CHAPTIRE TRENTE-SEPT

Valentina Emily DuPont

Tot mijn verbazing is school sneller voorbij gevlogen dan ik me voor ogen had kunnen houden. Afgezien van het eerste en het laatste uur heb ik al mijn lessen met Seth gehad, die geen moeite leek te hebben met het vertonen van onze vriendschap. Uiteraard kreeg ik een paar onaardige blikken naar me geslingerd en zelfs een paar jaloerse. Ik heb geen idee waarom, want volgens mij doet Seth tegen iedereen vriendelijk. Dat is gewoon hoe hij in elkaar zit.
      'Miss Emmy,' zegt een stem ineens vlak bij mijn oor.
      Geschrokken laat ik mijn boeken uit mijn handen vallen, vlak voor mijn kluisje nota bene, terwijl ik Seth verschrikt aankijk. Nu hij zo'n beetje zijn hele vrije tijd met mij spendeert zou hij toch wel beter moeten weten? Ik frons even als ik Seth vanachter zijn hand zie gniffelen en ik geef hem een zachte duw.
      'Dat was echt onaardig,' mompel ik onder mijn adem. Langzaam voel ik het rood vanuit mijn nek naar mijn wangen kruipen. Oh, soms kan ik mijn lichaam zo erg haten. 'Je weet dat ik er slecht tegen kan.'
      'Des te leuker het is,' zegt Seth zonder gêne. Hij gaat door zijn knieën en binnen een paar seconden heeft hij mijn boeken bij elkaar geraapt. Met een stralende glimlach, eentje die me knikkende knieën bezorgt, houdt hij mijn boeken naar me uit.
      'Dank je,' zeg ik stilletjes terwijl ik het stapeltje beetpak. Mijn vingers schampen langs die van hem en ik voel een elektrische schok door mijn hand trekken. Ook valt het me op dat Seth nog steeds zo warm is, al een paar weken. Uiteraard helpt dat niet met het afkoelen van de blosjes op mijn wangen en snel draai ik me naar mijn kluisje. Zonder echt goed te checken of ik de boeken misschien nog nodig heb, smijt ik ze er stuk voor stuk in. Stom nerveus tienerlichaam.
      'Trouwens, de rest wilde ook mee naar het strand,' zegt Seth ineens.
      Dat trekt mijn aandacht en met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik de jongen voor me aan. 'Wie is de rest?'
      'Jake en Serena, Brady, Quil en Claire en dat was het wel geloof ik,' zegt Seth. Hij fronst even, lijkt in gedachten het rijtje nog eens af te gaan en knikt dan bevestigend. Hij bekijkt me schattend. 'Dat vind je toch niet erg? Anders zeg ik dat we wat anders gaan doen?'
      Snel plak ik een glimlach op mijn gezicht en schud ik mijn hoofd, terwijl ik mijn teleurstelling probeer te verbergen. Op zich scheelt het dat meerdere mensen meegaan, want dan zet ik mezelf minder snel voor schut voor Seth, maar aan de andere kant... alleen-tijd met Seth is ook leuk. Niet dat ik iets te zeuren heb, want de afgelopen paar weken heeft hij me alleen maar geholpen met revalideren. Zonder ook maar voor een seconde op me te klagen.
      Met meer zelfvertrouwen dan ik op dat moment voel, sla ik mijn kluisje dicht en zwiep ik mijn tas over mijn schouder. 'Gezellig. Laten we gaan. '