CHAPTIRE TRENTE-SIX

Valentina Emily DuPont

Tekenen is mijn eerste vak voor vandaag. Ik snap niet waarom ik in vredesnaam naar school ben gekomen voor tekenen. Ik vind dat ik makkelijk het eerste uur had kunnen skippen. Sterker nog, ik denk nu nog zelf dat ik het eerste uur over kan slaan, want tekenen is voor mij allesbehalve nuttig. Ik ben er niet goed in, ondanks dat op de een of andere manier het er altijd wel oké uitziet, en bovendien zorgt het me een hoop frustratie als ik tot de conclusie kom dat ik niet eens een fatsoenlijk rondje kan tekenen.
      En dan nog de starende ogen.
      Serena, de vriendin van Jacob als ik het goed had, was één van de eerste die naar La Push verhuisde, gevolgd door Thorn en Cass en hoewel ik niet het enige bleke gezicht op deze school en in deze gemeenschap ben, ben ik wel de nieuwste en meest interessante.
      'Mijn moeder hoorde van de moeder van Sam dat er een ambulance een tijdje geleden bij dat kind voor het huis stond,' hoor ik een van de wat gemene meisjes luid zeggen. 'Ik vraag me af of ze zelfmoord probeerde te plegen.'
      Ouch. Die deed zeer. Als die mensen ook maar een beetje zouden kunnen begrijpen van wat astma inhoud. Er is bijna geen mens die niet van astma gehoord heeft, toch zijn er maar weinig die weten hoe een last het kan zijn voor iemand. Hoe vermoeiend en hoe slopend.
      'Misschien is ze wel net zo depressief als haar zus,' grinnikt een ander meisje daarop terug. 'Ik snap niet wat al die mensen hier in La Push moeten en waarom ze in vredesnaam de knapste jongens moet inpakken.'
      Ik bast nog net niet van gniffelen onder mijn adem uit. De knapste jongens? Bij mijn weten is Seth nog altijd single en ja, Paul, Jacob en Embry zagen er zeker niet verkeerd uit, maar niemand uit die groep kan tippen aan Seth.
      Ik bijt zachtjes op mijn lip en zoek een plaatsje ergens vooraan en alleen. Er lijkt nog een groepje van vier tafels vrij te zijn en snel neem ik er plaats. Zo ver mogelijk verwijderd van die meiden en hun snerende opmerkingen, die ondanks dat ze geheim probeerde te roddelen, luid en duidelijk bij mij overkwamen.
      Ik liet mijn blik afdwalen naar mijn friemelende vingers en ik voel hoe mijn tanden langzaam wegzinken in mijn lip. Dit is een van de redenen dat ik school haat. Niet alleen ben ik er slecht in, over het algemeen, ook ben ik de perfecte prooi voor pesterijen. Ik heb namelijk een aandoening en ik durf niet voor mezelf op te komen. Soms haat ik mezelf, voor beide, ondanks dat ik aan eentje niets kan veranderen. Life sucks...
      Mijn aandacht wordt getrokken door een tas die met een oorverdovende klap op de tafel naast die van mij wordt gegooid en geschrokken kijk ik op. Een slecht geweten heb ik blijkbaar ook.
      Een jongen die verdomd veel op Seth en zijn vriendengroep lijkt kijkt grijzend op me neer. Ik herken hem als Brady, waar Seth weleens verhalen over verteld. Hij ploft op de stoel naast me neer en bekijkt me fascinerend, alsof hij iets zoekt wat hij duidelijk niet kan vinden. 'Dus, je bent de vriendin van Seth?'
      Direct voel ik mijn keel droog worden en mijn hartslag versnellen. Het bloed stroomt door de verwijde aderen van mijn wangen en ik weet zeker dat ik in een mum van tijd knalrood, als niet paars, wordt. De vriendin van Seth?
      'Uhm... nee... ik bedoel... een vriendin van Seth,' antwoord ik stotterend. Ik trek mijn mouwen over mijn handen en kijk de jongen haast in paniek aan. Wie constateert er nou ook zulke moeilijke dingen op een maandagochtend? 'Gewoon een doodnormale, casual vriendin van Seth.'
      Brady's grijns lijkt alleen maar groter te worden en hij knikt aandachtig. 'Right.'
      Een diepe, ongemakkelijke zucht rolt over mijn lippen en ik laat mijn hoofd zachtjes in mijn gevouwen armen vallen. Dit is een goed begin van een erg gênante dag. Ik kan niet wachten op de rest.


[Quote]Mijn excuses guys haha, ik heb totaal twee hoofdstukken overgeslagen met activeren