledigde blik op en waarschijnlijk bijna een middelvinger en een 'val dood' ook, al doet Seth die dingen nog net niet naar mij.
      'Hoor je nu bij Brady?' vraagt Seth met opgetrokken wenkbrauwen. Hij slaat zijn armen over elkaar en voor even kan ik het niet helpen om hem te vergelijken met een kleuter die geen ijsje van zijn moeder krijgt. De gelijkenissen zijn niet te ontkennen.
      Ik haal nuchter mijn schouders op. 'Wie weet.'