CHAPTIRE TRENTE-HUIT

Valentina Emily DuPont

Totaal niet op de maat van de muziek schreeuw ik mee met de stereo van Seth. De jongen in kwestie zit zelf achter het stuur, meebewegend en zingend, ook totaal niet op de maat, terwijl hij ook nog de weg in de gaten houdt. Tegelijkertijd zetten we het refrein van Do I Wanna Know van Arctic Monkeys en ik knijp mijn ogen dicht van het kattengejank dat onze stemmen produceren. In de laatste dagen hebben Seth en ik ondervonden dat we ongeveer dezelfde muzieksmaak hebben, maar dat onze stemmen in combinatie een heel volk doof kan maken.
      Vanuit mijn ooghoeken zie ik Seth een rare beweging maken en ik kan het niet helpen om in lachen uit te barsten. De combinatie van Seth's veel te grote, en stiekem ook een beetje lompe, ledematen en de manier waarop ze bewegingen, zijn gewoon lachwekkend. Voeg de beledigde blik op zijn schitterende gezicht eraan toe en je hebt een komisch plaatje dat je nooit meer vergeet.
      Tot mijn teleurstelling draait Seth het volumeknopje naar het minimum en hij wijst met een priemend vingertje mijn richting in. 'Ik heb nog nooit een hatelijke opmerking over jouw stem gemaakt en geloof me, ik zou er honderd kunnen bedenken. Laat mijn geweldige danspasjes met rust, Emmy.'
      Onschuldig steek ik mijn handen de lucht in, terwijl een zorgeloze grijns op mijn lippen ontstaat. 'Ik lachte alleen maar om je talent. Als ik jaloers ben, lach ik namelijk zo hard. Ik ben gewoon ontzettend jaloers op je moves.'
      'Ja, ja,' antwoordt Seth met een tevreden knikje. Hij richt zijn rollende ogen weer op de weg en hij knikt nog eens aandachtig. 'Dat dacht ik dus ook.'
      'Ik niet,' antwoordt een stem vanaf de achterbank ineens.
      Verschrikt kijk ik over mijn schouder naar Brady, die ongemakkelijk in het midden van de achterbank zit gevouwen. Die jongen is veel te groot voor deze auto en ik voel me lichtjes schuldig dat hij zo weinig beenruimte heeft. Echter wordt dat gevoel overstemd door schaamte, want ik was compleet vergeten dat Brady uiteindelijk met Seth en mij mee zou rijden naar het strand in plaats van Quil, die Claire nog op moest halen.
      Brady kijkt van mij naar Seth en schudt rollend met zijn ogen zijn hoofd. 'Jij, Emily, zingt als een kraai met buikpijn en half door geknipte stembanden. Seth, jij klinkt als een stikkende walrus en je danspassen liggen ook niet ver van die beschrijving. Ik stel voor dat ik gewoon nooit meer met jullie meerijdt.'
      'En ik vind dat een geweldig idee,' antwoordt Seth met rollende ogen. 'Sterker nog, als je dit gratis optreden van de geweldige Seth en de nog geweldigere Emmy niet kan waarderen, dan mag je gaan lopen.'
      Zodra Seths woorden tot me doordringen, duw ik me zover als mogelijk in de bijrijdersstoel. Ik wil erin verdwijnen, maar zo klein ben ik nou ook weer niet. Seth heeft me geweldig genoemd en hoewel de toon redelijk sarcastisch was, kan ik mezelf niet helpen. Ik ben zo'n tienermeisje en dat allemaal door Seth.
      Met een zacht zuchtje laat ik mijn blik naar buiten afdwalen, hopelijk is het niet ver naar het strand.